Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Λίγη χριστουγεννιάτικη κλάψα ακόμα...!

Όχι, δεν είναι μόνο η ζευγαροκατάσταση των Χριστουγέννων που με κάνει να στενοχωριέμαι... Είναι και το ότι ποτέ μα ποτέ δεν γιορτάζουμε ως οικογένεια. Κι ότι οι φίλοι κάπου έχουν εξαφανιστεί. Κι ότι δεν θα μου πάρει κανείς δώρο. Το ξέρω, πολύ υλιστικό το τελευταίο, αλλά ποιος απ' όλους θ' αγαπούσε το ίδιο τα Χριστούγεννα χωρίς τα δώρα; Πείτε την αλήθεια!
Ανυπομονώ να 'ρθει το Σάββατο, που θα μαζευτούμε όλη η χορωδία στο σπίτι της Χριστίνας για να κάνουμε πρόβα, καθώς το ωδείο έκλεισε χθες! Με χαρά θα βγω την Παρασκευή να της πάρω κάποιο δώρο κι ίσως πάρω κάτι και για 'μένα την παραπονιάρα! Νομίζω άλλη ευχαρίστηση δεν μου έχει μείνει γι' αυτές τις γιορτές, γιατί όταν ψωνίζεις δώρα για τους άλλους δεν νιώθεις τύψεις ότι υπερκατανάλωσες κι ότι έκανες κατάχρηση των χρημάτων του πατέρα σου. Ενώ κάθε φορά που αγοράζω κάτι για 'μένα (που δεν γίνεται συχνά αυτό), νιώθω άσχημα μετά και θέλω να το κρύψω και να μην το δει κανείς αυτό που πήρα...
Σήμερα στολίσαμε το σπίτι! Η μαμά είχε βάλει εδώ και κάποιες μέρες το γιορτινό κόκκινο βελούδινο τραπεζομάντιλο στο σαλόνι και κάποια διακοσμητικά, αλλά σήμερα έβαλα όλα τα διακοσμητικά στις θέσεις τους και φυσικά στολίσαμε το δέντρο! Έχει και μερικά λαμπάκια, όσα δεν έχουν καεί στο πέρασμα των περίπου 20 χρόνων που το στολίζουμε! Είναι μια μικρή πολυτέλεια κι αυτά, καθώς πλέον το ηλεκτρικό ρεύμα είναι βραχνάς για κάθε σπίτι... Στο πιάνο έβαλα τα περισσότερα δώρα που μου έχουν κάνει κι όλες τις χριστουγεννιάτικες κάρτες που μου έχουν στείλει οι φίλοι και οι θείοι μου. Είναι και δύο από το μέχρι πρότινος αγόρι μου. Την μία την έλαβα σήμερα και ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη -ειλικρινά δεν το περίμενα, ενώ εγώ δεν του έστειλα. Η άλλη ήταν από πέρσι. Δάκρυσα όταν τη διάβασα, γιατί δε μ' αρέσει καθόλου που χωρίσαμε. Και φυσικά συγκινήθηκα που θυμήθηκε αυτή μου τη συνήθεια να στέλνω κάρτες. Αλλά ας μην τα σκέφτομαι αυτά, γιατί μόνο καλό δε φέρνουν. Θα κοιτάω το δέντρο μας και θα παίρνω κουράγιο...
Η μία μου φίλη έφυγε και ούτε που σκέφτηκε να μου το αναφέρει -από το facebook το έμαθα. Η άλλη υποθέτω θα δουλεύει μέχρι και την τελευταία στιγμή. Ντρέπομαι ν' αρχίσω να λέω στους άλλους να βγούμε. Όλοι έχουν κανονίσει αυτές τις μέρες κι επιπλέον δεν ξέρω κανένα μέρος που θα μπορούσα να τους προτείνω. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στη σχολή, παντού ακούω ανθρώπους να συζητούν για τα γιορτινά τους σχέδια. Άραγε για 'μένα σκέφτεται κανείς ότι περνάω αυτές τις μέρες μόνη μου ή φαντάζονται ότι θα βγω με κάποιον άλλο ή με την οικογένειά μου; Νομίζω πως το πιθανότερο είναι να μην σκέφτονται καν την αφεντιά μου και θα 'χουν δίκιο.
Σήμερα διάβασα αυτό το άρθρο και κατάλαβα ότι τίποτα δεν μας ικανοποιεί εμάς τους ανθρώπους! Κατάλαβα φυσικά ότι είναι χιουμοριστικό, αλλά όλα αυτά προκύπτουν από κάποιες σκέψεις. Και δεν έχεις ιδέα πώς είναι να κάθεσαι αγκαλιά με το λάπτοπ και μπροστά στην τηλεόραση την ώρα που αλλάζει ο χρόνος, με τον πατέρα σου μέσα να κοιμάται και τον αδερφό σου να παίζει απορροφημένος WOW! Για τη μαμά μου δε θα πω καν -τα τελευταία χρόνια είναι στο σπίτι της γιαγιάς μου που είναι άρρωστη και την φροντίζει.
Και κάπου εδώ λέω να κλείσω. Είναι εκνευριστική αυτή η γκρίνια και μού τρώει ενέργεια -το ξέρω. Αλλά είμαι πολύ μόνη αυτή την εποχή κι έχω ανάγκη κάπου να τα πω και να ξαλαφρώσω...

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Έρχονται Χριστούγεννα!!

Ένα ακόμα άρθρο για τα Χριστούγεννα, μερικές μέρες πριν μας επισκεφθούν και φέτος. Δε θα πω ψέματα για να εντυπωσιάσω, τα Χριστούγεννα τα έχω στο μυαλό μου σαν κάτι καλό και έχει περάσει στο DNA μου η προσμονή γι' αυτά. Όμως τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν έχω λόγους να περιμένω με χαρά να έρθουν. Σκέφτομαι πόσο μοναχικά θα νιώθω, όταν θα βλέπω στο facebook φίλους και γνωστούς να βγαίνουν και να διασκεδάζουν ή να έχουν πάει διακοπές. Για μια ακόμα φορά θα νιώθω το λιγότερο ηλίθια εγώ που έχω μείνει σπίτι και δεν γλεντάω την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Το ίδιο αίσθημα που έχω κάθε Σαββατόβραδο!

Ως άεργη φοιτήτρια, οι διακοπές των Χριστουγέννων είναι για μένα περίοδος απραξίας, και χωρίς καμία καθημερινή υποχρεωτική ενασχόληση να γεμίζει τις ώρες μου (όπως το να πηγαίνω στη σχολή) συνήθως βουλιάζω σε πελάγη στεναχώριας και απόγνωσης. Προκλητικό να το λέω αυτό εγώ, που έχω όλα τα καλά στη ζωή μου, ενώ υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που θα περάσει τις γιορτές κρυώνοντας και με άδειο στομάχι... Ίσως τελικά η καταθλιπτική διάθεση να είναι όντως προνόμιο όσων ευημερούν...

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δυστυχώς αυτές οι γιορτές έχουν μετατραπεί σε ζευγαρο-γιορτές και με κάνουν να νιώθω freak τα τελευταία χρόνια, απ' το 2011. Δεν είμαι μόνη από τότε, αλλά το μέχρι πρότινος αγόρι μου μένει στο εξωτερικό και παρά το ότι σπουδάζαμε μαζί εδώ, τις γιορτές τις περνούσε με τους δικούς του, άρα έφευγε. Πλέον έχει γυρίσει στον μόνιμο τόπο κατοικίας του κι από φέτος προσπαθούμε να μην συνεχίσουμε τη σχέση μας, άρα θεωρητικά τώρα είμαι single. Πέρσι ήμουν σε σχέση εξ αποστάσεως- δε μπορώ να πω ότι ένιωθα καλύτερα... Δεν έχει και μεγάλη διαφορά από το να είσαι εντελώς μόνη. Αλλά και τώρα, είμαι ακόμα σε mood σχέσης, ακόμα αγαπάω και είμαι ερωτευμένη με κάποιον, ακόμα είμαι "δεμένη" μαζί του. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι καθόλου εύκολο να αποχωριστείς και να ξεχάσεις τα συναισθήματά σου, γιατί εκτός του ότι υπάρχουν ακόμα για σένα, ξέρεις ότι εξακολουθούν να υπάρχουν και για τον άλλο. Όταν σε χωρίζουν ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι πρέπει να ξεκολλήσεις γιατί ο άλλος δεν σε θέλει πια κι έτσι δεν υπάρχει νόημα. Όταν όμως γνωρίζεις πως υπάρχει ανταπόκριση απ' την άλλη πλευρά, γίνεται δυσκολότερος ο αποχωρισμός...

Πραγματικά, δε μπορώ καν να φανταστώ ότι ίσως υπάρξουν Χριστούγεννα που θα είμαι ειλικρινά ευτυχισμένη. Πώς να είναι άραγε κάτι τέτοιο; Οι συγγενείς είναι πάντα τόσο απομακρυσμένοι, οι φίλοι πλέον δεν σκέφτονται καν να με προσκαλέσουν στις εξόδους τους, η οικογένειά μου βρίσκεται στα χειρότερά της, ο κόσμος όλος αιμορραγεί... Ξέρω ότι πολλά απ' αυτά τα καλλιέργησα εγώ η ίδια -από βλακεία, τεμπελιά, ντροπαλοσύνη- αλλά δεν παύουν να με θλίβουν και νομίζω ότι δε μπορώ να κάνω κάτι για να τ' αλλάξω. Κι έτσι, απομακρύνομαι από τα εγκόσμια και κλείνομαι όλο και περισσότερο στο μουντό και σκιερό σαλόνι μου. Συνήθως κάτι τέτοιο δεν με πειράζει, αλλά τις γιορτινές μέρες είναι διαφορετικά- αποζητάς την ανθρώπινη συντροφιά. Όμως δεν γνωρίζω και κάτι άλλο- οι μεγάλες οικογενειακές συγκεντρώσεις του παρελθόντος έχουν πια σβηστεί απ' τη μνήμη μου... Πώς να' ναι άραγε τα χαρούμενα Χριστούγεννα που τόσο συχνά ευχόμαστε ο ένας στον άλλο;

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Εν συντομία

Σήμερα είπα να γράψω μία στα γρήγορα μόνο και μόνο για να εκφράσω τη χαρά μου που κάποια πράγματα δρομολογήθηκαν, και φυσικά όχι από μένα! Η μαμά μου πήγε στο δημαρχείο και πήρε ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης που χρειαζόμουν για να βγάλω κάρτα σίτισης στη σχολή κι επιπλέον αναθεώρησε κάποια στοιχεία στο βιβλιάριο τραπέζης. Έτσι, τώρα πια μπορεί να βγάζει λεφτά από τον λογαριασμό μας μόνη της, χωρίς τον μπαμπά μου, που είναι διακοπές. Κι αυτό είναι καλό γιατί πέρσι, όταν ο μπαμπάς μου είχε πάει στο χωριό, μας είχε αφήσει απλώς κάποια χρήματα πίσω χωρίς το βιβλιάριο, κι αυτά τα χρήματα τελείωσαν εν ριπή οφθαλμού. Οπότε φέτος δεν θα έχουμε πρόβλημα χρημάτων. Τετάρτη, λοιπόν, πάω σχολή για να δώσω τα δικαιολογητικά για την κάρτα σίτισης κι έτσι το χειμώνα θα είμαι πιο χαλαρή από θέμα φαγητού. Τελικά αποφάσισα να μην βάψω τα μαλλιά μου αυτό το καλοκαίρι αφού δε θα πάω πουθενά και κανείς δε θα με δει, αλλά παπούτσια μάλλον θα αγοράσω, αν βρω κάτι καλό. Εκείνα τα βολικά που θα μπορούσα να επισκευάσω με 12€ τελικά τα έδωσα στον μπαμπά μου να τα πάρει στο χωριό και να τα δώσει προς επισκευή στον άνθρωπο που τα είχε φτιάξει εξ αρχής. Τελικά τα έφτιαξε και δεν μας πήρε λεφτά!! Από μέρα σε μέρα πρέπει να ξεκινήσω και διάβασμα. Έχω αρχίσει να αγχώνομαι και πιστεύω ότι θα αναγκαστώ να βγάλω τη σχολή στα 8 χρόνια, αν θέλω να κάνω κάτι σοβαρό κι αξιόλογο. Μάλλον ήρθε η στιγμή που πρέπει να κοιτάξω σοβαρά το μέλλον μου, να συνειδητοποιήσω ότι είμαι μια ενήλικη γυναίκα που έχει υποχρεώσεις και κάποια στιγμή πρέπει να κάνει κάτι με τη ζωή της. Τόσα χρόνια σ' αυτή τη σχολή και δεν έχω μάθει απολύτως τίποτα. Αυτό είναι καιρός ν' αλλάξει. Θα κάνω ό,τι μπορώ αυτό το καλοκαίρι. Για να δούμε... Το λέω, θα το κάνω όμως;

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Το καινούριο μου ρουζ!

Σήμερα αποφασίσαμε με τη μαμά μου να βάλουμε μια τάξη στο υπεργεμισμένο πάνω αριστερό συρτάρι της τουαλέτας της, η οποία από την εφηβεία μου και μετά φιλοξενεί και τα δικά μου γυναικεία καλούδια! Τον τελευταίο καιρό αυτό το συρτάρι είχε αρχίσει να μου σπάει επικινδύνως τα νεύρα. Κι αυτό διότι είχε μέσα τόσα πολλά κουτάκια που αφενός όταν το άνοιγα δε μπορούσα να βρω με ευκολία να βαφτικά μου, αφετέρου όταν το έκλεινα χρειάζονταν κάμποσες προσπάθειες. Μετά από την πασίγνωστη γκρίνια μου αποφάσισε να μου κάνει το χατίρι κι έτσι το βγάλαμε όλο, για να δούμε τι θα μείνει στο προσκήνιο και τι θα θαφτεί στα έγκατα σκοτεινών ντουλαπιών. Φυσικά κρίθηκαν αχρείαστα όλα τα παμπάλαια κοσμήματα της, όπως επίσης και κάτι σταυροί και αλυσίδες του πατέρα μου, από την εποχή της ανταλλαγής δώρων του γάμου τους. Κι έτσι ανοίχτηκε μπροστά μου μια έκταση για να τακτοποιήσω πιο άνετα σκιές, πούδρες, ρουζ και πινέλα!
Πιάνοντας τη μεγάλη ροζ σκιά της Seventeen θυμήθηκα κάτι: όταν την είχα αγοράσει πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, μου είχε κάνει εντύπωση η μεγάλη ποικιλία σε ροζ χρώματα που είχε η εταιρία. Επίσης, κάποια στιγμή στο παρελθόν, κοιτάζοντάς την δίπλα στις άλλες σκιές είχα παρατηρήσει ότι ήταν η μεγαλύτερη όλων. Υποψίες μου μπήκαν όταν πριν 2 βδομάδες επισκέφτηκα το Hondos Center και περνώντας απ' το σταντ της Seventeen είδα τα ρουζ της. Σκέφτηκα πως μου θυμίζουν τη σκιά μου κι όποτε το θυμηθώ να κοιτάξω τι λέει το πίσω μέρος της συσκευασίας. Κι έτσι, η μέρα που θα το κοιτούσα έμελλε να είναι η σημερινή. Με την ευκαιρία του συμμαζέματος αποφάσισα να διαλευκάνω κι αυτό το μυστήριο, το οποίο τελικά ήταν απλό, καθώς δεν είχαν σβηστεί οι πληροφορίες του προϊόντος. Όχι, δεν ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι τελικά η σκιά μου έγραφε ότι είναι blush. Ευτυχώς, έχω μια διπλή της Avon που το ένα χρώμα της είναι σχεδόν ίδιο με της Seventeen μου και θα την αντικαταστήσει, αν και η ποσότητα είναι ούτως ή άλλως υπεραρκετή και θα μπορούσε να καλύψει και τις 2 ανάγκες.
Πέρασαν μερικές ωρίτσες μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι χωρίς να ξοδέψω καθόλου χρήματα είχα αποκτήσει ένα καινούριο ρουζ! Και κάπως έτσι σκέφτηκα πως με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να δίνουμε άλλη όψη σε στοιχεία της ζωής μας, σε ανθρώπους, αντικείμενα, οτιδήποτε. Η πορτοκαλί μου φούστα, που τη σνόμπαρα, τώρα έχει κυρίαρχη θέση στην καλοκαιρινή μου γκαρνταρόμπα, καθώς διανύω μια "πολύχρωμη φάση". Και γενικώς, όλη τη χρονιά φόρεσα πολύ τις φούστες μου, ακόμα και το χειμώνα, μιας και είχα βαρεθεί τα παντελόνια μου που τα 'χω τόσα χρόνια... Δεν είν' ανάγκη να ξοδέψω ένα σωρό λεφτά για να ανανεωθώ, αρκεί να φανώ λιγάκι έξυπνη κι εφευρετική. Ξέθαψα κάθε κόσμημα που έχω, ακόμα κι εκείνα που φορούσε η μαμά μου στην ηλικία μου. Κάποια μου αρέσουν πολύ. Βέβαια, δε φοράω σχεδόν ποτέ κοσμήματα, αλλά ίσως ήρθε η ώρα να το συνηθίσω κι αυτό. Δίνουν άλλη όψη στα παλιά μου ρούχα, που τα έχω από το λύκειο και πολλά ακόμα κι απ΄το γυμνάσιο.
Είναι δύσκολο να ενθουσιαστείς ξανά από την αρχή για κάτι που υπάρχει στη ζωή σου καιρό. Νομίζω ότι γίνεται, αν το 'χεις σε μια γωνιά ξεχασμένο και το ξαναθυμηθείς, αλλά πρέπει εσύ να του δώσεις αυτή την ευκαιρία. Μου 'χει συμβεί και με ανθρώπους! Όταν βγήκα μετά από πολύ καιρό με μια φίλη απ' το σχολείο και πέρασα πραγματικά καλά, όταν μίλησα με μια άλλη στο τηλέφωνο και είχαμε τόσα να πούμε. Κάποια πράγματα υπήρξαν στο παρελθόν μας γιατί είχαν λόγο να υπάρχουν κι εμείς απλώς ξεχάσαμε αυτόν τον λόγο. Όπως η παρέα στο λύκειο, όπως η φούστα που θεώρησα ως λανθασμένη αγορά και παράτησα στο βάθος του συρταριού μου. Περνάει ο καιρός, γνωρίζεις κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως τα παλιά δεν αξίζουν πλέον. Η μέθοδος LIFO έχει απαξιωθεί πια στη λογιστική, στη ζωή πότε;

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή...

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, κάνω τον απολογισμό μου. Είναι ο καιρός που βγαίνουν τ' αποτελέσματα της εξεταστικής στη σχολή, είναι όμως κι ο καιρός που το μυαλό μου δεν είναι απασχολημένο με υποχρεώσεις, κι έτσι επιτρέπεται η είσοδος διαφόρων ειδών σκέψεων...
Σήμερα ειδικά, όμως, έφαγα μια γερή κατραπακιά! Βγήκαν οι βαθμοί για ένα πολύ δύσκολο μάθημα, που όμως λόγω των συνεχών εργασιών που κάναμε κατά τη διάρκεια του εξαμήνου περιμέναμε ότι θα το είχε περάσει η συντριπτική πλειονότητα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη... Από τα 45 άτομα που είχαν δώσει εξετάσεις πέρασαν μόνο οι 17! Και φυσικά, όλοι εμείς οι 45 είχαμε ξεσκιστεί όλο το εξάμηνο στις εργασίες και κάποιοι -μεταξύ αυτών κι εγώ- δεν ασχολούνταν με τίποτα άλλο. Ok, τώρα δραματοποιώ τα πράγματα και είμαι ιδιαιτέρως επιρρεπής σ' αυτό. Αλλά η αλήθεια είναι πως παρ' ότι έκανα ένα διάλειμμα από τις εξωσχολικές μου δραστηριότητες για να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στη σχολή, το αποτέλεσμα δεν θα δικαιώσει την παύση αυτή. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που σκέφτομαι αν αξίζει να συνεχίζω ν' ασχολούμαι ακόμα με τη σχολή... Διότι χρωστάω πολλά, πάρα πολλά μαθήματα, τόσα που κάποιος άλλος λιγότερο εγωιστής θα τα είχε παρατήσει προ πολλού. Όμως δεν μ' αρέσει ν' αφήνω πράγματα στη μέση. Εντάξει, το κάνω κι αυτό αλλά με την προοπτική να τα συνεχίσω κάποτε. Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει και με τις πανεπιστημιακές σπουδές, καθώς πλέον έχει θεσπιστεί ένα ανώτατο χρονικό όριο μέσα στο οποίο πρέπει να ολοκληρώσει κάποιος τις σπουδές του, αλλιώς διαγράφεται απ' το τμήμα του... Κι όμως, ακόμα κι αυτό το ανώτατο χρονικό όριο φαίνεται ανίκανο να καλύψει τα κενά μου... Κι έτσι κάθε καλοκαίρι τα ίδια! Τα μαθήματα μαζεύονται, το κουράγιο και η όρεξη φεύγουν διακοπές διαρκείας!
Η σχολή μου δεν είναι καθόλου εύκολη -άλλωστε γι' αυτό την επέλεξα! Τα' θελα και τα 'παθα, θα μου πεις και μάλλον θα 'χεις δίκιο... Αλλά όταν καταφέρνεις να βγάλεις τόσα μόρια που σου επιτρέπουν να μπεις σ' όποια σχολή του πεδίου σου σού καπνίσει εκτός απ' την πρώτη υψηλότερη, δεν είναι λογικό να πιστέψεις ότι θα τα καταφέρεις κι εκεί; Λογικό μου φαίνεται εμένα! Όμως δεν είχα λάβει υπ' όψιν μου κάποιες παραμέτρους, όπως ότι όταν έδινα πανελλαδικές είχα και πάλι διακόψει το ωδείο -την εξωσχολική μου δραστηριότητα. Επίσης, απέκτησα και αγόρι που ήθελε να με βλέπει πολύ συχνά, και σε καθημερινή βάση αν γίνεται. Άσε που ως 1 χρόνο μεγαλύτερος είχε τη σοφία της ηλικίας (!) και μου έλεγε ότι δεν χρειάζεται να διαβάζω κάθε μέρα για τη σχολή, παρά μόνο στην εξεταστική!! Φυσικά ήθελα και τον άκουσα, αλλά κι αυτού του είδους η πίεση δεν μετράει ως δυσκολία; Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά συνέχισαν να με επηρεάζουν και ήρθαν και κάποια οικογενειακά θέματα να συμβάλλουν στο σκηνικό της φρίκης! Κι αφού το καλοκαίρι το περνούσα σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα με το τότε αμόρε, πού καιρός για διάβασμα και συμπλήρωση των κενών στην επαναληπτική εξεταστική! Κι έτσι, το τελικό αποτέλεσμα ήταν να πανικοβληθώ, να θεωρώ ότι τα κενά μου είναι τεράστια και ότι δεν θα μπορώ να καταλαβαίνω τα μαθήματα του επόμενου έτους! Σ' αυτό συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό και οι καθηγητές μας, που μας έλεγαν αρκετά συχνά ότι δεν θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της σχολής αν δεν ενημερωνόμαστε συνεχώς για την επικαιρότητα και αν δεν διευρύνουμε καθημερινώς τις γνώσεις μας. Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη διάλεξη που ο καθηγητής μας είχε πει πρώτη φορά αυτά τα λόγια! Κι όσο δυσκολότερα μου φαίνονταν τα μαθήματα, τόσο περισσότερο προσπαθούσα να αποφεύγω το διάβασμα. Συνεπώς, το δεύτερο έτος τα είχα πάει πολύ καλά στο ωδείο αλλά η σχολή... πήγε σχεδόν για φούντο! Διότι όσο είχα κάτι να μελετάω και να νιώθω ότι κάνω, το βάρος στη συνείδηση μου ελάφρωνε. Το πιάνο ήταν το "εύκολο", γιατί τα θεμέλια τα είχα στήσει χρόνια πριν. Δύσκολη διαδικασία τα θεμέλια, θέλει κόπο, υπομονή κι επιμονή, κι αυτά δεν είναι απλώς λόγια του αέρα που ταιριάζουν να λέγονται μαζί! Στο πανεπιστήμιο, όμως, τα θεμέλια έπρεπε να στηθούν εκ νέου και από την αρχή, και μετά από τόσο διάβασμα χρόνων δεν είχα καμιά όρεξη για έξτρα προσπάθεια, και η υπομονή κι η επιμονή μου είχαν κάνει φτερά προ πολλού!
Αυτά σκέφτομαι κάθε καλοκαίρι, και πάντα προσπαθώ να δώσω μια ακόμα ευκαιρία στον εαυτό μου και να προσπαθήσω να τα καταφέρω, όχι γιατί αγαπάω αυτό που σπουδάζω (δυστυχώς δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου) αλλά γιατί δε θέλω να το αφήσω μισό και φυσικά να παραδεχτώ ότι εγώ, που κάποτε ήμουν ανάμεσα στους καλύτερους, δεν μπόρεσα να βγάλω ένα πανεπιστήμιο.
Όσο γράφω φουντώνει μέσα μου ο εγωισμός και δεν θέλω να τα παρατήσω με τίποτα! Αν μη τι άλλο, πρέπει να μορφωθώ τουλάχιστον και να μπορέσω να βρω μια δουλειά. Δυστυχώς η γονεϊκή χρηματοδότηση δεν θα μπορεί να με στηρίζει για πάντα -φαίνεται πως θα την χρειαστεί περισσότερο ο αδερφός μου... Άλλο κεφάλαιο αυτό! Για να δούμε, το πείσμα μου θα φανεί αρκετό ώστε να τα καταφέρω σ' αυτή την πρόκληση της απόκτησης πανεπιστημιακού πτυχίου;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο 16/7/2013

Σήμερα υποτίθεται ότι θα σηκωνόμουν νωρίς για να πάω ν' αγοράσω παπούτσια -γιατί όλα μου' χουν σπάσει και τα κολλάω με κόλλα- αλλά φυσικά δεν μπορούσα να αποχωριστώ το στρώμα! Ντάξει, λέω, όλο και κάτι θα μείνει από την επέλαση των ευροφονιάδων στις εκπτώσεις. Θα πάω το απόγευμα! Έδωσα παραγγελία στη μαμά για το σούπερ-μάρκετ, έκανα μπάνιο και σάπισα στον υπολογιστή σαν να μην υπήρχε αύριο. Αν εξαιρέσεις το σούπερ-μάρκετ, αυτή είναι η θερινή μου καθημερινότητα... Και κάθε βράδυ σκέφτομαι "πώς πέρασε έτσι αυτή η μέρα", "πότε θα διαβάσω, τελειώνουν οι μέρες" κι άλλα τέτοια αγχωτικά. Κι όμως, είναι αλήθεια. Έχω πολλά μαθήματα για τον Σεπτέμβριο κι οι μέρες, όσο πολλές κι αν είναι, δε μου φτάνουν!
Εν πάση περιπτώσει, αφού ξεροψήθηκα στο ίντερνετ, κάποια στιγμή αποφάσισα να την κάνω την παλικαριά και να σηκωθώ να ετοιμαστώ για τα μαγαζιά. Έξω είχε λαύρα κι έπρεπε να ντυθώ ελαφρά, αλλά παράλληλα έπρεπε να βάλω κάτι όχι πολύ κοντό γιατί τα πόδια μου ήταν ερεθισμένα απ' την αποτρίχωση. Άντε βρες άκρη! Ήθελα να κάνω και μια γαλλική πλεξούδα με μαντίλι αλλά η ζέστη που επικρατούσε στο δωμάτιο στάθηκε εχθρός της wannabe περιποιημένης κόμης και κατέφυγα στη λύση του απλού κοτσακίου, που μ' έκανε να δείχνω σαν γριά εκκλησιάζουσα... Ok, δεν θα πάω και για γαμπρό- χαλάρωσε!
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έφυγα τελικώς για τα μαγαζιά, αν και δεν είχα καθόλου κέφι μετά από όλες τις στυλιστικές αποτυχίες που μου έτυχαν. Τουλάχιστον είχα σταμπάρει τα μαγαζιά από μια προηγούμενη εξερευνητική βόλτα και ήξερα πού θα κατευθυνόμουν. Παρ' ότι στην πρώτη βόλτα είχα ξετρελαθεί και είχα βρει πολλά και διάφορα σχέδια που μ' άρεσαν, σήμερα ήταν μια παταγώδης αποτυχία! Στο μαγαζί που ήταν ο κύριος στόχος μου, τελικά με τη δεύτερη ματιά δεν υπήρχε κάτι αρκετά ενδιαφέρον παρά μόνο ένα ζευγάρι. Οπότε πήγα να τσεκάρω και τα υπόλοιπα με το σκεπτικό να καταλήξω εκεί αν δεν έβρισκα τίποτα καλύτερο. Σοφή η σκέψη, καθώς λίγο παρακάτω βρήκα το ίδιο παπούτσι σε χαμηλότερη τιμή. Τσάμπα ο κόπος, όμως:  το σχέδιο δεν ταίριαζε καθόλου στο πόδι μου, που έχει ένα έντονο κόκαλο στη βάση του μεγάλου δαχτύλου... Κι ό,τι άλλα σχέδια δοκίμασα ήταν φαρδιά για το λεπτό μου ποδαράκι, ακόμη και σε μικρότερο νούμερο απ' αυτό που φοράω! Τελικά, όπως φαίνεται, ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος μόνο για αδύνατες, όπως λένε κάποιες παχουλές κοπέλες όταν δεν βρίσκουν νούμερο στα ρούχα! Και τέλος, πήγα και σ' ένα άλλο μαγαζί αλλά δεν είχαν το σχέδιο που ήθελα στο νούμερο μου, ούτε στο μικρότερο. Έφυγα απογοητευμένη και νικημένη απ' αυτή τη σκευωρία που λέγεται "παπούτσια μόνο για χοντροπόδαρες" και τελικά μάλλον θα πρέπει να λιώσω όλα τα υπάρχοντα παπούτσια μου για να βρω ένα ζευγάρι καινούρια! Ή στη χειρότερη θα πληρώσω 12€ για να επισκευάσω κάποια πολύ βολικά παλιά που έχω.
Πάντα οι επιλογές μου είναι τόσο μίζερες και κρύβουν έναν εξαναγκασμό. Τι παπούτσια θα βάλω, σε ποια σχολή θα φοιτήσω, πού θα πάω διακοπές κι άλλα τέτοια. Όλα μια βλακεία που πρέπει να υπομείνω γιατί στην εκάστοτε φάση δεν βρίσκω τίποτα καλύτερο ή δεν ξέρω τι θέλω. Φυσικά, υπάρχουν και οι φορές που από 'κεί που δεν το περιμένω έρχεται κάτι που μ' αρέσει πολύ και ειλικρινά! Αλλά συνήθως αυτά τα καλά της ζωής δεν τα εκτιμούμε και πολύ όταν έρχονται και μας κάνουν την ευχάριστη έκπληξη...
Όπως και να' χει, ελπίζω τελικά φέτος να βρω ένα καλό ζευγάρι παπούτσια και να μην κυκλοφορώ με τα κολλημένα παλιά μου, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί αναγκάζομαι να κουβαλάω στην τσάντα μου κι ένα ζευγάρι "ανταλλακτικά", σε περίπτωση που σπάσουν αυτά που φοράω! Ε, και φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου βολικό, ειδικά όταν θέλω να πάρω μικρή τσάντα!

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Και μετά τι...;

Αφού τελείωσα την εξιστόρηση της επέμβασης μου, για πολύ καιρό δεν είχα χρόνο να γράψω λόγω εξεταστικής. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό που με κρατούσε μακριά από το μπλογκ μου... Πραγματικά δεν ήξερα τι να γράψω! Σε κάθε περίπτωση με φρέναρε η δημόσια εμφάνιση των γραπτών μου κι ότι πρέπει να προσέχω συνεχώς τι δημοσιεύω. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να είναι όλα τέλεια, να αφιερώνω επιπλέον χρόνο στη διάρθρωση του λόγου μου και να μην επιτρέπω το παραμικρό λάθος. Εμφανίστηκε, δηλαδή, χωρίς να το καταλάβω, το πρόβλημα που έχω σε όλα τα θέματα στη ζωή μου! Αν δεν καταφέρω να κάνω κάτι τέλεια και στο βαθμό που εγώ θεωρώ ικανοποιητικό, απ΄τη στιγμή που -θεωρητικά- θα το δει κόσμος, καλύτερα να μην το κάνω καθόλου. Κι έτσι βρέθηκα και πάλι στην αρχή, να προσπαθώ να χαλιναγωγήσω τον μανιακό εαυτό μου!!
Η λύση που προς το παρόν έχω βρει είναι η κατά-πρόσωπο αντιμετώπιση του κινδύνου (*). Φυσικά, πρώτα χρειάζεται να εντοπιστεί ο κίνδυνος ή το πρόβλημα. Εντάξει, αυτό έγινε! Μετά, αυτό που έχει σειρά είναι να μπεις στη διαδικασία να κάνεις αυτό που θες. Ανοίγω το λάπτοπ, μπαίνω στον blogger. Πωπω, η σελίδα μου έχει τα χάλια της! Καταπιάνομαι λίγο μαζί της, να την κάνω ένα μέρος οικείο που θα μου αρέσει να βλέπω. Όπως η Μιράντα στο Sex and the City, που ανανέωσε το κρεβάτι της ώστε να γίνει ένας χώρος που πρωτίστως θα αρέσει σ' αυτήν να βρίσκεται εκεί και μετά και στους άλλους!
Και τέλος, αφού τακτοποιήθηκαν τα βασικά, ήρθε η ώρα να γράψω... Σιγά σιγά στην αρχή, χωρίς κάποια δυνατή, κινητήρια ιδέα να με καθοδηγεί. Χρησιμοποιώ το μπλογκ μου για τον λόγο που το δημιούργησα. Δεν απαιτείται οι λέξεις να ρέουν ασυγκράτητα από μέσα μου, αρκεί σταδιακά να βγαίνουν και να πραγματοποιείται λίγο-λίγο ο σκοπός. Δεν χρειάζεται από την αρχή να γίνω η συγγραφέας των μεγάλων επιτυχιών. Τις περισσότερες φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνουμε τη δουλειά μας ήσυχα κι ωραία, χωρίς βιάση, απλώς βρίσκοντας τον αρχικό σκοπό μας. Γιατί συχνά ξεχνάμε για ποιο λόγο ξεκινήσαμε αυτό που κάνουμε, μπαίνουν εμπόδια στην πορεία, μας αποπροσανατολίζουν. Όμως αν με ηρεμία αφοσιωθούμε, χωρίς το άγχος της πρωτιάς και της επιβράβευσης, αυτές μπορεί και να έρθουν. Να θυμηθούμε την αρχή, όταν όλα ήταν απλά ή απλούστερα...
Back to the basics, λοιπόν- αυτό που μου είπε το αγόρι μου στο πρώτο μας ραντεβού. Αυτός δεν ξέρει τη σημασία των λόγων του, όμως για μένα είναι κάτι που τελικά αποδείχθηκε χρήσιμο και σοφό. Ελπίζω να καταφέρω να το εισάγω με σύνεση κι επιτυχία στη ζωή μου!

Κι αφού τελικώς κατάφερα να συντάξω κάτι, μετά το sequel της επέμβασης μου, μπορώ σχετικώς ικανοποιημένη να αποχωρίσω. Έχω κι άλλα να πω και θα καταφέρω να τα βγάλω από μέσα μου, ναι!

(*) Η μέθοδος της κατά πρόσωπο αντιμετώπισης του κινδύνου είναι κάτι που είχε αναφερθεί σε ένα μάθημα σχετικό με ψυχολογία που είχα παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι κάτι που σκέφτηκα απολύτως μόνη μου, αλλά έγινε κτήμα μου μέσω της διάλεξης του καθηγητή.

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Η επέμβαση

[Συνέχεια από εδώ]

Το ασανσέρ σταμάτησε σε κάποιον υπόγειο όροφο. Εκεί ο τραυματιοφορέας που με συνόδευε τόση ώρα με άφησε στην ευθύνη κάποιου άλλου. Εκείνος μου έδωσε να φορέσω ένα σκουφάκι στο κεφάλι και την ώρα που το έβαζα είδε το τατουάζ στον αυχένα μου. Μου είπε ότι κι η κόρη του είχε ένα και μου έδειξε τον πήχη του χεριού του για να προσδιορίσει το σημείο.
Από 'κει που βρισκόμουν (ακόμα πάνω στο φορείο) έβλεπα ένα γκισέ σαν ρεσεψιόν, όπου ακουμπούσαν γιατροί και νοσοκόμες. Μου θύμισε τόσο πολύ το Grey's Anatomy όλη αυτή η φάση, ειδικά όταν είδα ότι κάποιοι απ' αυτούς φορούσαν τα δικά τους πολύχρωμα σκουφάκια κι όχι τα απλά του νοσοκομείου. Ο υπεύθυνός μου με πήγε στο χειρουργείο μου και "κόλλησε" το φορείο δίπλα στο χειρουργικό τραπέζι, ώστε να συρθώ με ευκολία πάνω του. Μου έδωσε ένα πράσινο χάρτινο σεντόνι, απ' αυτά που σκεπάζεται ο ασθενής στο χειρουργείο, και το ίδιο έπρεπε να κάνω κι εγώ- η ασθενής εκείνου του χειρουργείου για την επόμενη μία ώρα. Μετά έβγαλα την ρόμπα μου κι έμεινα με το Victoria Secret και το πράσινο σεντόνι. Είχε δει το στήθος μου τόσος κόσμος εκείνη τη μέρα, που πραγματικά καθόλου δεν μ' ένοιαξε να σκεπαστώ καλά... Αφού ξάπλωσα, ο υπεύθυνος με ρώτησε σε ποιο στήθος θα έκανα την επέμβαση και επιπλέον ζήτησε να του δείξω και με το χέρι μου, γιατί -λέει- καμιά φορά μπορεί να γίνει λάθος! Έπειτα σταθεροποίησε το αριστερό μου χέρι σε ορθή γωνία με το σώμα μου, δένοντάς το σε κάτι σαν προέκταση του τραπεζιού. Αυτό έγινε για να μπορεί να έχει ελευθερία κινήσεων η χειρουργός, καθώς το αριστερό μου στήθος ήταν εκείνο στο οποίο θα γινόταν η επέμβαση. Τέλος, έφτιαξε και τη λάμπα, ώστε να φωτίζει το επίμαχο σημείο και μου είπε "από μένα είσαι έτοιμη" κι έφυγε.
Μπορεί με την απλοϊκή μου περιγραφή αυτός ο άνθρωπος να φαίνεται απρόσιτος και αδιάφορος, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι, όμως ήταν όλοι τους πολύ ευγενικοί και έδειχναν συμπάθεια. Θα μου πεις, ήμουν σε ιδιωτικό νοσοκομείο, έπρεπε να είναι καλοί κι ευγενικοί. Το ξέρω αυτό, δεν τρέφω αυταπάτες ότι όλοι με αγάπησαν μόλις με είδαν στα μάτια τους. Από την άλλη, όμως, είναι τόσο ωραίο όταν συμβαίνει! Σκέφτηκα ότι ίσως να ήταν έτσι γλυκούληδες γιατί είμαι και μικρή κοπέλα και φαίνομαι ακόμα μικρότερη, και μπορεί να ψιλο-λυπήθηκαν που με έβλεπαν να μπαίνω χειρουργείο...
Όταν έφυγε ο κυριούλης αυτός, ήρθε η επέλαση των νοσοκόμων! Αν θυμάμαι καλά ήταν τρεις, όλες νέες και με σκουφάκι. Ετοίμαζαν τα πράγματα, μπαινόβγαιναν απ' τις τρεις πόρτες του χειρουργείου, μιλούσαν κλπ. Με χαιρέτησαν, κάποια με ρώτησε τι σπουδάζω και πού μένω... Μια άλλη μου τρύπησε το δεξί χέρι για να μου βάλει τον ορό. Η αλήθεια είναι ότι με ξέκανε, δεν τρυπούσε καθόλου ανώδυνα, αλλά έδειξα πυγμή και προσπάθησα να αδιαφορήσω. Έτσι κι αλλιώς ήταν κάτι στιγμιαίο. Η νοσοκόμα που με ρώτησε πού μένω μού είπε μετά ότι μπορώ να ρωτήσω ό,τι θέλω, κι έτσι την ρώτησα αν θα μίκραινε το στήθος μου από την επέμβαση, μιας και θα αφαιρούταν κάτι, γιατί ήταν ήδη μικρότερο απ' το άλλο. Τα κοίταξε και μου είπε ότι θα είναι μια χαρά.
Μέσα σε όλη την προετοιμασία μου είχαν βάλει κι ένα πραγματάκι σαν δαχτυλήθρα στον δείκτη του αριστερού χεριού, για να δείχνει στο μόνιτορ τους χτύπους της καρδιάς μου. Αυτό στην αρχή είχε πολλή πλάκα, γιατί και πάλι μου θύμισε το Grey's Anatomy! Αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο αγχωτικό, γιατί εκθέτει τους παλμούς σου σε όλους, κι έτσι ο καθένας μπορεί να καταλάβει αν έχεις άγχος κλπ. Ένιωσα ότι μπορούσαν να δουν τι γινόταν μέσα μου κι αυτό με έκανε να νιώσω άβολα. Από την άλλη, σε μια έξαρση καφρίλας, ήθελα να βγάλω αυτή τη "δαχτυλήθρα" από το δάχτυλό μου, για ν' ακούσω το μόνιτορ να κάνει το συνεχόμενο "μπιιιιιιιιιπ" που ακούω στις ταινίες όταν κάποιος πεθαίνει!! Αλλά λογικεύτηκα κι έκατσα ήσυχη!
Μετά από όλα αυτά τα καινούρια πράγματα κι αφού τα συνήθισα άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά. Και τι εννοώ σοβαρά; Μα φυσικά άρχισα να σκέφτομαι τι θα γίνει τώρα, πώς θα ξυπνήσω, πώς θα κοιμηθώ, τι θα γίνει αν δεν πιάσει η νάρκωση και νιώθω τα πάντα, όπως στην ταινία Awake, και τέτοια. Και μπορεί τώρα να φαίνονται τελείως ασόβαρα και χαζά όλα, αλλά τότε είχα αρχίσει πραγματικά να τρομοκρατούμαι. Σκέψου μόνο ότι για 45 λεπτά κοιμάσαι και κάποιοι από πάνω σου σού κάνουν διάφορα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Θα μπορούσε εκείνο το χειρουργείο να ήταν το τελευταίο που έβλεπα και να μην το ήξερα! Θα μπορούσε να γίνει το οτιδήποτε- ποιος ξέρει;!
Κι εκεί ήταν που συνέβη το δεύτερο κινηματογραφικό της ημέρας! Πάνω στην ώρα που τα μάτια μου είχαν αρχίσει σιγά σιγά να βουρκώνουν, μπήκε μες στο χειρουργείο με χαρούμενη ορμή η γιατρός μου! "Λέλα μου, τι κάνεις; Πώς σε έχουν έτσι δεμένη κι απ' τις δυο μεριές;!" [Χάδι στο μάγουλο] Ήξερε ακριβώς τι να κάνει για να νιώσει καλύτερα ο ασθενής της! Ήταν όλο χαμόγελα και χαρές! Έφερε πάλι μέσα τον υπεύθυνο που με είχε φέρει στο χειρουργείο και του έκανε πλάκα, όπως κι εκείνος με τη σειρά του σ' εκείνη! Της είπαμε ότι την περίμενα τόση ώρα σαν τον Χριστό στο σταυρό κι εκείνη είχε αργήσει! Τελικά μου αποδέσμευσε το αριστερό χέρι μέχρι να αρχίσουμε. Μου γνώρισε και την αναισθησιολόγο, η οποία παρατήρησε ότι στο σημείο που η βελόνα του ορού έμπαινε στη φλέβα μου η νοσοκόμα την είχε σταθεροποιήσει με ένα χανζαπλάστ με αρκουδάκια! Τόση ώρα δεν το είχα δει! Μου σταθεροποίησαν το κεφάλι σε ένα περίεργο μαξιλάρι και μετά από λίγο η αναισθησιολόγος μου χορήγησε τη νάρκωση. Κι εκεί συνέβη κάτι που ακόμα δεν έχω εξηγήσει: με έπιασε ένας ξαφνικός ξερός βήχας που με έπνιγε. Ήταν σαν τον αλλεργικό βήχα που πάθαινα μικρή και δεν μπορούσα να τον σταματήσω με τίποτα. Ήταν τόσο έντονος που ανασηκώθηκα και δεν μπορούσα ούτε ν' απαντήσω στην καθιερωμένη ερώτηση που σου κάνει ο αναισθησιολόγος λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος και μένει αναπάντητη εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι καν τι με είχε ρωτήσει, αλλά σαν μέσα από όνειρο, θυμάμαι ότι κάτι με είχε ρωτήσει, ναι, αλλά ήμουν πολύ απασχολημένη με τον βήχα μου για να επικεντρωθώ. Ακόμα θυμάμαι ότι δεν φάνηκε ν' ανησυχεί γι' αυτό το ξέσπασμα η αναισθησιολόγος. Και τέλος θυμάμαι ότι η ώρα ήταν 12:00, απ' το μεγάλο ρολόι τοίχου στα δεξιά μου.
Μάλλον με πήρε ο ύπνος με το κεφάλι όρθιο! Και λογικά το αριστερό χέρι μου το σταθεροποίησαν αφότου ταβλιάστηκα στον ύπνο. Πάντως ξύπνησα 12:45 και το μόνο που αποδείκνυε ότι η εγχείριση είχε γίνει ήταν ο επίδεσμος που ένιωθα γύρω από τον κορμό μου. Ήταν πολύ σφιχτός. Και πραγματικά, στην αρχή ήταν δύσκολο να προσδιορίσω αν η επέμβαση είχε γίνει ή όχι!
Η γιατρός ήρθε από πάνω μου και με ρώτησε αν θέλω να στείλει το ογκίδιο για ταχεία βιοψία, για να μην ανησυχεί η μαμά.
"Είναι και εκατό παραπάνω", μου είπε.
"Εκατό τι;", ρώτησα εγώ, ακόμα αγουροξυπνημένη προφανώς...
"Ευρουλάκια, Λέλα", απάντησε εκείνη, με ύφος "ρε Λέλα, τι θα μπορούσε να είναι!"
Σκέφτηκα τα 100€ και μετά σκέφτηκα τη μαμά μου.
"Ναι, στείλτε το. Εγώ δεν ανησυχώ αλλά για τη μαμά μου!" Και πραγματικά δεν ανησυχούσα για το τι θα μπορούσε να είναι το ογκίδιο, αλλά ήμουν σίγουρη ότι η μαμά μου θα ήθελε να ξέρει όσο το δυνατόν συντομότερα και δε θα λογάριαζε πεντάρα, απ' τη στιγμή που μας περίσσευαν 100€ για κάτι τέτοιο. Και μ' αυτό δεν τονίζω την αγάπη της, που θα έδινε όλα τα λεφτά του κόσμου για μένα κι ότι είναι λάρτζ, αλλά λέω μόνο ότι αφού είχαμε το ποσό θα ήθελε να το χρησιμοποιήσουμε έτσι.
Αφού κανονίστηκε κι αυτό με πήγαν σε έναν χώρο σαν διάδρομο, κι έτσι κατάλαβα ότι όσο κοιμόμουν με είχαν ήδη μεταφέρει σε φορείο. Σ' αυτόν τον θάλαμο-διάδρομο βρίσκονταν κι άλλες γυναίκες που μόλις είχαν βγει από κάποιο μικρό χειρουργείο. Ήμασταν όλες τοποθετημένες σε δυο σειρές περιμετρικά των τοίχων, όπως τ' αμάξια στα πάρκινγκ. Και είχαμε όλες τα μόνιτόρ μας, να προδίδουν τους χτύπους των καρδιών μας. Κάποιος είχε αφήσει το διάγραμμά μου πάνω στην κουβέρτα κι εγώ το πήρα και το διάβασα. Για την ακρίβεια, έψαχνα να βρω κάποιο ενδιαφέρον στοιχείο που να μπορούσα να καταλάβω σχετικά με την επέμβαση, αλλά κάτι τέτοιο δεν υπήρχε κι έτσι το παράτησα στο τέλος. Διάβαζα με το ένα μάτι ανοιχτό κι ένας (μάλλον) γιατρός μου έκανε πλάκα γι' αυτό! Μια γυναίκα απέναντι χρειάστηκε οξυγόνο, αλλά οι περισσότερες ήμασταν μια χαρούλα! Μετά από κάμποση ώρα ήρθε ο τραυματιοφορέας που με είχε κατεβάσει από το δωμάτιό μου και με πήρε να φύγουμε. Πηγαίνοντας προς το ασανσέρ κάπου κολλήσαμε, δεν θυμάμαι γιατί, κι έτσι έμεινα για λίγο μες στη μέση, σαν τον Ελληνάρα οδηγό που παρατάει το αμάξι του όπου βρει! Ο τραυματιοφορέας μου μού είπε να βγάλω το σκουφάκι γιατί δε μου πάει! Ούτε που ήξερα ότι το φορούσα ακόμη! Τελικά μπήκαμε στο ασανσέρ και πήγαμε στο δωμάτιό μου.
Στο δωμάτιο φυσικά με περίμενε παρέα. Προσεκτικά-προσεκτικά μεταπήδησα στο κρεβάτι μου και κουκουλώθηκα με σεντόνια και κουβέρτες. Όσο περνούσαν τα λεπτά ένιωθα να κρυώνω όλο και πιο πολύ και ζήτησα κουβέρτα, η οποία δεν ήρθε ποτέ, μάλλον γιατί ήξεραν ότι αυτή η κρυάδα ήταν αποτέλεσμα της νάρκωσης. Η φίλη μου η Μ. έπρεπε να φύγει γιατί είναι γραμμένη σε φοιτητική παράταξη και -όπως αργότερα μου είπε η Ε.- την είχαν πρήξει στα τηλέφωνα για να πάει να ψηφίσει στις φοιτητικές εκλογές! Φυσικά ένιωθα πολύ ευγνώμων που είχε έρθει σε όλο αυτό!
Η κυρία που είχε πάει για την επέμβασή της πριν από μένα επέστρεψε και μαζί της ήταν κι ο άντρας της. Φαινόταν κι αυτή ταλαιπωρημένη και λιγάκι αδύναμη. Μας είπαν οι νοσοκόμες ότι θα μπορούμε να φύγουμε αφού πάμε πρώτα τουαλέτα κι όταν μας έρθει η ανάγκη να καλέσουμε κάποια για να μας συνοδεύσει. Είχαμε κι οι δυο τους ορούς μας, δέσμιες στον μεταλλικό στύλο μας! Η απέναντι κυρία μετά από λίγη ώρα φώναξε την νοσοκόμα και πήγε τουαλέτα. Μας είπε μετά ότι για να μπορέσει να ουρήσει η νοσοκόμα της άνοιξε τη βρύση. Δεν ξέρω αν ήταν έτοιμη να φύγει ή αν ήθελε να επιστρέψει στα παιδιά της. Γιατί ο άντρας της δεν φάνηκε να την υποστηρίζει και πολύ. Καθόταν σαν τον Βούδα στην καρέκλα κι έλεγε ότι οι γυναίκες δεν έχουν ανάγκη, και τέτοια. Όλες οι υπόλοιπες προσπαθούσαμε να κρατηθούμε και να μην του απαντήσουμε, όλες με το ύφος της υπομονής. Κάτι πήγα να πω, ότι είμαστε σε γυναικολογική κλινική και προφανώς έχουμε ανάγκη, αλλά δεν ξέρω αν με άκουσε. Μόλις έφυγαν, πάντως, βγάλαμε φτυάρια, μαζί και η γυναίκα από το διπλανό κρεβάτι, και τον θάψαμε κανονικότατα! Είχε κι αυτό το πονηρό γαλάζιο μάτι, σκουλαρίκι στο αφτί...
Μετά από λίγη ώρα ένιωσα κι εγώ την ανάγκη για τουαλέτα. Όταν μπήκα στο μπάνιο η νοσοκόμα δεν έφυγε αλλά έμεινε στο κατώφλι της ανοιχτής πόρτας, οπότε ουσιαστικά με είδε. Ψιλο-ζαλιζόμουν και μου είπε να τ' αφήσω όλα όπως ήταν και να πάμε πίσω στο κρεβάτι. Τι ντροπή! Αλλά φυσικά δεν ήθελα να γίνει τίποτα και να σωριαστώ, οπότε την άκουσα.
Έμεινα λίγο ακόμα στο κρεβάτι, αφού ζαλιζόμουν, μου έβαλαν και καινούριο ορό και περιμέναμε μέχρι να είμαι εντελώς καλά. Όταν έγινε κι αυτό, με έντυσαν η θεία και η μαμά μου, βοηθώντας και η Ε. και αφού κανονίστηκαν τα σχετικά με την πληρωμή φύγαμε. Ανταλλάξαμε κάθε πιθανή ευχή με την Αφροδίτη του διπλανού κρεβατιού και μου είπε την επόμενη φορά να έρθω για γέννα! Τόση ώρα που συζητούσαμε όλες μαζί είχαμε μάθει κάθε πονεμένη ιστορία της και  από όσα μας έλεγε φάνηκε μυαλωμένη γυναίκα.
Όταν βγήκαμε έξω, περιμένοντας να' ρθει ο μπαμπάς μου με τ' αυτοκίνητο, η Ε. με τύλιξε με το κασκόλ της γιατί φυσούσε! Ήταν τόσο γλυκό! Φτάσαμε γρήγορα στο σπίτι κι εγώ πεινούσα πάρα πολύ, καθώς όλη μέρα ήμουν νηστική. Η μαμά μου έφτιαξε λίγο ρύζι για να μην ταλαιπωρήσω το στομάχι μου και κεράσαμε την Ε. αγκινάρες! Τα είπαμε λίγο και μετά έφυγε κι αυτή. Μου είπε για πράγματα που έγιναν καθώς περίμεναν, ότι έπαιρναν συνεχώς τηλέφωνο την Μ. για να πάει να ψηφίσει, ότι η γιατρός είπε ότι ήμουν πολύ συνεργάσιμη και καλή, ότι έτρωγαν στην αίθουσα αναμονής και τέλος ότι είμαι πολύ γενναία! Πέρασε κι ο ξάδερφός μου να μου πει τα περαστικά! Ήμουν γενικά καλά. Έβαλα τα άνετα ρούχα "του σπιτιού", έβγαλα και το Victoria's Secret και ξεκουράστηκα.
Την επόμενη μέρα πήγα στο ιατρείο της γιατρού για να μου βγάλει τις γάζες. Η μαμά μου μου έβαζε μπεταντίν κάθε μέρα για περίπου μια βδομάδα και για το ίδιο διάστημα φορούσα συνεχώς και αδιαλείπτως ένα καλό αθλητικό σουτιέν. Δεν επιτρεπόταν να βρέξω την πληγή για 10 μέρες. Μέχρι σήμερα δεν φοράω σουτιέν με ενίσχυση και μπανέλες, όχι γιατί μου το απαγόρευσε η γιατρός μου αλλά γιατί όταν το προσπάθησα πριν κανένα μήνα συνειδητοποίησα ότι δεν με βολεύουν. Τώρα που καλοκαίριασε θα κάνω άλλη μια απόπειρα! Και για την ιστορία, η ουλή που μέχρι τώρα υπάρχει είναι πάρα πολύ μικρή και νομίζω πως δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου. Απλώς νομίζω ότι το στήθος μου έχει μικρύνει λίγο!

Ξέρω ότι όλα αυτά που περιγράφω δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλα, σοβαρότερα περιστατικά που αντιμετωπίζουν άνθρωποι συνεχώς και καθημερινά. Ήταν κάτι που έπαθα εγώ, κάτι μικρό μεν αλλά το πρώτο που έπαθα και θέλω να το θυμάμαι και να μπορώ να ανατρέξω στις ψηφιακά αποτυπωμένες αναμνήσεις μου όποτε έχω την ανάγκη. Δεν εικάζω ότι ήταν κάτι πολύ σοβαρό ή κινδύνεψα, είναι απλώς η περιγραφή της πρώτης μου επέμβασης, είναι κάτι που έλαβε μεγάλη σημασία στη ζωή μου και με φόβισε. Αυτό μου συνέβη στις 17/4/2013 κι ελπίζω να είναι το μοναδικό, για πολύ καιρό ακόμα, και όλα να συνεχιστούν καλώς!

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Μικρό, αλλά χάρηκα!

Σήμερα η μέρα μου ξεκίνησε λιγάκι... "άδοξα"! Για άγνωστο λόγο ξύπνησα στις 6:30, δηλαδή μιάμιση ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό είναι κάτι που μ' εκνευρίζει πάααρα πολύ όταν συμβαίνει, και δυστυχώς συμβαίνει συχνά. Ό,τι κι αν με ξύπνησε, τα φορτηγάκια των εμπόρων της λαϊκής που γίνεται κοντά στο σπίτι μου φρόντισαν να με κρατήσουν ξύπνια! Δυστυχώς μένω σε ισόγειο κι ακούω οποιονδήποτε ήχο του δρόμου. Συνεπώς, άργησα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι κι επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να μην χάσω το μάθημα στη σχολή -όπως συνέβη τις προηγούμενες μέρες- έφυγα απ' το σπίτι χωρίς πρωινό. Έτσι κι αλλιώς τον τελευταίο καιρό μού είναι δύσκολο να τρώω και ειδικά πρωινό...
Κι εκεί, μέσα στο βαγόνι του ηλεκτρικού, έγινε το μικρό "θαύμα" μου! Σίγουρα, για οποιονδήποτε δεν με γνωρίζει, αυτό που θα περιγράψω θα φανεί ως κάτι καθημερινό και συνηθισμένο, αλλά εγώ δεν το κάνω ποτέ γιατί είμαι ντροπαλή μέχρι εκεί που δεν πάει. Λοιπόν, αυτό το τόσο τρομερό ήταν ότι είδα μια συμφοιτήτρια και της μίλησα! Με τη συγκεκριμένη κοπέλα δεν κάνω παρέα αλλά είχε τύχει να μιλήσουμε μια-δυο φορές, ενώ ήμασταν με μια φίλη μου που την έχει γνωρίσει. Χωρίς να την ξέρω, μου φαινόταν σνομπ και κάπως υπεροπτική. Με τις φίλες μου της έχουμε βγάλει το ψευδώνυμο "βυζού", για προφανείς λόγους, αν και εγώ και η προαναφερθείσα φίλη μου είμαστε οι τελευταίες που θα μπορούσαν να την κρίνουν! Την είχα στο μυαλό μου ως η ματσωμένη τύπισσα που έχει λυμένα τα προβλήματά της και γενικώς δεν τρελαινόμουν γι' αυτήν, αν και είχε φανεί συμπαθητική τότε παλιά που είχαμε μιλήσει.
Σήμερα, λοιπόν, έτυχε να κάτσουμε σε διπλανές θέσεις στον ηλεκτρικό, με τον διάδρομο ανάμεσά μας. Μόλις κάτσαμε είδαμε η μια την άλλη, κι επειδή ήμασταν τόσο κοντά επιβαλλόταν να χαιρετηθούμε. Πηγαίναμε στο ίδιο μάθημα, ένα δύσκολο του προηγούμενου έτους που και οι δύο χρωστάμε, και πάνω σ΄αυτό ξεκίνησε η κουβέντα μας. Της είπα ότι χρωστάω πολλά κι ότι είμαι από τους χειρότερους στο έτος μας, μου είπε ότι δεν μου φαίνεται! Αυτή από την πλευρά της χρωστάει τα πολύ δύσκολα μαθήματα, αυτά που περιμένεις να χρωστάει κάποιος στη σχολή μας. Πάνω σ' αυτό της είπα κι ότι κάνω πιάνο και γι' αυτό παραμελώ τη σχολή, μου είπε ότι κάνει χορό! Μου μίλησε για την τέχνη της κι εγώ για τη δική μου! Κι ένιωσα ίσως για πρώτη φορά από κάποιον μη-μουσικό να καταλαβαίνει πραγματικά και ειλικρινά αυτά που του λέω για τη μουσική μου, τα άγχη και τις ανησυχίες μου!! Ήξερε τι είναι το άγχος του να εκτεθείς μπροστά σε κόσμο, να παρουσιάζεις και να εκτελείς κάτι. Αντιλαμβανόταν πλήρως τι σημαίνει έκφραση στην τέχνη και πόσο δύσκολο είν' αυτό και ένιωθε ακριβώς όπως κι εγώ όταν έβγαινε στη σκηνή. Μιλήσαμε και για το επερχόμενο πτυχίο στο πιάνο, τι σημαίνει αυτό, τι περιλαμβάνει και πώς γίνεται. Και -δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά συνήθως σε κάτι τέτοια είμαι σωστή- φαινόταν πραγματικά να την ενδιαφέρει η συζήτησή μας. Δεν σταματήσαμε να μιλάμε καθ΄όλη τη διαδρομή προς τη σχολή, παίρνοντας τον λόγο πότε η μια και πότε η άλλη. Της είπα ότι το ωδείο θα κλείσει κι έτσι δεν θα δώσω εξετάσεις για πτυχίο εκεί. Μου είπε για τις πρόβες σε πραγματικό χρόνο και στην ίδια ώρα που θα γίνει η παράσταση, δηλαδή τη νύχτα, για τις αλλαγές των κουστουμιών κι ότι συχνά αυτό γίνεται μπροστά σε κόσμο γιατί δεν υπάρχει ειδικός χώρος ή δεν προλαβαίνουν ανάμεσα στις χορογραφίες. Ακόμα κι όταν της είπα πόσα λεφτά πληρώνω το μήνα για το μάθημα του πιάνου, κατάλαβε ότι είναι καλή τιμή, ενώ οποιαδήποτε άλλη συμφοιτήτρια το θεωρεί ακριβό! Έλεγε πράγματα που με εξέπλητταν ευχάριστα και δεν περίμενα να ακούσω ποτέ από κανέναν, ούτε καν φίλο, πόσο μάλλον από μια σχεδόν άγνωστη συμφοιτήτρια! Της είπα πόσο δύσκολο είναι να έχεις μάθημα μετά τη σχολή, και ειδικά τις Πέμπτες που πήγαινα σπίτι ίσα ίσα για να φάω στα όρθια και μετά έφευγα. Μου απάντησε ότι αυτή δεν μπορεί καν να φάει πριν τις πρόβες κι ούτε επιτρέπεται να πίνει πολύ νερό για να μην την βαραίνει! Οι φίλοι της τη ρωτάνε γιατί ασχολείται τόσο πολύ αφού δεν θα το κάνει επαγγελματικά και ακριβώς το ίδιο μου λένε κι οι δικοί μου!! Μιλήσαμε λίγο ακόμα και για το γυμναστήριο! Αυτή κάνει γυμναστήριο και κάπως αναφέρθηκε πάνω στην κουβέντα. Της είπα ότι κι εγώ έκανα και τώρα που το σταμάτησα και βλέπω την αλλαγή στο σώμα μου μού λείπει, γιατί παρ' ότι είμαι λεπτή είμαι και κάπως πλαδαρή, και τότε άκουσα κάτι που δεν περίμενα! Μου είπε ότι δεν έχει σχέση το βάρος μ' αυτό, και μου φάνηκε τόσο περίεργη αυτή η δήλωση γιατί ΟΛΟΙ μου έλεγαν "τι χρειάζεσαι το γυμναστήριο, αφού είσαι αδύνατη;". Και της το είπα, ότι ο κόσμος θεωρεί το γυμναστήριο μέθοδο αδυνατίσματος! Εντυπωσιάστηκα που κάποιος με καταλάβαινε τόσο πολύ και συνεννοούμασταν τόσο καλά! Είχα πάρα μα πάρα πολύ καιρό να κάνω μια συζήτηση με επίπεδο, που να μ' ενδιαφέρει τόσο πολύ και να την απολαμβάνω σε τέτοιο βαθμό! Ξέρω, αυτό ακούγεται pathetic, αλλά έτσι είναι η ζωή μου, τραγικά άδεια για ένα άτομο της ηλικίας μου και του καλού βιοτικού επιπέδου μου. Στη σχολή ο παρέες που έχω κάνει δεν είναι και πολύ σόι. Κι επειδή είμαι συνέχεια εκεί, ως επί το πλείστον μ' αυτές συναναστρέφομαι. Θα μου πεις "γιατί δεν κάνεις άλλες παρέες;". Η απάντηση έχει ήδη δοθεί σ' αυτή την ανάρτηση: γιατί είμαι πολύ ντροπαλή και δε μπορώ να μιλάω εύκολα στους άλλους. Ίσως αυτό που έχω να είναι κάτι παραπάνω από ντροπαλότητα, πάντως ό,τι κι αν είναι με δυσκολεύει... προφανώς. Αλλά αυτά είναι πράγματα για τα οποία ίσως μιλήσω κάποια άλλη φορά.
Το σημερινό μου "θαύμα" τελείωσε όταν η κοπέλα αυτή πήγε στον "Γρηγόρη" για να πάρει καφέ, ενώ εγώ συνέχισα και πήγα στην αίθουσα που είχαμε μάθημα. Είχα τόσο καλή διάθεση μετά απ' αυτό, που χοροπηδούσα! Έπιασα την κουβέντα με μια φίλη, κι ενώ πριν μερικές μέρες μου είχε σπάσει τα νεύρα με κάτι που είχε πει, σήμερα είχα κάθε όρεξη να κάνω παρέα μαζί της! Δεν μ' ενοχλούσε τίποτα! Η κοπέλα με την οποία μιλούσα στη διαδρομή ήρθε κι αυτή κι έκατσε πίσω μας και μετά από λίγο ήρθε κι ένας φίλος της.

Ναι, η καθημερινότητά μου είναι τόσο αδιάφορη που ακόμα κι αυτό το μικροσκοπικό περιστατικό ρίχνει φως στα σκοτάδια μου. Αλλά με έκανε τόσο απεριόριστα χαρούμενη! Νιώθω ότι η ελπίδα στον κόσμο δεν έχει χαθεί, ότι υπάρχουν ακόμα άτομα που μπορεί να αξίζουν και να μην είναι όλοι ζώα. Γιατί τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να πιστεύω ότι γίνομαι μισάνθρωπος και όλοι με ενοχλούν. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα ταιριάζω με κάποιον κι έχω σίγουρα κάποια κοινωνικά προβλήματα που δεν έχω εντοπίσει. Όμως, όπως κι ο χειρότερος άνθρωπος στον πλανήτη, θέλω κι εγώ να ζήσω και να νιώσω τη χαρά μέσα απ' την ανθρώπινη επαφή και τη συντροφικότητα. Και όχι, αυτή η κοπέλα δεν με έλκυσε ερωτικά. Μου έδειξε, όμως, πόσο ωραίο είναι να επικοινωνείς με κάποιον και να χαίρεσαι γι' αυτό, πόσο σημαντικό και ωφέλιμο είναι για σένα στην τελική να κάνεις το δύσκολο βήμα και να έρχεσαι κοντά σε κάποιον άλλο, ακόμα και τόσο λίγο. Κι ότι μπορεί από κάτι που πήρες πολλά να παίρνει κι ο άλλος εξίσου πολλά και να το απολαμβάνετε κι οι δύο.

Για όλα αυτά, Ζωή σ' ευχαριστώ!

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Η αυθόρμητη στιγμή μου

Πόσο θέλω να εκφραστώ, να κάνω κάτι που μ'αρέσει, αλλά τι είν' αυτό; Άρχισα να γράφω εδώ κι έχω κολλήσει στις αφηγήσεις του παρελθόντος αντί να βγάζω από μέσα μου όσα με βαραίνουν. Κι αντί να προσπαθήσω να κάνω αυτό που θέλω, πάλι επιβάλλω στον εαυτό μου τους ανόητους ψυχαναγκασμούς μου. Δεν είναι ότι δε μ' αρέσει να γράφω αυτά που έζησα. Αντιθέτως, θέλω να μείνουν κάπου "καταγεγραμμένα" όχι για τους άλλους αλλά για να τα θυμάμαι εγώ. Όμως συχνά απαγορεύω στον εαυτό μου να κάνει κάτι αν δεν τελειώσω μια αγγαρία, κι αυτό είναι πολύ καταπιεστικό. Μ' άρεσε να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, αλλά τώρα με τη σχολή νιώθω τύψεις αν αρχίσω κάποιο, γιατί θα χάσω τόσο χρόνο από το διάβασμα που τελικά δεν κάνω έτσι κι αλλιώς... Κι έτσι έχω να διαβάσω βιβλίο πάνω από 1 χρόνο. Και πριν απ' αυτό πάλι είχα διαβάσει πριν καιρό... Δεν ξέρω τι κάνω, γιατί υποβάλλω τον εαυτό μου σ' αυτά τα μικρά αλλά ψυχοφθόρα βασανιστήρια. Σήμερα, λοιπόν, έκανα ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα και "έσπασα" την ροή των αναρτήσεών μου. Το τέλος της ιστορίας μου θα καθυστερήσει. Απόψε θα γράψω για μένα και μόνο, γι΄αυτό που είμαι τώρα στις 00:32 24/5/2013. Γιατί σήμερα είναι μια μέρα απ' αυτές που νομίζω πως θα σκάσω, που δε με χωράει ο τόπος και δεν ξέρω γιατί. Μια ακόμα μέρα που δεν έχω και πολύ κουράγιο να συνεχίσω. Μια μέρα απ' αυτές που γίνονται όλο και συχνότερες και φοβάμαι ότι θα με κατασπαράξουν. Δεν ξέρω αν έχω την όρεξη και τη δύναμη να πω ότι είμαι δυνατή και θα καταφέρω να ξεπεράσω τις ανησυχίες και την κακή μου διάθεση. Δεν ξέρω τι είμαι ούτε τι μπορώ να κάνω. Δεν ξέρω καν αν είμαι κάτι κι αν μπορώ να κάνω τίποτα. Νιώθω σταγόνα στον ωκεανό, χωρίς να είμαι τίποτα σημαντικό ή αξιοπρόσεχτο, αλλά από την άλλη "ανεβάζω και τη στάθμη της θάλασσας".

Ίσως μπορώ να πω ότι μετά από αυτό το μικρό κι ανώδυνο ξέσπασμα ξαλάφρωσα λίγο. Όμως ούτε καν αυτό δε μπορώ να ορίσω, τα κύματα της "δυστυχίας" έρχονται απότομα και χωρίς να τα περιμένω. Δεν ξέρω αν έχει κάποιο νόημα τελικά αυτή η ανάρτηση, αλλά τι στο καλό, όλα σ' αυτόν τον κόσμο πρέπει να' χουν νόημα;! Αυτή θα είναι η γιορτή της παρόρμησής μου, μιας και δεν είμαι καθόλου αυθόρμητη στην κανονική μου ζωή.

Καληνύχτα λοιπόν καλό μου μπλογκ, κι ελπίζω μέσα από την τρέλα της στιγμής, στις πολλές στιγμές που θα ακολουθήσουν, εγώ να βρω την ηρεμία και τη γαλήνη της ψυχής μου -αν γίνεται όχι με τον θάνατο :p

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Η ώρα της δύναμης!

[Συνέχεια από εδώ]

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα (όπως έχω παρατηρήσει ότι συμβαίνει από την Β' Λυκείου και μετά) και ξημέρωσε η Τετάρτη 17/4/2013. Πραγματικά, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο ύπνος που είχα χάσει με το πρωινό ξύπνημα για να πάω στο νοσοκομείο. Στις 7:50 ήρθε η φίλη μου η Μ. στο σπίτι, ενώ εγώ μόλις είχα πλύνει το πρόσωπό μου κι ήμουν ακόμα με τις πιτζάμες! Ευτυχώς εμείς δεν έχουμε ντροπές, είχαμε περάσει κάποιες μέρες μαζί σε διακοπές στην Πάρο και στο εξοχικό της. Όταν ήμασταν όλοι έτοιμοι μετά από λίγη ώρα φύγαμε. Στο αμάξι ήμασταν εγώ, η Μ., ο μπαμπάς, η μαμά και η θεία μου. Η φίλη μου η Ε. θα μας έβρισκε εκεί στις 9:30. Θυμάμαι ακόμα πόσο περίεργο ήταν που τηλεφωνιόμασταν για να κανονίσουμε πότε και πού θα βρισκόμασταν εγώ και οι φίλες μου. Είναι περίεργο γιατί πλέον δε μιλάμε καθόλου συχνά, ειδικά με τη Μ.
Φτάσαμε λίγο νωρίτερα από ό,τι χρειαζόταν στο νοσοκομείο, οι γονείς μου κανόνισαν τα διαδικαστικά για την ασφάλεια κλπ κι εγώ υπέγραψα 2-3 χαρτιά. Με πήραν μέσα για εξετάσεις και οι υπόλοιποι 4 πήγαν στον 4ο όροφο. Η Ε. δεν είχε φτάσει ακόμη. Μου πήραν αίμα, μου μέτρησαν την πίεση, συμπλήρωσαν το ιστορικό μου (δεν ήξερα και πολλά πράγματα, είν' η αλήθεια!) και μετά περίμενα λίγο στο διάδρομο μέχρι να έρθει η κυρία που με είχε αναλάβει για να με πάει να κάνω και τις υπόλοιπες εξετάσεις στους άλλους ορόφους. Οι νοσοκόμες ήταν πολύ περιποιημένες και τέλεια βαμμένες (κυκλοφορούν διάφορες φήμες για τις νοσοκόμες, ότι είναι έτσι για να "ρίχνουν" τους γιατρούς...), όλοι κοινωνικοί και χαμογελαστοί μεταξύ τους, προφανώς για να τους κάνουν τα χατίρια στη δουλειά και να εξυπηρετεί ο καθένας τον σκοπό του. Όσο καθόμουν εκεί στο διάδρομο ήρθε μια νέα γυναίκα έγκυος, με φόρμα και αθλητικά, και είπε σε κάποια υπεύθυνη ότι ήρθε να γεννήσει -έτσι της είχε πει ο γιατρός της! Φαινόταν πολύ χαλαρή, καμία σχέση με τις ταινίες που βλέπω! Την πήγαν σε ένα δωματιάκι να αλλάξει και μετά ήρθε η "κυρία μου" για να με πάει για εξετάσεις.
Η "κυρία μου" είχε μια προφορά κάπως χωριάτικη, και σκέφτηκα ότι από το χωριό της κατάφερε να κάνει την αλλαγή στη ζωή της και να' ρθει στην πόλη και να δουλέψει σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο. Κανείς δεν την κορόιδευε γι' αυτό γιατί είχε αξία ως άνθρωπος, τουλάχιστον μέσα απ' τη δουλειά της. Όπως είχα παρατηρήσει και στο παρελθόν, μπορεί να είσαι άσχημος, χοντρός ή οτιδήποτε θεωρείται αρνητικό, αλλά αν είσαι κοινωνικός, ευγενικός, με χαμόγελο, κάνεις καλά τη δουλειά σου και δεν έχεις ή δεν φαίνεται ότι έχεις κόμπλεξ, ελάχιστοι θα σε κοροϊδέψουν ή και κανένας! Πραγματικά το πιστεύω, ότι τώρα που μεγαλώσαμε δεν παίζει τόσο ρόλο η εμφάνιση αλλά τί κάνεις στη ζωή σου. Κι αν κάποιος σε κοροϊδέψει ενώ κατά τα άλλα είσαι καλά, τότε μάλλον εκείνος έχει κάποιο πρόβλημα και το βγάζει μέσω αυτής της οδού...
Όταν βγήκαμε από την "περιοχή με τα δωματιάκια" όπου βρισκόμουν και περάσαμε από την υποδοχή για να πάμε στα ασανσέρ, έπεσα πάνω στην Ε. που μόλις είχε φτάσει και έμπαινε εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Είχε πολλή πλάκα, ήταν όπως στις ταινίες που "τυχαία" πέφτεις πάνω σε κάποιον που θες να δεις! Χάρηκα τόσο που την είδα, ήταν σαν μια επιστροφή στον κανονικό κόσμο! Της είπα να πάει στον 4ο μαζί με τους άλλους και συνέχισα με την "κυρία μου" στο ασανσέρ. Εκείνη με έλεγε "κοριτσάκι μου". Έκανα ακτινογραφία θώρακος και καρδιογράφημα, που σου βάζουν κάτι μεγάλα μανταλάκια στα πόδια, στο στήθος και ίσως και στα χέρια για 1 δευτερόλεπτο και δεν νιώθεις τίποτα από πόνο. Γενικώς δεν είχα καταλάβει τί ήταν αυτό αλλά μου είπε μετά η μαμά μου, όταν της το περιέγραψα. Τέλος, βρήκαμε τους υπόλοιπους στον 4ο και η "κυρία μου" μας οδήγησε στο δωμάτιό μου, όπου και την είδα για τελευταία φορά.
Το δωμάτιο ήταν τρίκλινο και βρισκόταν ήδη μέσα μια άλλη νέα κυρία μόνη της. Στα διπλανά δωμάτια υπήρχαν μωρά κι απ' έξω είχαν τα δώρα και τα λουλούδια που τους είχαν φέρει! Τα κλάματά τους έμοιαζαν πραγματικά με νιαουρίσματα! Είχα την ελπίδα ότι και στο δικό μου δωμάτιο θα υπήρχαν μωρά, αλλά τελικά ήμασταν μόνο γυναίκες για επεμβάσεις. Λίγο μετά την άφιξή μου στο δωμάτιο ήρθε και μια νοσοκόμα που μας έδωσε να φορέσουμε αυτές τις ρόμπες που είναι ανοιχτές από πίσω καθώς κι ένα βρακί, το οποίο ονόμασα "Victoria's Secret"! Είχαμε ακόμα αρκετή ώρα μέχρι την επέμβαση κι έτσι κάθονταν μέσα στο δωμάτιο όλες οι προσκαλεσμένες μου και μιλούσαμε, αλλά ο μπαμπάς μου περίμενε απ' έξω για λόγους ευγενείας. Μετά από λίγο ήρθε με φορείο και η ασθενής του τρίτου κρεβατιού, η οποία φαινόταν να πονάει.
Από τις 3 γυναίκες που ήμασταν σ' εκείνο το δωμάτιο, αυτή η τελευταία είχε το χειρότερο... Όχι μόνο από άποψη πόνου αλλά κι από ψυχολογία. Αφού βολεύτηκε στο κρεβάτι της μας έπιασε την κουβέντα. Η πρώτη κυρία (που δε θυμάμαι τ' όνομά της) είπε ότι είχε πολύποδες στη μήτρα και θα τους έβγαζε κι εγώ τους είπα ότι έχω ένα ογκίδιο που επίσης θα βγάλω. Είχα αστειευτεί, κιόλας, λέγοντας ότι είτε μωρό είτε οτιδήποτε άλλο, όλες θα βγάζαμε κάτι εκείνη τη μέρα! Η κυρία που ήρθε μετά, λοιπόν, μας είπε ότι είχε πάει να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση σε ένα κέντρο αλλά όταν της πήραν ωάριο πρήστηκαν οι ωοθήκες της! Κόντευαν να φτάσουν στο στομάχι! Πονούσε πολύ και ήταν ήδη 2 ή 3 μέρες στο νοσοκομείο, αν θυμάμαι καλά. Η περίπτωσή της ήταν πολύ σπάνια, όπως μας είπε. Εν τω μεταξύ είχαν έρθει πάλι μέσα οι φίλες μου, η μαμά και η θεία μου και συζητούσαν κι αυτές με την "πρησμένη" Αφροδίτη [είχαν βγει έξω γιατί όταν την έφεραν μέσα με το φορείο τους είχε ζητήσει η νοσοκόμα να βγουν]. Πόσα βάσανα πρέπει να περάσει μια γυναίκα για να κάνει ένα παιδί, πια;...
Μετά από λίγο η πρώτη κυρία έφυγε. Κάποια στιγμή πέρασε κι η γιατρός μου να με ελέγξει και τέλος στις 11:30 αν θυμάμαι καλά ήρθε ένα φορείο και για 'μένα. Ανέβηκα, ξάπλωσα και ξεκινήσαμε! Είπα στους δικούς μου ότι θέλω να τρέχουν από πίσω μου όπως στις ταινίες, αστειευόμενη φυσικά! Πράγματι ήρθαν πίσω μου, περπατώντας, βέβαια. Ήταν όλοι τους τόσο σοβαροί...  Εγώ, από την άλλη, είχα καταφέρει να μπλοκάρω τόσο το άγχος μου, που το μόνο που με ανησυχούσε ήταν μήπως ζαλιστώ, επειδή ήμουν στραμμένη προς τα πίσω! Όταν βρίσκαμε κάποιον που μας εμπόδιζε το δρόμο ο τραυματιοφορέας έλεγε "στην άκρη, λερώνει" και μετά προς εμένα "μόνο έτσι κάνουν στην άκρη!". Δεν ξέρω πώς φαινόμουν, αν είχα άγχος κλπ, πάντως βαθιά μέσα μου σίγουρα ένα μέρος του εαυτού μου φοβόταν.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο ασανσέρ κι εκεί αποχωρίστηκα από τους δικούς μου κι αυτοί από μένα. Τώρα πια ήμουν μόνη...

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Κάτι απροσδόκητο (συνέχεια)

[Συνέχεια από εδώ]

Μια βδομάδα μετά τον υπέρηχο στήθους, δηλαδή στις 20/3, πήγα για εξέταση στο ιατρείο της καινούριας μου γιατρού. Δεν ξέρω αν είναι σωστό να αναφέρω το όνομά της στο ίντερνετ, γι'αυτό θα την λέω κυρία Λ.! Με εντυπωσίασε το πόσο ευχάριστη και κεφάτη ήταν, το ότι μου έκανε πλάκες και μου φερόταν με οικειότητα από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας. Επίσης, το ιατρείο της ήταν πολύ λιτό, χωρίς πομπώδη έργα τέχνης, ακριβά φωτιστικά και ολοκαίνουρια και λαμπερά έπιπλα. Ταίριαζε μ' εκείνη, που φορούσε απλά ίσια παπούτσια, καθημερινά ρούχα και ήταν ελαφρώς βαμμένη ή και καθόλου-αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω στα σίγουρα. Η ηλικία της κάπου στα 60, το κέφι της, όμως, κάπου στα 20-22..! Κι ενώ γενικά είμαι επιφυλακτική με τους ανθρώπους που φέρονται λες και σε ξέρουν χρόνια ενώ σε γνώρισαν μόλις, ο τρόπος αυτής της κυρίας δε μ' ενόχλησε. Ίσως γιατί μέσα στην ατελείωτη και χρόνια εσωτερική μου μοναξιά, τώρα στο πρόβλημά μου ήθελα κάποιος να μου σταθεί έμπρακτα και να μου δείξει τη συμπάθειά του. Όμως και στη μαμά μου έκανε καλή εντύπωση το όλο κόνσεπτ της απλής και ευχάριστης γιατρού, καθώς -σύμφωνα πάντα με τη μαμά- έδειχνε άνθρωπο που τον ενδιαφέρουν η δουλειά και οι ασθενείς του, όχι το μάρκετινκγ και η διαφήμιση.
Τα σχόλια ήταν πάνω-κάτω τα γνωστά: ογκίδιο λίγο μεγαλύτερο από το όριο, που καλό θα ήταν να αφαιρεθεί για να μην μεγαλώσει κι ενοχλεί. Είχα χρόνο ακόμα μέχρι τα 25, όπου κανονικά τότε αρχίζουν οι επεμβάσεις, όμως η γιατρός θεώρησε πως θα ήταν καλύτερο να φύγει τώρα το "ογκιδιάκι", μιας και είχε την τάση να μεγαλώνει. Μου είπε μερικά πράγματα για την διαδικασία και μου έδωσε χρόνο να σκεφτώ πότε με βολεύει να γίνει κι όταν το αποφασίσω να την πάρω τηλέφωνο.
Έτσι κι έγινε, μετά από περίπου 2 βδομάδες επικοινώνησα μαζί της και κλείσαμε για την Παρασκευή 19/4. Ήταν τόσο δύσκολο να αποφασίσω ημερομηνία, γιατί αυτός ο ηλίθιος καθηγητής μου στη σχολή, ο κύριος Α., μας δίνει εβδομαδιαίες ομαδικές εργασίες χωρίς να λέει από πριν πότε θα τις πάρουμε, και προσπαθούσα να υπολογίσω ποια βδομάδα δεν θα' χαμε εργασία και μέσα σ' αυτή να κανονίσω την επέμβαση. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, κάθε υπολογισμός μου πήγε στο κενό καθώς όχι μόνο πήραμε εργασία για εκείνη τη βδομάδα αλλά έπρεπε και να την παρουσιάσει η ομάδα μου στην τάξη! Αλλά πριν απ' αυτό, αναγκάστηκα να αλλάξω την ημέρα της επέμβασης και να την βάλω στις 17/4, καθώς στις 19/4 εκείνη την ώρα έφευγε ο ξάδερφός μου για Αγγλία και η θεία μου ήθελε να παρίσταται και στα δύο γεγονότα. Έτσι λοιπόν η επέμβαση έπεσε πάνω στις φοιτητικές εκλογές, ειδικά φέτος που είχα αποφασίσει να πάω να ψηφίσω! Τι ειρωνεία!
Ποιος να το πίστευε ότι θα χειρουργούμουν Τετάρτη και το μεγαλύτερο άγχος μου την Τρίτη θα ήταν ότι ο καθηγητής Α. μας έδωσε εργασία κι εγώ δεν ήξερα πότε θα προλάβαινα να την κάνω! Στην ομάδα μου, βέβαια, είμαστε τρεις και όπως και να' χε η δουλειά θα έβγαινε, αλλά δεν ένιωθα καθόλου καλά ν' αφήσω τις άλλες δύο μόνες τους... Το case study ήταν ένα άρθρο 13 σελίδων στα αγγλικά με άλλες 4 σελίδες exhibits και 5 ερωτήσεις προς απάντηση! Η δουλειά μας ήταν να απαντήσουμε τις 5 ερωτήσεις και για μία από αυτές να κάνουμε παρουσίαση στην τάξη με power point. Όπως ήταν αναμενόμενο δε βοήθησα πολύ και τελικά η εργασία μας βαθμολογήθηκε με Good+, κάτι ανάμεσα σε 6-7.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Κάτι απροσδόκητο

Υπό κανονικές συνθήκες σήμερα θα έπρεπε να ασχολούμαι πυρετωδώς με την εργασία μου για τη σχολή, της οποίας η ημερομηνία παράδοσης δεν έχει καθοριστεί ακόμη από τον καθηγητή... Τέτοιου είδους εκπλήξεις, κύριε Α., θα πρότεινα να αποφεύγονται! Παρ' όλα αυτά, όμως, εγώ ακόμα απολαμβάνω τη χαρά της αποχής από κάθε καθήκον, λόγω πασχαλινών διακοπών, ξεπερνώντας τα όρια της αεργίας!
Στα πλαίσια αυτής της "απόλαυσης" λοιπόν, είχα ψιλο-ξαπλώσει στον καναπέ και χάζευα τριγύρω. Κοίταξα το στήθος μου και για πρώτη φορά μετά από πολύ πολύ καιρό μού φάνηκε όμορφο! Φαίνεται χαζό ως διαπίστωση, όμως ανέκαθεν δεν είχα καλή σχέση με το συγκεκριμένο σημείο του σώματός μου: αλλιώς ήθελα να γίνει κι αλλιώς έγινε! Ας πούμε ότι είχα μεγάλες προσδοκίες που ποτέ δεν μου κάλυψε η φύση! Θυμάμαι σε όλη μου την εφηβεία να ντρέπομαι γι' αυτό. Πλέον έχω συμβιβαστεί με τον εαυτό μου, χωρίς και να μ'αρέσει, όμως...
Όλα αυτά μέχρι τις 13/3/2013, όπου μετά από προτροπή του γυναικολόγου μου πήγα στο ιατρείο κάποιου άλλου γιατρού για να κάνω υπέρηχο μαστών, καθώς πρώτα από μένα και έπειτα απ' τον γιατρό μου διαπιστώθηκε η ύπαρξη κάποιου ογκιδίου (σίγουρα καλόηθους, όπως είχε τονίσει ο γιατρός). Ακόμα και τότε δεν είχα άγχος, αντίθετα απ' τη μαμά μου που καθόταν σ΄αναμμένα κάρβουνα. Άλλωστε, όπως είχε πει κι ο γιατρός μου, ο υπέρηχος γινόταν απλώς για να καταγραφεί το ογκίδιο. Τελικά τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Η γιατρός που με είχε αναλάβει μας ανακοίνωσε, μετά από ολιγόλεπτη αναμονή, ότι το ογκίδιο περί ου ο λόγος ήταν μεγαλύτερο από το επιτρεπτό όριο και θα έπρεπε να αφαιρεθεί! Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι σημαίνει ψυχρολουσία... Δεν ήταν ούτε καρκίνος ούτε τίποτα και καμία σχέση δεν είχε με τον καρκίνο του στήθους που είχε η γιαγιά μου και την οδήγησε στη μαστεκτομή, όμως θα με έβαζε στο χειρουργείο. Δεν είχα πάει ποτέ στο νοσοκομείο ούτε ως παιδάκι και τώρα ξαφνικά εγχείριση... ήταν κάπως βαρύ.
Εν πάση περιπτώσει, μετά το ιατρείο είχα μάθημα στη σχολή, οπότε κατευθύνθηκα προς τα 'κει. Φυσικά έστειλα το απαραίτητο μήνυμα ενημέρωσης στη φίλη μου την Ε., αλλά επειδή είχα αρχίσει να στενοχωριέμαι επικίνδυνα, χρειάστηκα και συμπαράσταση από μια συμφοιτήτριά μου, που την παρακάλεσα να έρθει 2 ώρες νωρίτερα για να παρακολουθήσουμε μαζί το μάθημά μου. Φτάνοντας λίγο νωρίτερα, έκανα μια βόλτα στα μαγαζιά και μετά πήγα στην αίθουσα. Και μόνο που βρέθηκα ανάμεσα σε κόσμο και φωνές ένιωσα καλύτερα. Μίλησα λίγο με το αγόρι μου στο τηλέφωνο, καθώς βρισκόταν Ελλάδα και εκείνη τη μέρα επέστρεφε σπίτι του, και γενικά μπήκα πάλι κατά ένα βαθμό στην καθημερινότητά μου και ψιλο-ξεχάστηκα. Στο επόμενο μάθημα ήρθε και μια ακόμα κοπέλα της παρέας μου και είπα και σ' εκείνη τα μαντάτα. Όσο το έλεγα τόσο περισσότερο ξαλάφρωνα.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θ' αρχίσουν τη γκρίνια και την κλάψα στους άλλους όταν τους παρουσιαστεί πρόβλημα. Αντιθέτως, κάνω πάντα χιούμορ και αστεία και "κρύβομαι πίσω από ένα χαμόγελο". Κι αυτό μέρος της δυσκολίας που έχω στην έκφραση είναι, σωστά; Όταν, όμως, βρεθώ μόνη στο σπίτι τα πραγματικά μου συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια και εξωτερικεύονται με μεγάλη ένταση. Αυτό είναι το σημείο που μισώ: δε μπορώ με τίποτα να σταματήσω το τσουνάμι των δακρύων μου...
Πριν πάω σπίτι εκείνη τη μέρα ξανασυναντήθηκα με τη μαμά μου για να πάμε, το απόγευμα πια, στο ιατρείο του γυναικολόγου μου και να μας κατευθύνει για την επικείμενη επέμβαση. Μιας και εκείνος δεν εγχείριζε τέτοια πράγματα, με προώθησε σε μια άλλη γιατρό, με την οποία έκλεισα ραντεβού μια βδομάδα αργότερα. Παρ΄όλ΄αυτά, μας καθησύχασε λέγοντας πως δεν ήταν κάτι ανησυχητικό και ειδικά στη νεαρή μου ηλικία δεν υπάρχει λόγος φόβου. Κι έτσι γύρισα σπίτι πιο ήρεμη από όσο θα περίμενα, το ίδιο και η αγχώδης μαμά μου...

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Η αρχή

Μου είναι δύσκολο ν' αρχίσω να γράφω ξαφνικά απ' το μηδέν... Συνήθως όταν ξεκινώ να γράφω σ' ένα καινούριο ημερολόγιο τού "συστήνομαι" πρώτα! Ξέρω, φυσικά, ότι το ημερολόγιο ή το μπλογκ δεν είναι αυτόνομη οντότητα κι έτσι δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο, όμως με κάνει να νιώθω κάπως οικεία ώστε να του ανοίξω την καρδιά μου, τελικώς! Ειδικά, όμως, τώρα μου είναι ακόμα δυσκολότερο, γιατί αυτή είναι και η πρώτη ανάρτηση ιστολογίου που δημοσιεύω ποτέ!
Φαίνεται πως πιστεύω ότι με το που ανεβάσω αυτό το κείμενο θα μαζευτεί κόσμος να το διαβάσει κι αν κάτι κάνω λάθος θα γίνω ρεζίλι! Αυτός είναι και ο περιβόητος φόβος του κοινού που έχω, να θεωρώ ότι ο κόσμος στον οποίο θα παρουσιάσω το οτιδήποτε θα παρατηρήσει το παραμικρό λαθάκι, την κάθε αστοχία μου, και τελικώς θα με κρίνει αρνητικά γι' αυτό. Τρέμω την κριτική πριν αυτή ακόμα σχηματιστεί στο μυαλό του δυνητικού κριτή. Κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σχεδόν σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Και λέω "σχεδόν" γιατί ίσως υπάρχει κάποιος τομέας που να μην σκέφτομαι την κριτική κι αυτή τη στιγμή να μου διαφεύγει!
Παρά τους φόβους μου, λοιπόν, είπα αυτό το βράδυ να "πιάσω τον ταύρο απ' τα κέρατα" και ν' αρχίσω επιτέλους να γράφω σ'αυτό το έρημο το μπλογκ που τόσο καιρό είχα φτιάξει αλλά άφηνα επιμελώς σε αχρηστία. Σίγουρα έχω πολλά να πω, χωρίς να εγγυώμαι ότι είναι όλα ενδιαφέροντα, όμως τώρα δε μου 'ρχεται τίποτα! Ας κάνω κάποιες συστάσεις, ελπίζοντας η έμπνευση να με βρει κάπου στο δρόμο, σε επόμενες βραδιές αναρτήσεων!

Το πραγματικό μου όνομα προτίθεμαι να το κρατήσω μυστικό, όμως εδώ από κάτω λέει "Lela Lilou"! Δεν με λένε έτσι ούτε είναι κάποιο ψευδώνυμο που ξέμεινε απ' τα παιδικά μου χρόνια. Πραγματικά και με κάθε ειλικρίνεια, είναι ένα όνομα που σκαρφίστηκα εντός δευτερολέπτων γιατί χρειαζόταν κάτι αληθοφανές για το προφίλ στο google! Λίλος ήταν κάποιος τρελός που "δραστηριοποιούταν" στην ευρύτερη περιοχή γύρω απ' το χωριό μου, και πλέον όταν οι ντόπιοι θέλουν να κοροϊδέψουν κάποιον ως τρελό τον λένε και "Λίλο". Δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα τη στιγμή που έφτιαχνα το προφίλ, όμως το τελικό αποτέλεσμα μου αρέσει, καθώς ήθελα κάτι κάπως αστείο/χιουμοριστικό. Ναι, η αίσθηση του χιούμορ μου είναι λίγο ιδιαίτερη!
Από την άλλη, το "Stars above us" είναι ένα όνομα-τίτλος που είχα πάρα πολύ καιρό στο μυαλό μου, σε περίπτωση που επιχειρούσα κάτι τέτοιο. Άλλη μια έμπνευση της στιγμής, κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το ψευδώνυμό μου... Ανέκαθεν μ' άρεσε να κοιτάω τ' αστέρια, στον βαθύ μπλε νυχτερινό ουρανό, τα ήσυχα καλοκαιρινά βράδια στο χωριό μου, που το μόνο που ακουγόταν ήταν οι μελωδίες του τριζονιού κι ίσως κάποιες μακρινές φωνές από χαρούμενους συνδαιτυμόνες που είχαν πιει και κάτι παραπάνω! Να μια ωραία ανάμνηση που σίγουρα δε θέλω να ξεχάσω!

Με την εικόνα αυτή λέω να κλείσω γι' απόψε. Όταν ξεκίνησα δε μου περνούσε απ' το μυαλό πού θα κατέληγα, κι αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό μου: οι "αλυσιδωτές αντιδράσεις" της σκέψης μου, που οδηγούν σε μονοπάτια εκτός του αρχικού σχεδίου. Όμως αυτό δεν είναι και κάτι πολύ ενδιαφέρον και ίσως χρήσιμο; Κάποια εποχή που είχα καταφέρει να το εκμεταλλευτώ προς όφελός μου είχα αποκομίσει μεγάλη χρησιμότητα!
Καληνύχτα, λοιπόν, και είθε οι στόχοι μας να επιτευχθούν!