Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Μικρό, αλλά χάρηκα!

Σήμερα η μέρα μου ξεκίνησε λιγάκι... "άδοξα"! Για άγνωστο λόγο ξύπνησα στις 6:30, δηλαδή μιάμιση ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό είναι κάτι που μ' εκνευρίζει πάααρα πολύ όταν συμβαίνει, και δυστυχώς συμβαίνει συχνά. Ό,τι κι αν με ξύπνησε, τα φορτηγάκια των εμπόρων της λαϊκής που γίνεται κοντά στο σπίτι μου φρόντισαν να με κρατήσουν ξύπνια! Δυστυχώς μένω σε ισόγειο κι ακούω οποιονδήποτε ήχο του δρόμου. Συνεπώς, άργησα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι κι επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να μην χάσω το μάθημα στη σχολή -όπως συνέβη τις προηγούμενες μέρες- έφυγα απ' το σπίτι χωρίς πρωινό. Έτσι κι αλλιώς τον τελευταίο καιρό μού είναι δύσκολο να τρώω και ειδικά πρωινό...
Κι εκεί, μέσα στο βαγόνι του ηλεκτρικού, έγινε το μικρό "θαύμα" μου! Σίγουρα, για οποιονδήποτε δεν με γνωρίζει, αυτό που θα περιγράψω θα φανεί ως κάτι καθημερινό και συνηθισμένο, αλλά εγώ δεν το κάνω ποτέ γιατί είμαι ντροπαλή μέχρι εκεί που δεν πάει. Λοιπόν, αυτό το τόσο τρομερό ήταν ότι είδα μια συμφοιτήτρια και της μίλησα! Με τη συγκεκριμένη κοπέλα δεν κάνω παρέα αλλά είχε τύχει να μιλήσουμε μια-δυο φορές, ενώ ήμασταν με μια φίλη μου που την έχει γνωρίσει. Χωρίς να την ξέρω, μου φαινόταν σνομπ και κάπως υπεροπτική. Με τις φίλες μου της έχουμε βγάλει το ψευδώνυμο "βυζού", για προφανείς λόγους, αν και εγώ και η προαναφερθείσα φίλη μου είμαστε οι τελευταίες που θα μπορούσαν να την κρίνουν! Την είχα στο μυαλό μου ως η ματσωμένη τύπισσα που έχει λυμένα τα προβλήματά της και γενικώς δεν τρελαινόμουν γι' αυτήν, αν και είχε φανεί συμπαθητική τότε παλιά που είχαμε μιλήσει.
Σήμερα, λοιπόν, έτυχε να κάτσουμε σε διπλανές θέσεις στον ηλεκτρικό, με τον διάδρομο ανάμεσά μας. Μόλις κάτσαμε είδαμε η μια την άλλη, κι επειδή ήμασταν τόσο κοντά επιβαλλόταν να χαιρετηθούμε. Πηγαίναμε στο ίδιο μάθημα, ένα δύσκολο του προηγούμενου έτους που και οι δύο χρωστάμε, και πάνω σ΄αυτό ξεκίνησε η κουβέντα μας. Της είπα ότι χρωστάω πολλά κι ότι είμαι από τους χειρότερους στο έτος μας, μου είπε ότι δεν μου φαίνεται! Αυτή από την πλευρά της χρωστάει τα πολύ δύσκολα μαθήματα, αυτά που περιμένεις να χρωστάει κάποιος στη σχολή μας. Πάνω σ' αυτό της είπα κι ότι κάνω πιάνο και γι' αυτό παραμελώ τη σχολή, μου είπε ότι κάνει χορό! Μου μίλησε για την τέχνη της κι εγώ για τη δική μου! Κι ένιωσα ίσως για πρώτη φορά από κάποιον μη-μουσικό να καταλαβαίνει πραγματικά και ειλικρινά αυτά που του λέω για τη μουσική μου, τα άγχη και τις ανησυχίες μου!! Ήξερε τι είναι το άγχος του να εκτεθείς μπροστά σε κόσμο, να παρουσιάζεις και να εκτελείς κάτι. Αντιλαμβανόταν πλήρως τι σημαίνει έκφραση στην τέχνη και πόσο δύσκολο είν' αυτό και ένιωθε ακριβώς όπως κι εγώ όταν έβγαινε στη σκηνή. Μιλήσαμε και για το επερχόμενο πτυχίο στο πιάνο, τι σημαίνει αυτό, τι περιλαμβάνει και πώς γίνεται. Και -δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά συνήθως σε κάτι τέτοια είμαι σωστή- φαινόταν πραγματικά να την ενδιαφέρει η συζήτησή μας. Δεν σταματήσαμε να μιλάμε καθ΄όλη τη διαδρομή προς τη σχολή, παίρνοντας τον λόγο πότε η μια και πότε η άλλη. Της είπα ότι το ωδείο θα κλείσει κι έτσι δεν θα δώσω εξετάσεις για πτυχίο εκεί. Μου είπε για τις πρόβες σε πραγματικό χρόνο και στην ίδια ώρα που θα γίνει η παράσταση, δηλαδή τη νύχτα, για τις αλλαγές των κουστουμιών κι ότι συχνά αυτό γίνεται μπροστά σε κόσμο γιατί δεν υπάρχει ειδικός χώρος ή δεν προλαβαίνουν ανάμεσα στις χορογραφίες. Ακόμα κι όταν της είπα πόσα λεφτά πληρώνω το μήνα για το μάθημα του πιάνου, κατάλαβε ότι είναι καλή τιμή, ενώ οποιαδήποτε άλλη συμφοιτήτρια το θεωρεί ακριβό! Έλεγε πράγματα που με εξέπλητταν ευχάριστα και δεν περίμενα να ακούσω ποτέ από κανέναν, ούτε καν φίλο, πόσο μάλλον από μια σχεδόν άγνωστη συμφοιτήτρια! Της είπα πόσο δύσκολο είναι να έχεις μάθημα μετά τη σχολή, και ειδικά τις Πέμπτες που πήγαινα σπίτι ίσα ίσα για να φάω στα όρθια και μετά έφευγα. Μου απάντησε ότι αυτή δεν μπορεί καν να φάει πριν τις πρόβες κι ούτε επιτρέπεται να πίνει πολύ νερό για να μην την βαραίνει! Οι φίλοι της τη ρωτάνε γιατί ασχολείται τόσο πολύ αφού δεν θα το κάνει επαγγελματικά και ακριβώς το ίδιο μου λένε κι οι δικοί μου!! Μιλήσαμε λίγο ακόμα και για το γυμναστήριο! Αυτή κάνει γυμναστήριο και κάπως αναφέρθηκε πάνω στην κουβέντα. Της είπα ότι κι εγώ έκανα και τώρα που το σταμάτησα και βλέπω την αλλαγή στο σώμα μου μού λείπει, γιατί παρ' ότι είμαι λεπτή είμαι και κάπως πλαδαρή, και τότε άκουσα κάτι που δεν περίμενα! Μου είπε ότι δεν έχει σχέση το βάρος μ' αυτό, και μου φάνηκε τόσο περίεργη αυτή η δήλωση γιατί ΟΛΟΙ μου έλεγαν "τι χρειάζεσαι το γυμναστήριο, αφού είσαι αδύνατη;". Και της το είπα, ότι ο κόσμος θεωρεί το γυμναστήριο μέθοδο αδυνατίσματος! Εντυπωσιάστηκα που κάποιος με καταλάβαινε τόσο πολύ και συνεννοούμασταν τόσο καλά! Είχα πάρα μα πάρα πολύ καιρό να κάνω μια συζήτηση με επίπεδο, που να μ' ενδιαφέρει τόσο πολύ και να την απολαμβάνω σε τέτοιο βαθμό! Ξέρω, αυτό ακούγεται pathetic, αλλά έτσι είναι η ζωή μου, τραγικά άδεια για ένα άτομο της ηλικίας μου και του καλού βιοτικού επιπέδου μου. Στη σχολή ο παρέες που έχω κάνει δεν είναι και πολύ σόι. Κι επειδή είμαι συνέχεια εκεί, ως επί το πλείστον μ' αυτές συναναστρέφομαι. Θα μου πεις "γιατί δεν κάνεις άλλες παρέες;". Η απάντηση έχει ήδη δοθεί σ' αυτή την ανάρτηση: γιατί είμαι πολύ ντροπαλή και δε μπορώ να μιλάω εύκολα στους άλλους. Ίσως αυτό που έχω να είναι κάτι παραπάνω από ντροπαλότητα, πάντως ό,τι κι αν είναι με δυσκολεύει... προφανώς. Αλλά αυτά είναι πράγματα για τα οποία ίσως μιλήσω κάποια άλλη φορά.
Το σημερινό μου "θαύμα" τελείωσε όταν η κοπέλα αυτή πήγε στον "Γρηγόρη" για να πάρει καφέ, ενώ εγώ συνέχισα και πήγα στην αίθουσα που είχαμε μάθημα. Είχα τόσο καλή διάθεση μετά απ' αυτό, που χοροπηδούσα! Έπιασα την κουβέντα με μια φίλη, κι ενώ πριν μερικές μέρες μου είχε σπάσει τα νεύρα με κάτι που είχε πει, σήμερα είχα κάθε όρεξη να κάνω παρέα μαζί της! Δεν μ' ενοχλούσε τίποτα! Η κοπέλα με την οποία μιλούσα στη διαδρομή ήρθε κι αυτή κι έκατσε πίσω μας και μετά από λίγο ήρθε κι ένας φίλος της.

Ναι, η καθημερινότητά μου είναι τόσο αδιάφορη που ακόμα κι αυτό το μικροσκοπικό περιστατικό ρίχνει φως στα σκοτάδια μου. Αλλά με έκανε τόσο απεριόριστα χαρούμενη! Νιώθω ότι η ελπίδα στον κόσμο δεν έχει χαθεί, ότι υπάρχουν ακόμα άτομα που μπορεί να αξίζουν και να μην είναι όλοι ζώα. Γιατί τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να πιστεύω ότι γίνομαι μισάνθρωπος και όλοι με ενοχλούν. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα ταιριάζω με κάποιον κι έχω σίγουρα κάποια κοινωνικά προβλήματα που δεν έχω εντοπίσει. Όμως, όπως κι ο χειρότερος άνθρωπος στον πλανήτη, θέλω κι εγώ να ζήσω και να νιώσω τη χαρά μέσα απ' την ανθρώπινη επαφή και τη συντροφικότητα. Και όχι, αυτή η κοπέλα δεν με έλκυσε ερωτικά. Μου έδειξε, όμως, πόσο ωραίο είναι να επικοινωνείς με κάποιον και να χαίρεσαι γι' αυτό, πόσο σημαντικό και ωφέλιμο είναι για σένα στην τελική να κάνεις το δύσκολο βήμα και να έρχεσαι κοντά σε κάποιον άλλο, ακόμα και τόσο λίγο. Κι ότι μπορεί από κάτι που πήρες πολλά να παίρνει κι ο άλλος εξίσου πολλά και να το απολαμβάνετε κι οι δύο.

Για όλα αυτά, Ζωή σ' ευχαριστώ!

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Η αυθόρμητη στιγμή μου

Πόσο θέλω να εκφραστώ, να κάνω κάτι που μ'αρέσει, αλλά τι είν' αυτό; Άρχισα να γράφω εδώ κι έχω κολλήσει στις αφηγήσεις του παρελθόντος αντί να βγάζω από μέσα μου όσα με βαραίνουν. Κι αντί να προσπαθήσω να κάνω αυτό που θέλω, πάλι επιβάλλω στον εαυτό μου τους ανόητους ψυχαναγκασμούς μου. Δεν είναι ότι δε μ' αρέσει να γράφω αυτά που έζησα. Αντιθέτως, θέλω να μείνουν κάπου "καταγεγραμμένα" όχι για τους άλλους αλλά για να τα θυμάμαι εγώ. Όμως συχνά απαγορεύω στον εαυτό μου να κάνει κάτι αν δεν τελειώσω μια αγγαρία, κι αυτό είναι πολύ καταπιεστικό. Μ' άρεσε να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, αλλά τώρα με τη σχολή νιώθω τύψεις αν αρχίσω κάποιο, γιατί θα χάσω τόσο χρόνο από το διάβασμα που τελικά δεν κάνω έτσι κι αλλιώς... Κι έτσι έχω να διαβάσω βιβλίο πάνω από 1 χρόνο. Και πριν απ' αυτό πάλι είχα διαβάσει πριν καιρό... Δεν ξέρω τι κάνω, γιατί υποβάλλω τον εαυτό μου σ' αυτά τα μικρά αλλά ψυχοφθόρα βασανιστήρια. Σήμερα, λοιπόν, έκανα ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα και "έσπασα" την ροή των αναρτήσεών μου. Το τέλος της ιστορίας μου θα καθυστερήσει. Απόψε θα γράψω για μένα και μόνο, γι΄αυτό που είμαι τώρα στις 00:32 24/5/2013. Γιατί σήμερα είναι μια μέρα απ' αυτές που νομίζω πως θα σκάσω, που δε με χωράει ο τόπος και δεν ξέρω γιατί. Μια ακόμα μέρα που δεν έχω και πολύ κουράγιο να συνεχίσω. Μια μέρα απ' αυτές που γίνονται όλο και συχνότερες και φοβάμαι ότι θα με κατασπαράξουν. Δεν ξέρω αν έχω την όρεξη και τη δύναμη να πω ότι είμαι δυνατή και θα καταφέρω να ξεπεράσω τις ανησυχίες και την κακή μου διάθεση. Δεν ξέρω τι είμαι ούτε τι μπορώ να κάνω. Δεν ξέρω καν αν είμαι κάτι κι αν μπορώ να κάνω τίποτα. Νιώθω σταγόνα στον ωκεανό, χωρίς να είμαι τίποτα σημαντικό ή αξιοπρόσεχτο, αλλά από την άλλη "ανεβάζω και τη στάθμη της θάλασσας".

Ίσως μπορώ να πω ότι μετά από αυτό το μικρό κι ανώδυνο ξέσπασμα ξαλάφρωσα λίγο. Όμως ούτε καν αυτό δε μπορώ να ορίσω, τα κύματα της "δυστυχίας" έρχονται απότομα και χωρίς να τα περιμένω. Δεν ξέρω αν έχει κάποιο νόημα τελικά αυτή η ανάρτηση, αλλά τι στο καλό, όλα σ' αυτόν τον κόσμο πρέπει να' χουν νόημα;! Αυτή θα είναι η γιορτή της παρόρμησής μου, μιας και δεν είμαι καθόλου αυθόρμητη στην κανονική μου ζωή.

Καληνύχτα λοιπόν καλό μου μπλογκ, κι ελπίζω μέσα από την τρέλα της στιγμής, στις πολλές στιγμές που θα ακολουθήσουν, εγώ να βρω την ηρεμία και τη γαλήνη της ψυχής μου -αν γίνεται όχι με τον θάνατο :p

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Η ώρα της δύναμης!

[Συνέχεια από εδώ]

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα (όπως έχω παρατηρήσει ότι συμβαίνει από την Β' Λυκείου και μετά) και ξημέρωσε η Τετάρτη 17/4/2013. Πραγματικά, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο ύπνος που είχα χάσει με το πρωινό ξύπνημα για να πάω στο νοσοκομείο. Στις 7:50 ήρθε η φίλη μου η Μ. στο σπίτι, ενώ εγώ μόλις είχα πλύνει το πρόσωπό μου κι ήμουν ακόμα με τις πιτζάμες! Ευτυχώς εμείς δεν έχουμε ντροπές, είχαμε περάσει κάποιες μέρες μαζί σε διακοπές στην Πάρο και στο εξοχικό της. Όταν ήμασταν όλοι έτοιμοι μετά από λίγη ώρα φύγαμε. Στο αμάξι ήμασταν εγώ, η Μ., ο μπαμπάς, η μαμά και η θεία μου. Η φίλη μου η Ε. θα μας έβρισκε εκεί στις 9:30. Θυμάμαι ακόμα πόσο περίεργο ήταν που τηλεφωνιόμασταν για να κανονίσουμε πότε και πού θα βρισκόμασταν εγώ και οι φίλες μου. Είναι περίεργο γιατί πλέον δε μιλάμε καθόλου συχνά, ειδικά με τη Μ.
Φτάσαμε λίγο νωρίτερα από ό,τι χρειαζόταν στο νοσοκομείο, οι γονείς μου κανόνισαν τα διαδικαστικά για την ασφάλεια κλπ κι εγώ υπέγραψα 2-3 χαρτιά. Με πήραν μέσα για εξετάσεις και οι υπόλοιποι 4 πήγαν στον 4ο όροφο. Η Ε. δεν είχε φτάσει ακόμη. Μου πήραν αίμα, μου μέτρησαν την πίεση, συμπλήρωσαν το ιστορικό μου (δεν ήξερα και πολλά πράγματα, είν' η αλήθεια!) και μετά περίμενα λίγο στο διάδρομο μέχρι να έρθει η κυρία που με είχε αναλάβει για να με πάει να κάνω και τις υπόλοιπες εξετάσεις στους άλλους ορόφους. Οι νοσοκόμες ήταν πολύ περιποιημένες και τέλεια βαμμένες (κυκλοφορούν διάφορες φήμες για τις νοσοκόμες, ότι είναι έτσι για να "ρίχνουν" τους γιατρούς...), όλοι κοινωνικοί και χαμογελαστοί μεταξύ τους, προφανώς για να τους κάνουν τα χατίρια στη δουλειά και να εξυπηρετεί ο καθένας τον σκοπό του. Όσο καθόμουν εκεί στο διάδρομο ήρθε μια νέα γυναίκα έγκυος, με φόρμα και αθλητικά, και είπε σε κάποια υπεύθυνη ότι ήρθε να γεννήσει -έτσι της είχε πει ο γιατρός της! Φαινόταν πολύ χαλαρή, καμία σχέση με τις ταινίες που βλέπω! Την πήγαν σε ένα δωματιάκι να αλλάξει και μετά ήρθε η "κυρία μου" για να με πάει για εξετάσεις.
Η "κυρία μου" είχε μια προφορά κάπως χωριάτικη, και σκέφτηκα ότι από το χωριό της κατάφερε να κάνει την αλλαγή στη ζωή της και να' ρθει στην πόλη και να δουλέψει σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο. Κανείς δεν την κορόιδευε γι' αυτό γιατί είχε αξία ως άνθρωπος, τουλάχιστον μέσα απ' τη δουλειά της. Όπως είχα παρατηρήσει και στο παρελθόν, μπορεί να είσαι άσχημος, χοντρός ή οτιδήποτε θεωρείται αρνητικό, αλλά αν είσαι κοινωνικός, ευγενικός, με χαμόγελο, κάνεις καλά τη δουλειά σου και δεν έχεις ή δεν φαίνεται ότι έχεις κόμπλεξ, ελάχιστοι θα σε κοροϊδέψουν ή και κανένας! Πραγματικά το πιστεύω, ότι τώρα που μεγαλώσαμε δεν παίζει τόσο ρόλο η εμφάνιση αλλά τί κάνεις στη ζωή σου. Κι αν κάποιος σε κοροϊδέψει ενώ κατά τα άλλα είσαι καλά, τότε μάλλον εκείνος έχει κάποιο πρόβλημα και το βγάζει μέσω αυτής της οδού...
Όταν βγήκαμε από την "περιοχή με τα δωματιάκια" όπου βρισκόμουν και περάσαμε από την υποδοχή για να πάμε στα ασανσέρ, έπεσα πάνω στην Ε. που μόλις είχε φτάσει και έμπαινε εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Είχε πολλή πλάκα, ήταν όπως στις ταινίες που "τυχαία" πέφτεις πάνω σε κάποιον που θες να δεις! Χάρηκα τόσο που την είδα, ήταν σαν μια επιστροφή στον κανονικό κόσμο! Της είπα να πάει στον 4ο μαζί με τους άλλους και συνέχισα με την "κυρία μου" στο ασανσέρ. Εκείνη με έλεγε "κοριτσάκι μου". Έκανα ακτινογραφία θώρακος και καρδιογράφημα, που σου βάζουν κάτι μεγάλα μανταλάκια στα πόδια, στο στήθος και ίσως και στα χέρια για 1 δευτερόλεπτο και δεν νιώθεις τίποτα από πόνο. Γενικώς δεν είχα καταλάβει τί ήταν αυτό αλλά μου είπε μετά η μαμά μου, όταν της το περιέγραψα. Τέλος, βρήκαμε τους υπόλοιπους στον 4ο και η "κυρία μου" μας οδήγησε στο δωμάτιό μου, όπου και την είδα για τελευταία φορά.
Το δωμάτιο ήταν τρίκλινο και βρισκόταν ήδη μέσα μια άλλη νέα κυρία μόνη της. Στα διπλανά δωμάτια υπήρχαν μωρά κι απ' έξω είχαν τα δώρα και τα λουλούδια που τους είχαν φέρει! Τα κλάματά τους έμοιαζαν πραγματικά με νιαουρίσματα! Είχα την ελπίδα ότι και στο δικό μου δωμάτιο θα υπήρχαν μωρά, αλλά τελικά ήμασταν μόνο γυναίκες για επεμβάσεις. Λίγο μετά την άφιξή μου στο δωμάτιο ήρθε και μια νοσοκόμα που μας έδωσε να φορέσουμε αυτές τις ρόμπες που είναι ανοιχτές από πίσω καθώς κι ένα βρακί, το οποίο ονόμασα "Victoria's Secret"! Είχαμε ακόμα αρκετή ώρα μέχρι την επέμβαση κι έτσι κάθονταν μέσα στο δωμάτιο όλες οι προσκαλεσμένες μου και μιλούσαμε, αλλά ο μπαμπάς μου περίμενε απ' έξω για λόγους ευγενείας. Μετά από λίγο ήρθε με φορείο και η ασθενής του τρίτου κρεβατιού, η οποία φαινόταν να πονάει.
Από τις 3 γυναίκες που ήμασταν σ' εκείνο το δωμάτιο, αυτή η τελευταία είχε το χειρότερο... Όχι μόνο από άποψη πόνου αλλά κι από ψυχολογία. Αφού βολεύτηκε στο κρεβάτι της μας έπιασε την κουβέντα. Η πρώτη κυρία (που δε θυμάμαι τ' όνομά της) είπε ότι είχε πολύποδες στη μήτρα και θα τους έβγαζε κι εγώ τους είπα ότι έχω ένα ογκίδιο που επίσης θα βγάλω. Είχα αστειευτεί, κιόλας, λέγοντας ότι είτε μωρό είτε οτιδήποτε άλλο, όλες θα βγάζαμε κάτι εκείνη τη μέρα! Η κυρία που ήρθε μετά, λοιπόν, μας είπε ότι είχε πάει να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση σε ένα κέντρο αλλά όταν της πήραν ωάριο πρήστηκαν οι ωοθήκες της! Κόντευαν να φτάσουν στο στομάχι! Πονούσε πολύ και ήταν ήδη 2 ή 3 μέρες στο νοσοκομείο, αν θυμάμαι καλά. Η περίπτωσή της ήταν πολύ σπάνια, όπως μας είπε. Εν τω μεταξύ είχαν έρθει πάλι μέσα οι φίλες μου, η μαμά και η θεία μου και συζητούσαν κι αυτές με την "πρησμένη" Αφροδίτη [είχαν βγει έξω γιατί όταν την έφεραν μέσα με το φορείο τους είχε ζητήσει η νοσοκόμα να βγουν]. Πόσα βάσανα πρέπει να περάσει μια γυναίκα για να κάνει ένα παιδί, πια;...
Μετά από λίγο η πρώτη κυρία έφυγε. Κάποια στιγμή πέρασε κι η γιατρός μου να με ελέγξει και τέλος στις 11:30 αν θυμάμαι καλά ήρθε ένα φορείο και για 'μένα. Ανέβηκα, ξάπλωσα και ξεκινήσαμε! Είπα στους δικούς μου ότι θέλω να τρέχουν από πίσω μου όπως στις ταινίες, αστειευόμενη φυσικά! Πράγματι ήρθαν πίσω μου, περπατώντας, βέβαια. Ήταν όλοι τους τόσο σοβαροί...  Εγώ, από την άλλη, είχα καταφέρει να μπλοκάρω τόσο το άγχος μου, που το μόνο που με ανησυχούσε ήταν μήπως ζαλιστώ, επειδή ήμουν στραμμένη προς τα πίσω! Όταν βρίσκαμε κάποιον που μας εμπόδιζε το δρόμο ο τραυματιοφορέας έλεγε "στην άκρη, λερώνει" και μετά προς εμένα "μόνο έτσι κάνουν στην άκρη!". Δεν ξέρω πώς φαινόμουν, αν είχα άγχος κλπ, πάντως βαθιά μέσα μου σίγουρα ένα μέρος του εαυτού μου φοβόταν.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο ασανσέρ κι εκεί αποχωρίστηκα από τους δικούς μου κι αυτοί από μένα. Τώρα πια ήμουν μόνη...

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Κάτι απροσδόκητο (συνέχεια)

[Συνέχεια από εδώ]

Μια βδομάδα μετά τον υπέρηχο στήθους, δηλαδή στις 20/3, πήγα για εξέταση στο ιατρείο της καινούριας μου γιατρού. Δεν ξέρω αν είναι σωστό να αναφέρω το όνομά της στο ίντερνετ, γι'αυτό θα την λέω κυρία Λ.! Με εντυπωσίασε το πόσο ευχάριστη και κεφάτη ήταν, το ότι μου έκανε πλάκες και μου φερόταν με οικειότητα από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας. Επίσης, το ιατρείο της ήταν πολύ λιτό, χωρίς πομπώδη έργα τέχνης, ακριβά φωτιστικά και ολοκαίνουρια και λαμπερά έπιπλα. Ταίριαζε μ' εκείνη, που φορούσε απλά ίσια παπούτσια, καθημερινά ρούχα και ήταν ελαφρώς βαμμένη ή και καθόλου-αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω στα σίγουρα. Η ηλικία της κάπου στα 60, το κέφι της, όμως, κάπου στα 20-22..! Κι ενώ γενικά είμαι επιφυλακτική με τους ανθρώπους που φέρονται λες και σε ξέρουν χρόνια ενώ σε γνώρισαν μόλις, ο τρόπος αυτής της κυρίας δε μ' ενόχλησε. Ίσως γιατί μέσα στην ατελείωτη και χρόνια εσωτερική μου μοναξιά, τώρα στο πρόβλημά μου ήθελα κάποιος να μου σταθεί έμπρακτα και να μου δείξει τη συμπάθειά του. Όμως και στη μαμά μου έκανε καλή εντύπωση το όλο κόνσεπτ της απλής και ευχάριστης γιατρού, καθώς -σύμφωνα πάντα με τη μαμά- έδειχνε άνθρωπο που τον ενδιαφέρουν η δουλειά και οι ασθενείς του, όχι το μάρκετινκγ και η διαφήμιση.
Τα σχόλια ήταν πάνω-κάτω τα γνωστά: ογκίδιο λίγο μεγαλύτερο από το όριο, που καλό θα ήταν να αφαιρεθεί για να μην μεγαλώσει κι ενοχλεί. Είχα χρόνο ακόμα μέχρι τα 25, όπου κανονικά τότε αρχίζουν οι επεμβάσεις, όμως η γιατρός θεώρησε πως θα ήταν καλύτερο να φύγει τώρα το "ογκιδιάκι", μιας και είχε την τάση να μεγαλώνει. Μου είπε μερικά πράγματα για την διαδικασία και μου έδωσε χρόνο να σκεφτώ πότε με βολεύει να γίνει κι όταν το αποφασίσω να την πάρω τηλέφωνο.
Έτσι κι έγινε, μετά από περίπου 2 βδομάδες επικοινώνησα μαζί της και κλείσαμε για την Παρασκευή 19/4. Ήταν τόσο δύσκολο να αποφασίσω ημερομηνία, γιατί αυτός ο ηλίθιος καθηγητής μου στη σχολή, ο κύριος Α., μας δίνει εβδομαδιαίες ομαδικές εργασίες χωρίς να λέει από πριν πότε θα τις πάρουμε, και προσπαθούσα να υπολογίσω ποια βδομάδα δεν θα' χαμε εργασία και μέσα σ' αυτή να κανονίσω την επέμβαση. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, κάθε υπολογισμός μου πήγε στο κενό καθώς όχι μόνο πήραμε εργασία για εκείνη τη βδομάδα αλλά έπρεπε και να την παρουσιάσει η ομάδα μου στην τάξη! Αλλά πριν απ' αυτό, αναγκάστηκα να αλλάξω την ημέρα της επέμβασης και να την βάλω στις 17/4, καθώς στις 19/4 εκείνη την ώρα έφευγε ο ξάδερφός μου για Αγγλία και η θεία μου ήθελε να παρίσταται και στα δύο γεγονότα. Έτσι λοιπόν η επέμβαση έπεσε πάνω στις φοιτητικές εκλογές, ειδικά φέτος που είχα αποφασίσει να πάω να ψηφίσω! Τι ειρωνεία!
Ποιος να το πίστευε ότι θα χειρουργούμουν Τετάρτη και το μεγαλύτερο άγχος μου την Τρίτη θα ήταν ότι ο καθηγητής Α. μας έδωσε εργασία κι εγώ δεν ήξερα πότε θα προλάβαινα να την κάνω! Στην ομάδα μου, βέβαια, είμαστε τρεις και όπως και να' χε η δουλειά θα έβγαινε, αλλά δεν ένιωθα καθόλου καλά ν' αφήσω τις άλλες δύο μόνες τους... Το case study ήταν ένα άρθρο 13 σελίδων στα αγγλικά με άλλες 4 σελίδες exhibits και 5 ερωτήσεις προς απάντηση! Η δουλειά μας ήταν να απαντήσουμε τις 5 ερωτήσεις και για μία από αυτές να κάνουμε παρουσίαση στην τάξη με power point. Όπως ήταν αναμενόμενο δε βοήθησα πολύ και τελικά η εργασία μας βαθμολογήθηκε με Good+, κάτι ανάμεσα σε 6-7.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Κάτι απροσδόκητο

Υπό κανονικές συνθήκες σήμερα θα έπρεπε να ασχολούμαι πυρετωδώς με την εργασία μου για τη σχολή, της οποίας η ημερομηνία παράδοσης δεν έχει καθοριστεί ακόμη από τον καθηγητή... Τέτοιου είδους εκπλήξεις, κύριε Α., θα πρότεινα να αποφεύγονται! Παρ' όλα αυτά, όμως, εγώ ακόμα απολαμβάνω τη χαρά της αποχής από κάθε καθήκον, λόγω πασχαλινών διακοπών, ξεπερνώντας τα όρια της αεργίας!
Στα πλαίσια αυτής της "απόλαυσης" λοιπόν, είχα ψιλο-ξαπλώσει στον καναπέ και χάζευα τριγύρω. Κοίταξα το στήθος μου και για πρώτη φορά μετά από πολύ πολύ καιρό μού φάνηκε όμορφο! Φαίνεται χαζό ως διαπίστωση, όμως ανέκαθεν δεν είχα καλή σχέση με το συγκεκριμένο σημείο του σώματός μου: αλλιώς ήθελα να γίνει κι αλλιώς έγινε! Ας πούμε ότι είχα μεγάλες προσδοκίες που ποτέ δεν μου κάλυψε η φύση! Θυμάμαι σε όλη μου την εφηβεία να ντρέπομαι γι' αυτό. Πλέον έχω συμβιβαστεί με τον εαυτό μου, χωρίς και να μ'αρέσει, όμως...
Όλα αυτά μέχρι τις 13/3/2013, όπου μετά από προτροπή του γυναικολόγου μου πήγα στο ιατρείο κάποιου άλλου γιατρού για να κάνω υπέρηχο μαστών, καθώς πρώτα από μένα και έπειτα απ' τον γιατρό μου διαπιστώθηκε η ύπαρξη κάποιου ογκιδίου (σίγουρα καλόηθους, όπως είχε τονίσει ο γιατρός). Ακόμα και τότε δεν είχα άγχος, αντίθετα απ' τη μαμά μου που καθόταν σ΄αναμμένα κάρβουνα. Άλλωστε, όπως είχε πει κι ο γιατρός μου, ο υπέρηχος γινόταν απλώς για να καταγραφεί το ογκίδιο. Τελικά τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Η γιατρός που με είχε αναλάβει μας ανακοίνωσε, μετά από ολιγόλεπτη αναμονή, ότι το ογκίδιο περί ου ο λόγος ήταν μεγαλύτερο από το επιτρεπτό όριο και θα έπρεπε να αφαιρεθεί! Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι σημαίνει ψυχρολουσία... Δεν ήταν ούτε καρκίνος ούτε τίποτα και καμία σχέση δεν είχε με τον καρκίνο του στήθους που είχε η γιαγιά μου και την οδήγησε στη μαστεκτομή, όμως θα με έβαζε στο χειρουργείο. Δεν είχα πάει ποτέ στο νοσοκομείο ούτε ως παιδάκι και τώρα ξαφνικά εγχείριση... ήταν κάπως βαρύ.
Εν πάση περιπτώσει, μετά το ιατρείο είχα μάθημα στη σχολή, οπότε κατευθύνθηκα προς τα 'κει. Φυσικά έστειλα το απαραίτητο μήνυμα ενημέρωσης στη φίλη μου την Ε., αλλά επειδή είχα αρχίσει να στενοχωριέμαι επικίνδυνα, χρειάστηκα και συμπαράσταση από μια συμφοιτήτριά μου, που την παρακάλεσα να έρθει 2 ώρες νωρίτερα για να παρακολουθήσουμε μαζί το μάθημά μου. Φτάνοντας λίγο νωρίτερα, έκανα μια βόλτα στα μαγαζιά και μετά πήγα στην αίθουσα. Και μόνο που βρέθηκα ανάμεσα σε κόσμο και φωνές ένιωσα καλύτερα. Μίλησα λίγο με το αγόρι μου στο τηλέφωνο, καθώς βρισκόταν Ελλάδα και εκείνη τη μέρα επέστρεφε σπίτι του, και γενικά μπήκα πάλι κατά ένα βαθμό στην καθημερινότητά μου και ψιλο-ξεχάστηκα. Στο επόμενο μάθημα ήρθε και μια ακόμα κοπέλα της παρέας μου και είπα και σ' εκείνη τα μαντάτα. Όσο το έλεγα τόσο περισσότερο ξαλάφρωνα.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θ' αρχίσουν τη γκρίνια και την κλάψα στους άλλους όταν τους παρουσιαστεί πρόβλημα. Αντιθέτως, κάνω πάντα χιούμορ και αστεία και "κρύβομαι πίσω από ένα χαμόγελο". Κι αυτό μέρος της δυσκολίας που έχω στην έκφραση είναι, σωστά; Όταν, όμως, βρεθώ μόνη στο σπίτι τα πραγματικά μου συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια και εξωτερικεύονται με μεγάλη ένταση. Αυτό είναι το σημείο που μισώ: δε μπορώ με τίποτα να σταματήσω το τσουνάμι των δακρύων μου...
Πριν πάω σπίτι εκείνη τη μέρα ξανασυναντήθηκα με τη μαμά μου για να πάμε, το απόγευμα πια, στο ιατρείο του γυναικολόγου μου και να μας κατευθύνει για την επικείμενη επέμβαση. Μιας και εκείνος δεν εγχείριζε τέτοια πράγματα, με προώθησε σε μια άλλη γιατρό, με την οποία έκλεισα ραντεβού μια βδομάδα αργότερα. Παρ΄όλ΄αυτά, μας καθησύχασε λέγοντας πως δεν ήταν κάτι ανησυχητικό και ειδικά στη νεαρή μου ηλικία δεν υπάρχει λόγος φόβου. Κι έτσι γύρισα σπίτι πιο ήρεμη από όσο θα περίμενα, το ίδιο και η αγχώδης μαμά μου...

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Η αρχή

Μου είναι δύσκολο ν' αρχίσω να γράφω ξαφνικά απ' το μηδέν... Συνήθως όταν ξεκινώ να γράφω σ' ένα καινούριο ημερολόγιο τού "συστήνομαι" πρώτα! Ξέρω, φυσικά, ότι το ημερολόγιο ή το μπλογκ δεν είναι αυτόνομη οντότητα κι έτσι δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο, όμως με κάνει να νιώθω κάπως οικεία ώστε να του ανοίξω την καρδιά μου, τελικώς! Ειδικά, όμως, τώρα μου είναι ακόμα δυσκολότερο, γιατί αυτή είναι και η πρώτη ανάρτηση ιστολογίου που δημοσιεύω ποτέ!
Φαίνεται πως πιστεύω ότι με το που ανεβάσω αυτό το κείμενο θα μαζευτεί κόσμος να το διαβάσει κι αν κάτι κάνω λάθος θα γίνω ρεζίλι! Αυτός είναι και ο περιβόητος φόβος του κοινού που έχω, να θεωρώ ότι ο κόσμος στον οποίο θα παρουσιάσω το οτιδήποτε θα παρατηρήσει το παραμικρό λαθάκι, την κάθε αστοχία μου, και τελικώς θα με κρίνει αρνητικά γι' αυτό. Τρέμω την κριτική πριν αυτή ακόμα σχηματιστεί στο μυαλό του δυνητικού κριτή. Κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σχεδόν σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Και λέω "σχεδόν" γιατί ίσως υπάρχει κάποιος τομέας που να μην σκέφτομαι την κριτική κι αυτή τη στιγμή να μου διαφεύγει!
Παρά τους φόβους μου, λοιπόν, είπα αυτό το βράδυ να "πιάσω τον ταύρο απ' τα κέρατα" και ν' αρχίσω επιτέλους να γράφω σ'αυτό το έρημο το μπλογκ που τόσο καιρό είχα φτιάξει αλλά άφηνα επιμελώς σε αχρηστία. Σίγουρα έχω πολλά να πω, χωρίς να εγγυώμαι ότι είναι όλα ενδιαφέροντα, όμως τώρα δε μου 'ρχεται τίποτα! Ας κάνω κάποιες συστάσεις, ελπίζοντας η έμπνευση να με βρει κάπου στο δρόμο, σε επόμενες βραδιές αναρτήσεων!

Το πραγματικό μου όνομα προτίθεμαι να το κρατήσω μυστικό, όμως εδώ από κάτω λέει "Lela Lilou"! Δεν με λένε έτσι ούτε είναι κάποιο ψευδώνυμο που ξέμεινε απ' τα παιδικά μου χρόνια. Πραγματικά και με κάθε ειλικρίνεια, είναι ένα όνομα που σκαρφίστηκα εντός δευτερολέπτων γιατί χρειαζόταν κάτι αληθοφανές για το προφίλ στο google! Λίλος ήταν κάποιος τρελός που "δραστηριοποιούταν" στην ευρύτερη περιοχή γύρω απ' το χωριό μου, και πλέον όταν οι ντόπιοι θέλουν να κοροϊδέψουν κάποιον ως τρελό τον λένε και "Λίλο". Δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα τη στιγμή που έφτιαχνα το προφίλ, όμως το τελικό αποτέλεσμα μου αρέσει, καθώς ήθελα κάτι κάπως αστείο/χιουμοριστικό. Ναι, η αίσθηση του χιούμορ μου είναι λίγο ιδιαίτερη!
Από την άλλη, το "Stars above us" είναι ένα όνομα-τίτλος που είχα πάρα πολύ καιρό στο μυαλό μου, σε περίπτωση που επιχειρούσα κάτι τέτοιο. Άλλη μια έμπνευση της στιγμής, κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το ψευδώνυμό μου... Ανέκαθεν μ' άρεσε να κοιτάω τ' αστέρια, στον βαθύ μπλε νυχτερινό ουρανό, τα ήσυχα καλοκαιρινά βράδια στο χωριό μου, που το μόνο που ακουγόταν ήταν οι μελωδίες του τριζονιού κι ίσως κάποιες μακρινές φωνές από χαρούμενους συνδαιτυμόνες που είχαν πιει και κάτι παραπάνω! Να μια ωραία ανάμνηση που σίγουρα δε θέλω να ξεχάσω!

Με την εικόνα αυτή λέω να κλείσω γι' απόψε. Όταν ξεκίνησα δε μου περνούσε απ' το μυαλό πού θα κατέληγα, κι αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό μου: οι "αλυσιδωτές αντιδράσεις" της σκέψης μου, που οδηγούν σε μονοπάτια εκτός του αρχικού σχεδίου. Όμως αυτό δεν είναι και κάτι πολύ ενδιαφέρον και ίσως χρήσιμο; Κάποια εποχή που είχα καταφέρει να το εκμεταλλευτώ προς όφελός μου είχα αποκομίσει μεγάλη χρησιμότητα!
Καληνύχτα, λοιπόν, και είθε οι στόχοι μας να επιτευχθούν!