'Εξι μήνες μετά

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα: σήμερα μίλησα πρώτη φορά στον πρώην μου μετά από έξι μήνες. Και ήταν όσο περίεργο και άβολο περίμενα ότι θα είναι, για να μην πω ακόμα περισσότερο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα μετά τον χωρισμό. Επειδή πηγαίνουμε στο ίδιο ωδείο, από όπου και γνωριστήκαμε, αναγκαστικά είχαμε συναντηθεί, αλλά αποφεύγαμε να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο. Το Σάββατο, κιόλας, βρεθήκαμε στην ίδια πρόβα, όπου εγώ είμαι στη χορωδία κι εκείνος είχε προσκληθεί από τον δάσκαλο για να μας συνοδεύσει με την τρομπέτα σε κάποια τραγούδια. Είχα ήδη αποφασίσει να του μιλήσω σ' εκείνη την πρόβα, αλλά έφυγε πολύ βιαστικά και στάθηκε αδύνατον. Σήμερα το απόγευμα πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για την οποία προβάραμε το Σάββατο κι έτσι ξαναβρεθήκαμε.
Ο πρώην μου είναι όμορφος και παίζει ωραία τρομπέτα. Όμως, σήμερα ήταν ακόμα ομορφότερος και έπαιζε ακόμα καλύτερα, γεγονότα που το κάνουν ακόμα πιο δύσκολο να είμαι άνετη, να σταματήσει να με νοιάζει και γενικώς να τον αφήσω πίσω στο παρελθόν. Όταν του μίλησα ήταν τόσο περίεργο. Με χαιρέτησε με τον τυπικό τρόπο που χαιρετάμε κάποιον που δεν μας ενδιαφέρει, μια τυπικούρα. Έκατσα για λίγο δίπλα του πριν αρχίσει η εκδήλωση, είπαμε τα νέα μας και ήταν τόσο δύσκολο για 'μένα όλο αυτό που ένιωσα άρρωστη. Η ψυχολογία μου έπεσε κατακόρυφα, γιατί είναι τόσο άσχημο να βλέπεις την παντελή αδιαφορία στο πρόσωπο κάποιου που υποτίθεται ότι μοιραστήκατε τόσες προσωπικές στιγμές. Επί ένα χρόνο ήταν το πρώτο άτομο που θα έστελνα μήνυμα όταν γινόταν κάτι, ενώ σήμερα καθόμασταν αμήχανοι, χωρίς να ξέρουμε τι να πούμε, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Εύλογα θα ρωτούσε κανείς "και τι θέλεις, να σε κυνηγάει μια ζωή; Αφού σε χώρισε, προφανώς και δεν τον ενδιαφέρεις". Ναι, σίγουρα, απλώς δεν παύει να με πληγώνει κάτι τέτοιο. Γιατί το σημερινό ήταν ένα πλήγμα, ήταν κάτι που με έκανε να νιώσω άσχημα. Σκέφτομαι τις άλλες γυναίκες που μπορεί να υπάρχουν στη ζωή του και θέλω να κλάψω για όσα έχασα και να χωθώ ακόμα πιο βαθιά στο καβούκι μου. Η λογική μου μού λέει ότι πάντα όλα αυτά περνάνε και ξεχνάς, μετά από καιρό απλώς δεν σε νοιάζει και τόσο και φτάνεις στο σημείο να γνωρίζεις την καινούρια του γκόμενα και να είσαι ένα πολιτισμένο πλάσμα που εκπλήσσει τους πάντες. Στην περίπτωσή μου αυτό ξέρω ότι θα αργήσει, γιατί η ζωή μου είναι ένα ρημαδιό και δυσκολεύομαι να αντλήσω χαρά από κάπου ώστε να μού δώσει δύναμη για όλες αυτές τις βλακειούλες που μού τρώνε την ενέργεια. Όπως μού είπε και η ψυχολόγος μου, ο ερωτικός και ο ακαδημαϊκός τομέας είναι οι πιο προβληματικοί στη ζωή μου και οι πιο δύσκολοι στο να επιτύχω αλλαγή, ακριβώς γιατί είναι αυτοί στους οποίους έχω υποστεί μεγάλες και συνεχείς απογοητεύσεις.Και κάπου εδώ θα ταίριαζε ένα εμψυχωτικό γνωμικό για κλείσιμο, αλλά δυστυχώς δεν έχω κάτι τέτοιο! Δεν ξέρω καν τι σκατά θα κάνω για όλα αυτά... Fuck!

Τελευταίο μάθημα της εξεταστικής.

Η ψυχολόγος μου μού ζήτησε να κάνω μια "εργασία για το σπίτι". Είναι κάτι που είχα κάνει προφορικά στην συνάντησή μας αλλά τώρα το έκανα και γραπτά. Και τί είναι αυτό; Η φανταστική περιγραφή της τελευταίας εξέτασης μαθήματος στην εξεταστική μου. Τί (θα) νιώθω εκείνη την ώρα! Και ιδού το αποτέλεσμα!

Τελευταίο μάθημα της εξεταστικής.

Είναι Παρασκευή 22 Ιουλίου το μεσημέρι και βρίσκομαι στο Πα.Πει. στην αίθουσα 101 για να γράψω Χρηματοοικονομική Οικονομετρία Ι. Είμαι πολύ αγχωμένη γιατί πρέπει να το περάσω οπωσδήποτε αυτό το μάθημα, καθώς είχα κάποιες αποτυχίες σε μερικά από τα προηγούμενα και έχω μείνει πίσω ως προς το πλάνο μου. Προσπαθεί να κυριαρχήσει η λογική μου και να σκεφτώ ότι είμαι στην εμβόλιμη εξεταστική, όπου τα θέματα είναι πιο εύκολα για να μας βοηθήσουν να τελειώσουμε μια ώρα αρχίτερα κι επιπλέον ο καθηγητής αυτού του μαθήματος είναι στον κόσμο του και κατά πάσα πιθανότητα θα μας βάλει τα ίδια θέματα με τον Ιανουάριο. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα διαβάσει περισσότερο και καλύτερα αλλά δεν είχα καθόλου όρεξη και στο τέλος κάπως τα «πασάλειψα». Ξέρω καλά, όμως, τα sos κι αυτό μού δίνει κουράγιο, γιατί είμαι πεπεισμένη ότι αυτά θα πέσουν σίγουρα. Κοιτάω τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, που κολλάνε αυτοκόλλητα σκονάκια στα θρανία και τις καρέκλες τους και μετανιώνω που δεν έκανα κι εγώ. Έχω ένα μικρό στην τσέπη μου με μια εξίσωση που ήταν αδύνατον να θυμηθώ και το γράφω με μολύβι στο θρανίο, ώστε αν χρειαστεί να ανατρέξω εκεί. Προσπαθώ να θυμηθώ τί διάβασα αλλά μού είναι αδύνατον! Ευελπιστώ ότι την ώρα της πραγματικής πίεσης το μυαλό μου θα με βγάλει ασπροπρόσωπη και θα θυμηθώ μόλις χρειαστεί να ανασύρω τις γνώσεις μέσα απ’ τον εγκέφαλο. Νιώθω ένα κενό μέσα μου, υπάρχει η αμφιβολία ότι δεν θα τα καταφέρω κι όλοι οι άλλοι θα γράφουν με φρενήρεις ρυθμούς ενώ εγώ θα κοιτάω την λευκή μου κόλλα, δήθεν σκεπτική, αλλά στην πραγματικότητα απλά θα περιμένω τον χρόνο να περάσει ώστε να μπορέσω να αποχωρήσω από την εξέταση.

Μια κρυώνω και μια ζεσταίνομαι κι αυτό με οδηγεί στο να βάζω και να βγάζω νευρικά το πουκάμισό μου. Το μυαλό μου ξεφεύγει και θυμάμαι άλλες καταστάσεις έντονου άγχους, όπως τότε στην πρακτική άσκηση, για την οποία είχα αγοράσει αυτό το πουκάμισο. Σκέφτομαι επίσης όλους τους συμφοιτητές μου που τελείωσαν ή τώρα τελειώνουν τη σχολή και λέω στον εαυτό μου πως είμαι η τελευταία που ξέμεινε εκεί πέρα μετά από τόσα και τόσα χρόνια! Κι όμως, αυτή η σκέψη μού δίνει κουράγιο και με παρακινεί να το παλέψω!

Ο καθηγητής κι ο επιτηρητής μπαίνουν μέσα στην αίθουσα. Κρατάνε στα χέρια τους «το μέλλον μου», δηλαδή τα θέματα και τις κόλλες. Μιλάνε μεταξύ τους για κάποιο άσχετο με την εξέταση θέμα κι αυτό στιγμιαία με κάνει να σκεφτώ ότι αυτό που κάνω εγώ εκεί εκείνη τη στιγμή δεν είναι και τόσο σημαντικό σε σχέση με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, στις ζωές των δύο αυτών ανθρώπων αλλά και γενικότερα. Πόσο αφελής και χαζή θα φαίνομαι σε κάποιους σαν αυτούς εγώ, που αγχώνομαι για κάτι τόσο μικρό όσο δυο ερωτήσεις πάνω σε ένα χαρτί, για δύο ώρες από τη ζωή μου που θα γράφω μέσα σε μια μικρή τάξη, ενώ έξω συμβαίνουν τέρατα! Πολλαπλασιάζω το «εγώ» που μόλις σκέφτηκα επί χιλιάδες και φαντάζομαι ότι είμαστε πολλοί εμείς οι φοιτητές που αγωνιούμε για όλα αυτά τα δίωρα τρεις φορές το χρόνο, στις εξεταστικές μας. Προσπαθώ να επικεντρωθώ στο ότι αυτή είναι η ζωή μου και για εμένα συγκεκριμένα αλλά κι άλλους πολλούς αυτά τα δίωρα είναι ζήτημα σημαντικό, ζωής και θανάτου ίσως! Θυμάμαι το βλέμμα συμπόνοιας στα μάτια όσων λέω ότι έχω εξεταστική και πόσο αφοσιωμένοι είναι άλλοι γνωστοί και φίλοι μου με τις δικές τους εξεταστικές και λέω στον εαυτό μου να σοβαρευτεί και να καταλάβει ότι εδώ κάνουμε κάτι σημαντικό που έχει αξία και μετράει, και πρέπει να βάλω τα δυνατά μου κι όχι να σκέφτομαι «άσ’ το, δεν πειράζει, θα το δώσεις στην επόμενη».

Μας μοιράζουν τα θέματα κι η καρδιά μου χτυπάει δυνατά ενώ το χέρι μου τρέμει τη στιγμή που πιάνω την δική μου κόλλα. Από την ταραχή δεν μπορώ καν να καταλάβω τί διαβάζω! Παίρνω μια καλή ανάσα, προσπαθώ όσο γίνεται να καθαρίσω το μυαλό μου και να κάνω focus και διαβάζω τις προτάσεις που θα καθορίσουν τη μοίρα μου! Στην αρχή δεν καταλαβαίνω τίποτα κι αρχίζω να αγχώνομαι ακόμα περισσότερο και να αμφιβάλλω. Τι κάνω εγώ εκεί; Διαβάζω ξανά και ξανά, μέχρι να αποκτήσουν νόημα, και τότε τραβάω τις αναμνήσεις από τις προηγούμενες μέρες μελέτης μέσα από τις μουχλιασμένες σπηλιές του μυαλού μου. Τελικά δεν είναι κινέζικα, κάτι φαίνεται να ξέρω. Αρχίζω να ελπίζω και μια άγρια χαρά και έξαψη φουντώνει μέσα μου, όπως σε κάθε εξέταση που βιάζομαι να γράψω πριν ξεχάσω αυτά που θυμήθηκα. Συνδυάζω τις ερωτήσεις με αυτά που διάβασα και φτιάχνω ένα μείγμα που μπορώ πλέον να γράψω στο χαρτί μου. Κάτι μού διαφεύγει, για κάτι άλλο δεν είμαι σίγουρη, όμως κάνω ό,τι μπορώ για να γεμίσω τη σελίδα και να καμουφλάρω τα σημεία για τα οποία δεν είμαι σίγουρη ποια είναι η απάντηση. Αφήνω πάντα ένα μεγάλο κενό στο γραπτό μου μεταξύ πρώτης και δεύτερης απάντησης, ώστε αν θυμηθώ κάτι αργότερα να έχω χώρο να το προσθέσω. Αντιμετωπίζω το επόμενο τέρας, την ερώτηση 2, ενώ ξέρω ήδη τί περίπου ζητάει, καθώς της είχα ρίξει μια ματιά στην πρώτη ανάγνωση των θεμάτων. Όσο ασχολούμαι μαζί της δεν έχω βγάλει από το μυαλό μου την προηγούμενη ερώτηση και τα κενά που άφησα, παρ’ ότι ξέρω ότι αυτό που κάνω δεν είναι σωστό και πρέπει να δώσω όλη μου την προσοχή σ’ αυτό που γράφω τώρα. Η προσοχή μου κλονίζεται και για λίγη ώρα σκέφτομαι άσχετα πράγματα. Επιστρέφω και συνεχίζω με όσα μπορώ να γράψω.

Τελικά δεν είμαι και πολύ ευχαριστημένη. Το 8 που ήθελα να πάρω φαίνεται μάλλον άπιαστο αλλά τουλάχιστον φαίνεται πως μάλλον θα περάσω το μάθημα και αρχίζω να υπολογίζω τι βαθμό θα πετύχω τελικά! Ξαναδιαβάζω τις ερωτήσεις, μήπως ζητάνε κάτι που δεν παρατήρησα προηγουμένως, και γράφω μερικές διευκρινιστικές λέξεις ή φράσεις όπου κρίνω ότι δεν ήμουν αρκετά σαφής ή αναλυτική. Επιθεωρώ ξανά και ξανά το γραπτό μου και κάθε φορά που το κάνω είναι σαν να περιμένω ότι θα εμφανιστεί και κάτι ακόμα για να διαβάσω. Ελπίζω ότι όσο ασχολούμαι θα μού έρθει καμιά καινούρια ιδέα για να γεμίσει αυτά που δεν έγραψα αλλά τελικά αποδέχομαι ότι κάποια πράγματα θα μείνουν αναπάντητα...

Έχω πια βαρεθεί να διαβάζω και να διαβάζω κι αποφασίζω ότι δεν έχω κάτι περισσότερο να γράψω και σηκώνομαι να παραδώσω το τετρασέλιδό μου. Μόλις το δίνω είναι σαν να  ξεφορτώνομαι ένα μεγάλο βάρος! Πλέον είναι στη δικαιοδοσία κάποιου άλλου, εγώ τελείωσα μαζί του κι ας ασχοληθεί ο επόμενος! Βγαίνω έξω λίγο ντροπιασμένη γιατί σκέφτομαι ότι ο επιτηρητής μπορεί να διαβάσει τις βλακείες που έγραψα και παίρνω τον κατήφορο για τη στάση. Νιώθω πραγματικά ανάλαφρη γιατί μέσα μου ξέρω ότι το πέρασα, κι ας είναι και  με χαμηλότερο βαθμό! Τώρα που τελείωσε η εξεταστική θέλω να πάω σπίτι και να πέσω με τα μούτρα στο διάβασμα για την επόμενη. Δεν θέλω να κάνω και μ’ εκείνη τα ίδια λάθη που έκανα σ’ αυτή.

Πιάνω τον εαυτό μου να προχωράει με χορευτικό και πηδηχτό βηματισμό και δε με νοιάζει καθόλου, γιατί είμαι ακόμα σε χώρο πανεπιστημίου, εδώ είμαι ακόμα «μικρή» και μπορώ να φέρομαι αναλόγως! Αρχίζω να αναρωτιέμαι πώς θα είναι όταν τελειώσω με τα μαθήματα και πάρω το πτυχίο και νιώθω ξαφνικά μια αίσθηση κενού. Μέχρι τώρα είχα ένα σκοπό, μετά τί; Σχεδόν αυτόματα προστάζω τον εαυτό μου να αφήσει κατά μέρους τις φαντασίες και να θυμηθεί ότι ακόμα έχω τόσα μαθήματα να περάσω και το πτυχίο αργεί πολύ! Παρ’ όλα αυτά, είμαι πολύ χαρούμενη που τελείωσα για τώρα και έκανα κάποια πρόοδο όσον αφορά τα χρωστούμενα μαθήματα, οπότε για να με επιβραβεύσω στέλνω μήνυμα στη φίλη μου για να πάμε καμιά βόλτα.

Μπαίνω στο λεωφορείο, το οποίο περίμενα αρκετή ώρα –το κακό τού να έχεις εξεταστική μες στον Ιούλιο- κάθομαι και βλέπω τον Πειραιά να απομακρύνεται σιγά σιγά. Στην πραγματικότητα είμαι εγώ αυτή που απομακρύνεται και νιώθω πιο ανάλαφρη από ποτέ! Ξεχνάω την όρεξη που είχα μόλις προ ολίγου για διάβασμα και νιώθω την επιθυμία να τα αφήσω όλα πίσω μου και να κάνω κάτι άλλο, να ξεκουραστώ και να περάσω λίγο καλά. Αυτή η ώρα της ημέρας είναι η αγαπημένη μου, το μεσημέρι που γίνεται απόγευμα, και χαίρομαι που είμαι έξω και την ζω.

Και τώρα χωρίζουμε!

Μάλλον επηρεάστηκα από το εφηβικό κλίμα της ταινίας "Easy A" που είδα στο Mega, ίσως πάλι και να μην απέβαλα ποτέ τον έφηβο εαυτό μου από μέσα μου, πάντως το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή τη στιγμή νιώθω το ίδιο ανασφαλής όπως και εκείνα τα χρόνια στο σχολείο. Ήδη από το Δημοτικό ήθελα απλώς να έχω έναν αόρατο μανδύα, όπως ο Χάρι Πότερ, και να κυκλοφορώ μ' αυτόν, να μη με βλέπει κανένας. Ποτέ δεν με θεωρούσα όμορφη, αλλά αυτό το no boobs δεν μπορούσα με τίποτα να το χωνέψω και ντρεπόμουν! Η πεδιάδα που απλωνόταν στην έκταση του στέρνου μου είχε ρίξει την αυτοπεποίθησή μου στο μηδέν και μαζί με τις υπόλοιπες βλακείες της εφηβείας πέρασα αρκετά χρόνια μες στη σύγκριση, τη ζήλια για τα άλλα κορίτσια που κάποια στιγμή όλες απέκτησαν τις πολυπόθητες καμπύλες, την κοροϊδία, το κόμπλεξ και την ανασφάλεια. Φυσικά η εμφάνισή μου "έπασχε" και σε άλλους τομείς, όμως η απουσία στήθους ήταν το πρώτο και -κατά την άποψή μου- το πιο σημαντικό εμφανισιακό μου ελάττωμα. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να αρχίσουν να με απασχολούν και τα υπόλοιπα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μην με κοιτάει ούτε αρσενικό κουνούπι στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Ειδικά στο Λύκειο. Καλά, εντάξει, με είχαν κοιτάξει κάνα δυο, αλλά ήταν όλοι τύπου Καραγκιόζης και Κολλητήρι. Έτσι λοιπόν, πίστευα ότι ποτέ δεν θα έβρισκα κάποιον να ταιριάξουμε και εν τέλει να τα βρούμε...

Μπορεί αυτά τα χρόνια να έχουν περάσει, μπορεί να πέταξα από πάνω μου την ασχήμια και την αγριάδα της εφηβείας κι ίσως ακόμα να θεωρούμαι κι εμφανίσιμη, αλλά την ανασφάλεια αυτή την κουβαλάω καλά γαντζωμένη μέσα μου. Και τώρα που χώρισα νιώθω ακριβώς όπως και τότε. Βέβαια, τώρα έχω και μια προϊστορία να με βαραίνει. Κι αυτή η προϊστορία είναι ο ένας χρόνος που έμεινα μόνη πριν βρω το τελευταίο μου αγόρι, που τώρα έχει γίνει κι αυτός πρώην μου. Φαίνεται πως κάθε φορά που χωρίζω γίνεται όλο και δυσκολότερο να ξαναβρώ κάποιον. Πιθανόν γιατί στην πορεία κάποιοι φεύγουν απ' την "αγορά", πιθανόν γιατί όσο πάει κι εγώ φεύγω απ' την ηλικιακή ζώνη της επιπολαιότητας και του χαβαλεδιάρικου πεσίματος -δεν είναι πια το ίδιο. Ο σκοπός σίγουρα δεν είναι ο γάμος αλλά μια επιτυχημένη σχέση, όμως ούτε καν αυτό δεν μπορώ να καταφέρω και κάθε φορά καταλήγω πληγωμένη, φοβισμένη για το μέλλον και μακροχρόνια μόνη. Όλα τα λάθη, όλα τα προσωπικά ψεγάδια είναι εκεί μπροστά μου και δημιουργούν ένα φράγμα που με δυσκολεύει να δω θετικά τη ζωή και την όποια επόμενη σχέση. Μα για ποια επόμενη σχέση μιλάω;! Κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο για 'μένα τώρα...  Στην τηλεόραση, στις ταινίες, πάντα υπάρχει το μετά. Πάντα κάποιος βρίσκεται που θα δει πέρα απ' τα αρνητικά της πρωταγωνίστριας και θα θέλει να είναι μαζί της, να την αγαπήσει και να μοιραστούν μέρες, μήνες, χρόνια... Μα κοίτα πώς ακούγομαι, σαν τις γυναίκες που εξαρτώνται ολοκληρωτικά από έναν άντρα για να ευημερήσουν, που περιμένουν σαν εμπόρευμα να τις διαλέξει κάποιος. Ε λοιπόν ναι, αυτή την εποχή νιώθω ακριβώς έτσι, ότι δηλαδή δεν έχω τρόπο να ορίσω τη ζωή μου και περιμένω από τους άλλους να με διαλέξουν. Αισθάνομαι ότι δεν έχω τη δύναμη αλλά ούτε και την αξία ως άνθρωπος για να διεκδικήσω την αγάπη και το ενδιαφέρον κάποιου, είτε είναι φίλος είτε γκόμενος. Θεωρώ ότι δεν αξίζω να πλασαριστώ σ' αυτόν τον κόσμο, με βλέπω ως κάλπικη κι ανίκανη για το οτιδήποτε...

Ίσως αυτά να είναι τα φυσικά συναισθηματικά επακόλουθα ενός χωρισμού και συν τω χρόνω να μου περάσουν. Όμως, κρίνοντας από το τελευταίο διάστημα, πολύ αμφιβάλλω ότι φταίει μόνο ο χωρισμός. Καιρό τώρα νιώθω έτσι, πριν ακόμα με χωρίσει ο πρώην μου, κι ας προσπαθεί η ψυχολόγος μου να με κάνει να πιστέψω ότι αξίζω κι είναι κρίμα να χαραμίζω τη ζωή μου. Απλώς δεν έχω τη δύναμη ή ακόμα και τη διάθεση να βγω εκεί έξω και να έχω μια ανθρώπινη και υγιή συμπεριφορά που θα με οδηγήσει στο να ζω τη ζωή μου. Μού φαίνεται αδύνατο να τελειώσω τη σχολή μου, μού φαίνεται αδύνατο να μιλήσω σε κάποιο καινούριο άτομο και να κάνω γνωριμίες, μού φαίνεται αδύνατο να πω στο αγόρι μου ότι όχι, κάνεις λάθος και μπορούμε να έχουμε ένα μέλλον μπροστά μας, γιατί το μέλλον δεν είναι ποτέ όπως το φανταζόμαστε, έρχεται μαζί με ένα σορό νέα πράγματα, απορρέει από συγκυρίες που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί και φέρνει εκπλήξεις. Αλλά το κυριότερο, το μέλλον μας το διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι και έχουμε λόγο σ' αυτό, γιατί όσες πόρτες κι αν ανοιχτούν μπροστά μας, εμείς είμαστε αυτοί που αποφασίζουμε ποιες θα κρατήσουμε ανοιχτές και ποιες θα κλείσουμε. Όμως δεν έχω τη δύναμη να υπερασπιστώ ούτε τη σχέση μου αλλά ούτε και τον  εαυτό μου. Μοιάζει σαν να περνάω μια ακόμα εφηβεία, όπου προσπαθώ να βρω τη θέση μου στον κόσμο και να καταλάβω ποια είμαι και τί θέλω να κάνω. Προστατευμένη στο αρρωστημένο οικογενειακό μου περιβάλλον, νόμιζα τόσα χρόνια ότι έχω το δικαίωμα να μένω άπραγη και να βάζω τη ζωή μου στο pause, όμως αποδείχθηκε ότι η ζωή είναι ένα τρένο που τρέχει και σταματημό δεν έχει και τόσο καιρό έχω χάσει πολλή απ' τη διαδρομή επειδή κοιμάμαι ζαλισμένη στο κουπέ μου. Γνωρίζω ότι αν θέλω να κάνω κάτι πάνω σ' αυτό το τρένο και να χαρώ το ταξίδι πρέπει να σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου, να παλέψω με τη ναυτία μου και όντας πια στα πόδια μου ν' αρχίσω να κινούμαι και να είμαι παραγωγική. Πλέον έμαθα ότι η ζωή δεν είναι οι μικροκινήσεις που κάνω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, μέσα στο βαγόνι μου. Όλα αυτά είναι απλώς ένα υποκατάστατο, μια δικαιολογία, ίσα ίσα για να λέω ότι κάτι κάνω. Ζωή είναι να σηκωθείς και να προσπαθείς συνεχώς να μένεις όρθιος. Πώς, όμως, σηκώνεσαι; Πώς ξεκινάς, όταν ήδη έχεις χάσει τόσα πολλά; Από πού να αντλήσω αυτή τη δύναμη, όταν τα πόδια μου έχουν μουδιάσει τόσα χρόνια; Όταν το αγόρι μου με χωρίζει κι οι φίλοι μου φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο στο εξωτερικό; Μόνο ο εαυτός μου μού μένει και μόνο απ' αυτόν φαίνεται να μπορώ να πάρω δύναμη. Μα για ποια δύναμη μιλάω; Αφού ούτε καν στα πόδια μου δεν μπορώ να στηριχτώ...

Μανικιούρ με βερνίκι crackle!

Επηρεασμένη, καθώς είμαι, από το beauty blogging αλλά και από προηγούμενή μου ανάρτηση που ήταν γεμάτη φωτογραφίες και προϊόντα μακιγιάζ, είπα να αφιερώσω το σημερινό άρθρο αποκλειστικά και μόνο στον τομέα της ομορφιάς και της περιποίησης! Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ασχολούμαι και πολύ με την εμφάνισή μου, όμως από παιδί έβαφα τα νύχια μου. Ίσως ήταν ένα μέσο για να εκφράζω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, ίσως απλώς ο τρόπος μου για να περνάω τις βαρετές ώρες στο χωριό το καλοκαίρι όταν ήμουν στην προεφηβεία και την εφηβεία, το βάψιμο των νυχιών είναι μια δραστηριότητα που με απασχολεί εδώ και πολλάαααα χρόνια. Οπότε, αυτή είναι η καλύτερη επιλογή για το πρώτο μου αμιγώς beauty άρθρο! Καλά, και επειδή αυτή την εποχή η μόνη ενασχόλησή μου με την εμφάνισή μου είναι να βάφω τα νύχια μου!

Ήθελα να τελειώσω το μαύρο μου βερνίκι αλλά νόμιζα πως δεν θα μου έφτανε για ολοκληρωμένο μανικιούρ, οπότε εμπνεύστηκα τον ακόλουθο συνδυασμό: μαύρο χρώμα στον δείκτη και τον παράμεσο και λευκό κρεμ με επίστρωση μαύρου crackle στα υπόλοιπα. Δεν είναι και πολύ καλλιτεχνικό ούτε ευφάνταστο (δεν είμαι του nail art γενικά), αλλά ήθελα καιρό να το κάνω! Τελικά αποδείχθηκε ότι το βερνίκι δεν ήθελε να τελειώσει τόσο εύκολα, οπότε έκανα το ίδιο και στα πόδια, όμως ακόμα και μετά απ' αυτό έχει μείνει λίγο ακόμα στο μπουκαλάκι! Τα παρατάω! Το αφήνω στην άκρη και σταματάω τους ψυχαναγκασμούς: θα τελειώσω το μαύρο αργότερα!
Και ιδού το αποτέλεσμα στα νύχια μου:

Τα βερνίκια που χρησιμοποίησα είναι τα παρακάτω:

Το μαύρο βερνίκι είναι ένα no-name από τα Hondos Center:

Παρ' ό,τι είναι "μάρκα μ' έκαψες" έχει αρκετά καλή διάρκεια και συναγωνίζεται επάξια άλλα επώνυμα. Η ποσότητά του δεν αναγράφεται στο μπουκαλάκι ή τουλάχιστον δεν φαίνεται πια, αλλά υπολογίζω ότι είναι γύρω στα 8ml. Με δύο στρώσεις το χρώμα βγαίνει ωραιότατο και απόλυτα μαύρο. Έχει λάμψη από μόνο του, όμως στο συγκεκριμένο μανικιούρ τού έχω περάσει από πάνω μια στρώση top coat.

Το άσπρο κρεμ είναι το Sheer cream της εταιρίας Oriflame, από τη σειρά Pure colour nail polish:

Έχει κανονική διάρκεια και το χρώμα του είναι πολύ όμορφο και σικάτο, ένα κρεμώδες λευκό που μου θυμίζει νυφικό! Δυστυχώς χρειάζεται κάμποσες στρώσεις για να φανεί τέλεια το χρώμα του, περίπου πέντε-έξι, πράγμα που το κάνει να τελειώνει γρήγορα. Η ποσότητά του είναι 8ml. Έχει λεπτό πινελάκι, χαρακτηριστικό που εμένα με βολεύει μιας κι έχω κοντά νύχια, όμως όχι και τις περισσότερες κοπέλες... Τέλος, έχει κανονική λάμψη αλλά το προτιμώ με top coat.

Το crackle είναι της εταιρίας Avon, το Black από τη σειρά Mosaic effects:

Δεν έχω δοκιμάσει άλλο βερνίκι crackle οπότε δεν έχω μέτρο σύγκρισης. Συνοπτικά, εφαρμόζεις το βερνίκι αυτού του είδους πάνω σε ήδη βαμμένα νύχια κι αυτό σχεδόν αμέσως εμφανίζει ρωγμές σε όλη την επιφάνεια του νυχιού, πράγμα που επιτρέπει να φαίνεται και το χρώμα από κάτω του. Το συγκεκριμένο της Avon "ραγίζει" επαρκώς, εκτός από το μικρό δάχτυλο του ποδιού. Το χρώμα του είναι πολύ μαύρο αλλά δεν έχει λάμψη, χωρίς να είναι, όμως, και ματ. Γι' αυτό το λόγο εφαρμόζω πάντα από πάνω μια στρώση top coat. Δυστυχώς πήζει πολύ εύκολα και χρειάζεται συνεχώς να το ανανεώνω με οινόπνευμα μέσα στο μπουκαλάκι του. Ευτυχώς αυτό δεν επηρεάζει την απόδοσή του στο "ράγισμα". Τέλος, το πινελάκι του είναι το κλασικό μεγάλο, πλατύ και εύχρηστο της Avon, που πιστεύω ότι βολεύει τον περισσότερο κόσμο και η ποσότητά του είναι 12ml.
Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ λάτρης των crackle βερνικιών, όμως ήθελα πολύ να δοκιμάσω ένα όταν ήταν στη μόδα πριν περίπου τρία χρόνια.

,


Πάντα εφαρμόζω μία στρώση βάσης στα νύχια μου πριν το χρώμα, κι αυτό για να τα προστατεύσω καθώς κιτρινίζουν αμέσως, ειδικά τα νύχια των ποδιών. Αυτό τον καιρό έχω δύο διαφορετικές βάσεις της Oriflame, μια με μωβ λάμψη που εξουδετερώνει οπτικά τις κιτρινίλες και μια 2-σε-1 που είναι βάση και top coat. Είναι και οι δύο διαφανείς. Η εταιρία δεν τις βγάζει πλέον οπότε δεν τις δείχνω, όμως από ό,τι καταλαβαίνω τις έχει αντικαταστήσει με αυτό και αυτό.


Εν τέλει, είμαι αρκετά ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα αν και μου φαίνεται κάπως "ψόφιο" για καλοκαίρι... Σίγουρα στο επόμενο βάψιμο θα προτιμήσω κάτι πιο ζωντανό και χρωματιστό! Για να δούμε, ποια θα είναι η έμπνευση της επόμενης εβδομάδας;!



Υ.Γ. Θα ήθελα να αναφέρω προς αποφυγή πιθανών παρεξηγήσεων ότι είμαι εγγεγραμμένο μέλος της Oriflame και γι' αυτό έχω πολλά προϊόντα της εταιρίας. Παρ' όλ' αυτά, δεν με πληρώνουν για να τους κάνω διαφήμιση ούτε μου έχει ζητήσει κανείς κάτι τέτοιο και ό,τι αναφέρω στο μπλογκ είναι απλώς η ακριβής και προσωπική μου άποψη.

Χοντρές, κοκαλιάρες... είμαστε όλες γυναίκες!

Ποια γυναίκα, έστω μία φορά στη ζωή της, δεν ένιωσε ότι απεχθάνεται το σώμα της; Ποια δεν άκουσε ποτέ αρνητικό σχολιασμό γι' αυτό; Ακόμα κι εγώ που ήμουν ανέκαθεν λεπτή είχα ν' αντιμετωπίσω κακοήθειες από μικρή, ακόμα, ηλικία: "Καλά, δεν τρώει τίποτα αυτό;", "Φάε, παιδί μου, να ψηλώσεις" (κι ας ήμουν ψηλό παιδί), "Έτσι μου 'ρχεται να της το δώσω να το φάει με το ζόρι!" και πολλά άλλα. Και όχι, ο σχολιασμός δεν προερχόταν ποτέ απ' τους γονείς μου, ενώ οι... ευγενικές προτροπές σπάνια έβγαιναν απ' το δικό τους στόμα. Πλέον, λέξεις όπως "κοκαλιάρα" και "ξυλάγγουρο" έχουν διαγραφεί απ' το λεξιλόγιό μου κι ούτε που θέλω να τις ξανακούσω. Ναι, είναι προσβολή να πεις κάποιον κοκαλιάρη και ξυλάγγουρο, όπως είναι κι αν πεις κάποιον άλλο χοντρόπετσο ή παιδοβούβαλο. Υπάρχουν πολλές κομψές λέξεις που δεν εμπεριέχουν το στοιχείο της κριτικής ή της ειρωνείας. Εγώ προτείνω πάντα τα "οστεώδης" και "λιπόσαρκος" -μου φαίνονται πιο ευγενικά.

Ευτυχώς έχω κληρονομήσει το σώμα και την όρεξη της μαμάς μου κι έτσι τουλάχιστον εκείνη δε με πίεσε ποτέ να φάω κάτι που δεν ήθελα. Δεν τρώω σούπες -μόνο φακή- και δεν έχω καν δοκιμάσει μαγειρίτσα, σπληνάντερο, κοκορέτσι, πατσά, σαλιγκάρια και ποιος ξέρει τί άλλο. Κατά τ' άλλα η διατροφή μου είναι πλήρης, πληρέστερη από πολλών φίλων μου που είναι κανονικού βάρους ή ακόμα και υπέρβαροι. Δεν έχω σπάσει ποτέ χέρι ή πόδι, κι ας έκανα διακοπές στο χωριό τρεις μήνες το καλοκαίρι, παίζοντας, τρέχοντας και σκαρφαλώνοντας με τα άλλα παιδιά. Κι από υγεία ...γερή σα βόδι! Παρ' ότι υπήρξα ψηλό παιδί έγινα μια μεσαίου ύψους γυναίκα και μονάχα αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν άραγε θα είχα ψηλώσει περισσότερο αν έτρωγα και περισσότερο. Ίσως, όμως, να ήταν αυτό το ύψος που μου προόριζε το DNA μου, καθώς έχω περίπου το ίδιο ανάστημα με τις άλλες γυναίκες της οικογένειάς μου. Τί θέλω να πω; Ότι παρά τις προσδοκίες του ευρύτερου περίγυρού μου, είμαι υγιέστατη κι ας μην τρώω όσο εκείνοι θεωρούν ότι μου χρειάζεται.

Δε θα πω ψέματα ούτε θα υποδυθώ την αγία, όπως γίνεται συχνά σε τέτοιου είδους άρθρα: μού φαίνεται περίεργο ακόμα κι αφύσικο να είναι κάποιος παχύς. Έχω συνηθίσει τους λεπτούς και συχνά, όταν βλέπω κάποιον υπέρβαρο, μέσα στο κεφάλι μου αναρωτιέμαι πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γίνει έτσι. Φαντάζομαι ότι κι εγώ θα τους φαίνομαι εξίσου περίεργη! Όμως ποτέ δεν έβρισα ή κορόιδεψα παιδάκι στο σχολείο ή αλλού και κράτησα τη γνώμη μου για τον εαυτό μου, παρ' όλο που εγώ άκουσα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου πολλά για το σώμα μου. Σίγουρα αυτή την επικριτική  σκέψη την έμαθα απ' τη μαμά μου, που δεν είναι καθόλου διακριτικός άνθρωπος και δεν είχε κανένα πρόβλημα να σχολιάσει άλλες γυναίκες, ακόμα και μπροστά σε κόσμο. Το θεωρούσα φυσικό, μέχρι που ένας φίλος της τής είπε "Άσε τη γυναίκα να φορέσει ό,τι θέλει, τί σε νοιάζει; Στην παραλία πάει". Και τότε συνειδητοποίησα ότι όχι, δεν είναι λογικό να επικρίνουμε τους άλλους γι' αυτά που φοράνε επειδή είναι υπέρβαροι. Τί μπορεί να βάλει μια παχιά γυναίκα για να "κρυφτεί", ράσο; Ή είναι πιο κολακευτικό να μαυροντύνεται σαν καλόγρια "γιατί το μαύρο κόβει κιλά"; Ένα νεαρό κορίτσι έχει κάθε δικαίωμα να φορέσει σορτς κι ας έχει μπούτια. Είναι προτιμότερο να ντυθεί σαν τη γιαγιά μου;! Σίγουρα υπάρχει και το στοιχείο της καλαισθησίας, δηλαδή θα ήταν προτιμητέο το σορτς να καλύπτει εξ ολοκλήρου τον ποπό, ή δεν χρειάζεται να επιλεχθεί η πιο κοντή μπλούζα του εμπορίου που αφήνει εκτεθειμένη την κοιλιά, με το ίδιο σκεπτικό που κι εγώ η λεπτή δεν θα φορέσω το πιο εξώπλατο τοπ που δείχνει όλη τη ραχοκοκαλιά μου σαν ακτινογραφία. Αλλά ακόμα κι αν θες ντε και καλά να φορέσεις αυτό το ρούχο που δεν σου πάει, απ' το να ζηλεύεις και να γκρινιάζεις καλύτερα να το βάλεις!

Αυτό που χρειάζεται να καταλάβουμε όλες οι γυναίκες, όπως κι αν είμαστε, ό,τι κι αν φοράμε, είναι ότι η κακόβουλη κριτική υπάρχει πάντα και για όλους. Δεν θα αναφερθώ καν στο τί λένε οι άντρες! Είναι ανάγκη να σφαζόμαστε και μεταξύ μας;! Μια διάσημη θα κακοχαρακτηριστεί αν πάρει κιλά, με τον ίδιο τρόπο που θα επικριθεί και μια άλλη επειδή είναι "κοκάλω" και "τι πρότυπα λανσάρει έτσι όπως κυκλοφορεί;". Επίσης, τώρα που το ανέφερα, είναι εξίσου ανθυγιεινό να είναι κάποιος υπερβολικά αδύνατος ή υπερβολικά παχύς. Και μπορεί η αφύσικα λεπτή με τις διατροφικές διαταραχές τελικά να πεθάνει, όμως και η αφύσικα παχύσαρκη θα έχει πολλά προβλήματα υγείας που κατά πάσα πιθανότητα θα την οδηγήσουν κι εκείνη εν τόπω χλοερό. Κι ακόμα, πριν καταδικάσουμε κάποιον ως αρρωστημένα λεπτό/παχύ, ας σκεφτούμε ότι πλέον υπάρχουν πολλές εμπεριστατωμένες μέθοδοι για να διαπιστωθεί κάτι τέτοιο, πέρα από την προσωπική μας κρίση, που μάλλον δεν είναι και πολύ αντικειμενική. Όπως ανέφερα και παραπάνω, πόσο αντικειμενική μπορεί να είμαι όταν έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που οι περισσότεροι είναι λεπτοί; Αντίστοιχα, κάποιος που έχει ξεχάσει πώς μοιάζει ένα κόκαλο στο ανθρώπινο σώμα θα βγάλει υπερβολικά συμπεράσματα βλέποντας ένα αδύνατο παιδί. Όλα είναι σχετικά...

Θα ήθελα να κλείσω με μια προτροπή: να είμαστε ευγενικοί με τους άλλους. Πιστεύω πολύ στην ευγένεια κι ας μην καταφέρνω πάντα να την χρησιμοποιώ -όπως είπα δεν είμαι ούτε παριστάνω την αγία ή την αλάνθαστη. Να μπούμε λίγο και στη θέση του συνανθρώπου πριν τον κάνουμε να αισθανθεί σκουπίδι με την κριτική μας. Και τέλος, έχει μεγάλη σημασία πού λέμε την γνώμη μας. Είναι διαφορετικό να εκφραζόμαστε στο προστατευμένο φιλικό περιβάλλον κι αλλιώς δημόσια στο facebook ή αλλού, βγάζοντας όλη μας τη χολή γιατί η Χ παρουσιάστρια κατάφερε να χάσει τα κιλά της εγκυμοσύνης ενώ εμείς το παλεύουμε ακόμα ένα χρόνο μετά, ή επειδή η Ψ τραγουδίστρια βγάζει εκατομμύρια από τις πληθωρικές καμπύλες της ενώ εμάς δεν γυρίζει ούτε ο Μήτσος ο φούρναρης να μας κοιτάξει. Κι αυτές ψυχούλα έχουν και δεν θέλουν να τις κράζουν και το κυριότερο, οι διάσημες είναι έτσι "τέλειες" γιατί απ' αυτήν την "τελειότητα" βγάζουν το ψωμί τους. Είναι η δουλειά τους να χάνουν τα περιττά κιλά γρήγορα και να έχουν καλοσχηματισμένο σώμα. Όμως, τελικά η ζωή δεν είναι καλλιστεία ούτε διαγωνισμός. Και θα περάσουμε όλες καλύτερα όταν ξεπεράσουμε τις φαγωμάρες μας και γίνουμε φίλες! Είτε χοντρές είτε κοκαλιάρες, είμαστε όλες γυναίκες!

Lucky me!!

Πέρα από τη μιζέρια μου και την ατελείωτη αρνητική ενέργειά μου, όταν σκέφτομαι ψύχραιμα και λογικά κατατάσσω τον εαυτό μου στους τυχερούς ανθρώπους αυτού του πλανήτη. Κάτι τέτοιο γίνεται σε στιγμές συνειδητοποίησης, συνήθως τις νύχτες, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος. Και ξέρω ότι για να είμαι τυχερή δε χρειάζεται να είμαι το μοναδικό άτομο σ' αυτόν τον γαλαξία που να έχει/κατέχει αυτά που με κάνουν να θεωρούμαι τυχερή. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να έχω τα πιο όμορφα και λειτουργικά καστανά μάτια του κόσμου για να χαρώ, αρκεί που είναι όμορφα και κάνουν τη δουλειά τους, κι ας τα 'χουν κι άλλοι πέντε εκατομμύρια άνθρωποι! Μάλλον ποτέ δεν θα αποκτήσω βίλα σαν αυτή του Brad Pitt (οι Κύπριοι μη γελάτε!) αλλά γιατί να μην είμαι χαρούμενη με το κατά τ' άλλα πανέμορφο σπίτι που έκτισαν οι γονείς μου στο χωριό; Είμαι τυχερή που οι γονείς μου μού παρέχουν σπίτι για να ζήσω και το σκέφτομαι κάθε φορά που κάποιος επαίτης μπαίνει στο βαγόνι του ηλεκτρικού και μέσα σ' όλα αναφέρει κι ότι είναι άστεγος. Είμαι τυχερή που κάποιοι νοιάστηκαν για 'μένα όταν εγώ δεν ήξερα ή δεν μπορούσα να το κάνω. Είμαι τυχερή που μου δίνουν τόσα χωρίς να έχω κάνει τίποτα για να τα αξίζω!

Η τύχη μου, όμως, δεν περιορίζεται μόνο σε βασικά αγαθά και χαρακτηριστικά. Έχω αποφύγει πάμπολλες φορές δυσάρεστες καταστάσεις καθαρά και μόνο λόγω τύχης! Για παράδειγμα, είχε συμβεί μερικές φορές στο  σχολείο να ακυρωθεί διαγώνισμα τριμήνου ή τετραμήνου για το οποίο δεν είχα διαβάσει. Ή αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά και ευγνωμονώ ακόμα την τύχη μου, είναι η αποφυγή μιας παρουσίασης ομαδικής εργασίας στη σχολή! Φυσικά στο ελληνικό πανεπιστήμιο δεν υπάρχει κανενός είδους οργάνωση ούτε στα διοικητικά θέματα αλλά ούτε και στα μαθήματα κι έτσι, εφόσον το πρόγραμμα εργασιών και παρουσιάσεων του μαθήματος δεν ήταν συγκεκριμένο έτυχε να πέσει η επέμβασή μου μέσα στην εβδομάδα προετοιμασίας της εργασίας που έπρεπε να παρουσιάσει η ομάδα μου. Αφού εγώ δεν ήμουν και στα καλύτερά μου μετά την επέμβαση -απαγορευόταν να πέσει νερό πάνω στην τομή κι έτσι λουζόμουν σκύβοντας στη μπανιέρα, πράγμα που προξένησε αφόρητο πόνο στη μέση μου, είχα απίστευτη δυσκοιλιότητα εξαιτίας της αναισθησίας και φυσικά η ενόχληση από την ίδια την τομή- η εργασία πέρασε σε δεύτερη μοίρα και το αποτέλεσμα ήταν πολύ μέτριο και μάλλον απαράδεκτο για τον συγκεκριμένο καθηγητή. Η έκπληξη ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστη όταν την ημέρα της κρίσεως, όντας πέμπτη και τελευταία κατά σειρά ομάδα που είχε υλικό για παρουσίαση, συνειδητοποιήσαμε καθηγητής και φοιτητές ότι δεν προλαβαίναμε να την πραγματοποιήσουμε! Κοινώς πέρασε η ώρα και... πάπαλα! Και στην ακριβώς επόμενη διάλεξη ο καθηγητής είχε καλέσει κάποιον εξωτερικό ομιλητή για να μας μυήσει στις λεπτομέρειες των επιχειρήσεων, οπότε η παρουσίαση δεν έγινε ποτέ! Από διάφορα που συζητήθηκαν σε επόμενες διαλέξεις συνειδητοποίησα ότι αν κάναμε τελικά την παρουσίαση μάλλον θα ξεφτιλιζόμασταν στο όποιο κοινό μας -τέτοιο χάλι ήταν αυτά που είχαμε ετοιμάσει! Οπότε η τύχη μας βοήθησε κι εκεί! 

Βεβαίως δε θα μπορούσα να μην αναφέρω την τύχη μου στον... ερωτικό τομέα! Μπορεί το πρώτο μου αγόρι στο γυμνάσιο να ήταν μια παταγώδης αποτυχία και να μου έμεινε απωθημένο για περίπου πέντε χρόνια, όμως οι ενήλικες σχέσεις μου μετά το σχολείο ήταν όλες πολύ καλές και με άτομα που επέλεξα. Είχα την τύχη να "πέσω" πάνω σε αγόρια που μου άρεσαν, ταιριάζαμε και μου έδιναν όσα ήθελα την εκάστοτε χρονική περίοδο. Και ξέρω πολύ καλά πως κάτι τέτοιο είναι μεγάλη τύχη!

Αλλά ας περάσω στον πραγματικό λόγο που αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση: την τύχη στους διαγωνισμούς και στις κληρώσεις. Έχω αναφέρει ξανά ότι παρακολουθώ beauty blogging και όποιος έχει ασχοληθεί θα έχει σίγουρα παρατηρήσει ότι συχνά αυτές οι bloggers διεξάγουν διαγωνισμούς και κληρώσεις με δώρα καλλυντικά, κοσμήματα, αρώματα και τέτοια. Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να καταλάβω πώς ακριβώς γίνεται κανείς μέλος στα μπλογκ αλλά όταν εντέλει το κατάφερα άρχισα να λαμβάνω μέρος και σε διαγωνισμούς που διεξήγαγαν τα μπλογκ που διάβαζα. Φυσικά στην αρχή δεν κέρδιζα τίποτα αλλά η τύχη μου γύρισε. Κι έτσι, μια ωραία πρωία κατέφθασε ένα mail από την Έλενα του Elena's finds που με ενημέρωνε ότι είχα κερδίσει μία καρφίτσα τρελοπρόβατο από την Νατάσα και το WitchCraft In Progress! Φυσικά είχα ενθουσιαστεί γιατί ήταν το πρώτο πράγμα που κέρδιζα ποτέ! Αφού της απέστειλα τα στοιχεία μου, το δώρο μου έφτασε την ημέρα της γιορτής του ονόματός μου και ήταν το παρακάτω: 

Μετά από αυτό η τύχη άργησε να με ξαναθυμηθεί αλλά τελικά το έκανε και μάλιστα πολύ εντυπωσιακά, με την καταπληκτική παλέτα Naked 3 της Urban Decay, δώρο της Μαίρης από το Made In Heart και της Νάταλι από το Natalie's BeautyLand.

Είπαμε, είμαι πολύ τυχερή! Οπότε μετά σειρά είχε η Δέσποινα με το αγαπημένο μου και δυστυχώς ανενεργό πλέον Beauty Case, που έβγαλε από το νεσεσέρ της τέσσερα υπέροχα προϊόντα μακιγιάζ και μου τα έστειλε με έναν vintage αέρα: κόκκινο βερνίκι Colour & Go στην απόχρωση 187 Juicy Love και κραγιόν μακράς διαρκείας στην απόχρωση 02 All you need is red της Essence, μαύρο eyeliner της Farmasi και μαύρη μάσκαρα WOW! Mascara False lash effect της Uma Cosmetics.
(Η κασετίνα και η καρδούλα με τα κομφετί δεν είναι μέρος του δώρου)

Τικ τακ, ο χρόνος πέρασε και εντελώς αναπάντεχα πριν δύο μήνες και κάτι κέρδισα ένα πολυαγαπημένο δώρο που μου είχε κεντρίσει απ' την αρχή το ενδιαφέρον, το παρακάτω καταπληκτικό μενταγιόν σε σχήμα ρολογιού από την Κατερίνα και το μπλογκ της Kate Tzoe!

Εντάξει, πόσο τυχερός να είναι πια ένας άνθρωπος; Ένα ακόμα και τελειώσαμε! Ή μήπως να πω καλύτερα πέντε;! Η Έφη από το Beauty Diaries πριν από περίπου ένα μήνα έδωσε φως σε ένα ανιαρό πρωινό στο πανεπιστήμιο. Κι εκεί που καθόμουν βαριεστημένη στο αναγνωστήριο, κοίταξα τα mail μου στο κινητό μου (το πρώτο μου smartphone!) και με χαρά είδα το θαύμα! Μερικές μέρες αργότερα κατέφθασαν στην πόρτα μου πέντε κραγιόν της Avon από την σειρά Ultra Colour Indulgence. Λατρεύω τα κραγιόν και ειλικρινά αγαπώ ιδιαιτέρως αυτά της Avon, οπότε η χαρά μου για το συγκεκριμένο δώρο ήταν απερίγραπτη!
Από αριστερά προς τα δεξιά οι αποχρώσεις είναι: Honey Flower (μπεζ με ροζ υποτόνους), Chocolate Rose (καφέ, σαν μαύρη σοκολάτα), Red Tulip (φλογερό κόκκινο), Peach Petunia (πορτοκαλί προς κοραλί), Orchid petal (μωβ-ροζ).

Δεν κομπάζω για τα δώρα μου, απλώς θα ήθελα να δείξω ότι οι διαγωνισμοί αυτοί είναι αληθινοί και κερδίζει και κόσμος που δεν έχει σχέση με τους διοργανωτές. Μόνο τύχη χρειάζεται και φυσικά να έχουν συμπληρωθεί σωστά οι όροι του διαγωνισμού...

Συχνά-πυκνά όλοι γινόμαστε απαισιόδοξοι, ίσως κάποιοι να έχουμε γεννηθεί, κιόλας, έτσι. Είναι, όμως, καλό να θυμόμαστε τα θετικά της ζωής μας και να μην τα θεωρούμε δεδομένα, να χαμογελάμε για όσα έχουμε κι αν είμαστε καλά να το ευχαριστιόμαστε, γιατί η τύχη είναι δώρο και τα δώρα πρέπει να τα χαιρόμαστε!

Φοβάμαι...

Φοβάμαι...

Είμαι μόνη, χωρίς σχέση, για αρκετό καιρό -κλείνουν 7 μήνες την ερχόμενη βδομάδα από τότε που χώρισα. Είχα πιστέψει πραγματικά ότι τίποτα καινούριο δεν θα εμφανιζόταν, τουλάχιστον όχι άμεσα, τουλάχιστον όχι μέχρι το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Να, όμως, που έκανε την εμφάνιση του κάποιος νέος συνάδελφος στη χορωδία κι από ΄κει που δεν το περίμενα άρχισε να μ' αρέσει και -ω, θαύμα!- έδειξε κι αυτός κάποιο ενδιαφέρον! Αλλά είμαι μπούφος σ' αυτά τα πράγματα! Ποτέ δεν ξέρω αν κάποιος μου την πέφτει, τον ενδιαφέρω ως γυναίκα ή απλώς θέλει να κάνει παρέα μαζί μου και να γίνουμε φίλοι. Οι φίλοι μου λένε ότι μάλλον θέλει να με προσεγγίσει ερωτικά κι ότι οι πράξεις του αυτό δείχνουν, αλλά εγώ εξακολουθώ να μην έχω πειστεί. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει: δεν πιστεύω ότι μπορώ να τον ελκύω ως γυναίκα, μου φαίνεται δύσκολο το flirting μετά από μια μεγάλη περίοδο αποχής -αν στους 7 μήνες συμπεριλάβω και τα 2 χρόνια που ήμουν σε σχέση και άρα δεν γνώριζα νέους άντρες- ή απλώς δεν είμαι έτοιμη ακόμη για το επόμενο βήμα μετά τον χωρισμό; Εγώ νομίζω πως ό,τι κι αν είναι, κατά βάθος φοβάμαι πολύ να ξεκινήσω κάτι νέο. Και δεν μιλάω απαραιτήτως για σχέση διαρκείας, όπως οι τελευταίες που είχα. Με κούρασαν αυτά τα μεγάλα και σοβαρά από τόσο νωρίς στη ζωή μου, θέλω πίσω την ανεμελιά που μου αντιστοιχεί.

Ο φόβος γενικώς με κυριεύει σ' αυτήν την φάση της ζωής μου. Την ερχόμενη Πέμπτη αρχίζω την πρακτική μου άσκηση και θα είναι η πρώτη φορά που θα δουλέψω στη ζωή μου! Φυσικά έχω απεριόριστο άγχος και σ' αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι ακόμα δεν έχω ενημερωθεί καθόλου για τη δουλειά... Ακόμη, το πτυχίο στη σχολή έχει καθυστερήσει τραγικά, καθώς μετά τις εκδηλώσεις στις οποίες εμφανίστηκα με την χορωδία δεν είχα καθόλου μυαλό κι ενδιαφέρον για να διαβάσω για την εξεταστική μου. Σε κάθε εκδήλωση του ωδείου βλέπω όλο και περισσότερους μαθητές που είναι περίπου στην ηλικία μου και παραδειγματίζομαι απ' αυτούς, θυμάμαι πόσο μ' αρέσει η μουσική κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναζωπυρώνεται το πάθος μου γι' αυτήν. Ειδικότερα, όμως, στις τελευταίες εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στις 20 και 21 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Νομισματικό Μουσείο Αθηνών και το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, ήρθα πιο κοντά και με τα νέα και αρσενικά μέλη της χορωδίας, πράγμα που μου πήρε τα μυαλά ακόμα περισσότερο απ' το συνηθισμένο!

Και πάμε πίσω στον φόβο του μπλεξίματος με τον νέο συνάδελφο. Τρομοκρατούμαι στην ιδέα ότι αν θέλω να βγούμε θα πρέπει να προτείνω κάποιο ωραίο μέρος και να ξέρω να τον πάω. Γιατί δεν υπάρχει κανένα τέτοιο μέρος, αφού ολημερίς κι ολονυχτίς σαπίζω μες στο σπίτι! Φοβάμαι ότι αν προχωρήσει το πράγμα θα έχω πάλι τα ίδια προβλήματα με τις προηγούμενες σχέσεις μου και τα οποία δεν γνωρίζω τον τρόπο να αντιμετωπίσω. Τρέμω στην ιδέα της γνωριμίας με φίλους, γιατί αν δεν υπάρξει συμπάθεια τι θα κάνω; Κι αν με χωρίσει ενώ εγώ τον θέλω ακόμα; Ξέρω ότι οι σκέψεις μου προτρέχουν, αλλά πρέπει πάντα να τα σκέφτομαι όλα από την αρχή και να προγραμματίζω, να κάνω σχέδια τα οποία όμως σχεδόν ποτέ δεν ακολουθώ. Ο φόβος, όμως, παραμένει και με φρενάρει απροκάλυπτα. Ίσως γιατί ακριβώς το σκέφτομαι πολύ και υπερ-αναλύω τις καταστάσεις. Ενώ στο τέλος πάντα κλείνω τα μάτια, παίρνω το ρίσκο και βουτάω χωρίς να το πολυ-σκεφτώ. Όπως τώρα. Έκλεισα ραντεβού για την Παρασκευή, κι ό,τι γίνει! Ακόμα φοβάμαι, βέβαια, αλλά σκέφτομαι την ευχάριστη παρέα του και την καλοκαιρινή μου διάθεση που με κάνει να θέλω να ερωτευτώ έστω και στιγμιαία και προσπαθώ έτσι να παραμερίζω τα μπλόκα που μου στήνει ο εαυτός μου. Κρύβω τα αρνητικά συναισθήματα κάτω απ' το χαλί και προσπαθώ να ζήσω. Τελικά, αυτό δεν κάνουν όλοι;

Μια καινούρια συνήθεια!

Άρχισα να παρακολουθώ βίντεο σχετικά με beauty stuff πριν από περίπου ενάμιση χρόνο και να διαβάζω beauty blogs πριν από δύο ή δυόμιση χρόνια. Φυσικά όλα στα ελληνικά, καθώς αρκετά αγγλικά υπομένω στη σχολή, δεν αντέχω άλλα! Για όσους με ξέρουν, αυτό το χόμπι μου είναι αλλοπρόσαλλο, καθώς σχεδόν ποτέ δε βάφομαι και δεν είμαι από τις κοπέλες που ασχολούνται πολύ με την εμφάνισή τους και προσέχουν πώς θα βγουν απ' το σπίτι. Φυσικά αυτό δεν το λέω ως κριτική για όσες έχουν τέτοιες συνήθειες, αλλά ως γεγονός που σχετίζεται μ' εμένα.

Η παθητική ενασχόλησή μου με το beauty blogging ξεκίνησε με κάπως ασυνήθιστο τρόπο, καθώς αγόρι ήταν αυτό που με παρακίνησε ν' αρχίσω να διαβάζω τέτοιου είδους άρθρα! Μια συμφοιτήτρια και φίλη του τότε αγοριού μου είχε πρωτο-δημιουργήσει το μπλογκ της και αναζητούσε αναγνωστικό κοινό. Οπότε, είχε απευθύνει έκκληση στους ανθρώπους του κύκλου της να προωθήσουν τα μαντάτα για το εγχείρημα της κι έτσι κι έγινε. Δε θα πω ψέματα -αρχικώς την χλεύασα από μέσα μου γιατί μου φάνηκε υπερβολικά ψωνίστικο και γυναικουλίστικο το να γράφει κανείς για μακιγιάζ σε προσωπικό ιστολόγιο. Όπως είναι πασιφανές, δεν είχα ιδέα για το όλο... κίνημα του beauty blogging!

Εκείνο το καλοκαίρι του 2011 χώρισα από το προαναφερθέν αγόρι και ξαφνικά απέκτησα πολύ ελεύθερο χρόνο! Η σχέση μου με το διαδίκτυο έγινε στενότερη και κάπου μέσα από τα βάθη των σελιδοδεικτών μου ανέσυρα το λινκ του ξεχασμένου μπλογκ. Είπα "τι έχω να χάσω;" και του έδωσα μια ευκαιρία. Κι έτσι χωρίς πολλά πολλά, με τον ίδιο τρόπο δηλαδή που αναδύθηκε στο μυαλό μου το ψευδόνυμό μου και το όνομα του δικού μου μπλογκ, έγινα τακτική αναγνώστρια, για να μην πω καλύτερα ιντερνετική θαμώνας! Μέσα από τα σχόλια βρήκα κι ένα δεύτερο ενδιαφέρον ιστολόγιο σχετικό με ομορφιά και το διάβασα σχεδόν όλο σ' ένα βράδυ -ήταν νέο δημιούργημα! Και κάπως έτσι το απόμακρο ενδιαφέρον μου για το beauty blogging εξελίχθηκε και κατάφερα να δω τον άνθρωπο πίσω από το μακιγιάζ, τις κρέμες και το girl-talk. Συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό δεν είναι μια έξαρση εγωπάθειας αλλά μια υγιής ενασχόληση με κάποια άλλη μορφή τέχνης -το μακιγιάζ- αλλά και μια ιδιαίτερη και διαφορετική φροντίδα του εαυτού μας. Είναι ένα χόμπι με κύριο αποδέκτη τη φάτσα μας, βρε αδερφέ, αλλά και τη μύτη μας, που δέχεται όλες τις οσφρητικές απολαύσεις που παρέχουν τα beauty stuff, όπως και τα μάτια μας, που βάλλονται από καταιγισμό χρωμάτων και σχηματικών μοτίβων που κοσμούν τις διάφορες συσκευασίες. Νομίζω πως αυτή η μικρή μανία δεν συνίσταται μόνο και μόνο στο να βλέπουμε κάποιο εκθαμβωτικό είδωλο στον καθρέφτη, αλλά κυρίως στο να ερχόμαστε γενικώς σε επαφή μέσω όλων μας των αισθήσεων με όμορφα και λαχταριστά πραγματάκια. Και κάπου εδώ καταλήγω και αποφασίζω ότι δεν είναι κακό να μας αρέσει το ωραίο. Δεν είναι κακό να σε ενδιαφέρει η εικόνα σου -είναι κι αυτή ένα μέρος τους εαυτού σου- αρκεί να αναγνωρίζεις ότι δεν είναι περισσότερο σημαντική από όλα τα άλλα χαρακτηριστικά σου που μαζί συνθέτουν το παζλ που σε απαρτίζει. Παν μέτρον άριστον, δηλαδή!

Τελειώνοντας ένα ακόμα μακροσκελές άρθρο που δεν είμαι σίγουρη ότι έχει κάτι να πει σε τελική ανάλυση, πρέπει να αναφέρω ότι το όνομα του πρώτου μπλογκ δεν θα το αποκαλύψω γιατί συνδέεται με τη ζωή μου και ανθρώπους που γνωρίζω και με γνωρίζουν και δε θα ήθελα να γίνουν οποιεσδήποτε αποκαλύψεις. Για να είμαι δίκαιη δεν θα φανερώσω ούτε ποιο είναι το δεύτερο μπλογκ, παρ' ότι είχα σκοπό να το κάνω καθώς εκτιμώ πολύ τη δουλειά της αρθρογράφου του και αισθάνομαι κάπως συνδεδεμένη μαζί της!

Αγαπώ το καλό beauty blogging και είναι βασικό μέρος της καθημερινότητάς μου. Αυτός είναι και ο λόγος που αφιερώνω όλο το κείμενο σ' αυτό. Αλλά και γιατί μάλλον θα ασχοληθώ και με τέτοιου είδους αναρτήσεις στο μέλλον. Προς το παρόν συνεχίζω να γράφω τις μικρές μου ιστορίες κι ελπίζω κάπως έτσι να βρω κι εγώ το δρόμο μου στην blog-όσφαιρα!