[Συνέχεια από εδώ]
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα (όπως έχω παρατηρήσει ότι συμβαίνει από την Β' Λυκείου και μετά) και ξημέρωσε η Τετάρτη 17/4/2013. Πραγματικά, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο ύπνος που είχα χάσει με το πρωινό ξύπνημα για να πάω στο νοσοκομείο. Στις 7:50 ήρθε η φίλη μου η Μ. στο σπίτι, ενώ εγώ μόλις είχα πλύνει το πρόσωπό μου κι ήμουν ακόμα με τις πιτζάμες! Ευτυχώς εμείς δεν έχουμε ντροπές, είχαμε περάσει κάποιες μέρες μαζί σε διακοπές στην Πάρο και στο εξοχικό της. Όταν ήμασταν όλοι έτοιμοι μετά από λίγη ώρα φύγαμε. Στο αμάξι ήμασταν εγώ, η Μ., ο μπαμπάς, η μαμά και η θεία μου. Η φίλη μου η Ε. θα μας έβρισκε εκεί στις 9:30. Θυμάμαι ακόμα πόσο περίεργο ήταν που τηλεφωνιόμασταν για να κανονίσουμε πότε και πού θα βρισκόμασταν εγώ και οι φίλες μου. Είναι περίεργο γιατί πλέον δε μιλάμε καθόλου συχνά, ειδικά με τη Μ.
Φτάσαμε λίγο νωρίτερα από ό,τι χρειαζόταν στο νοσοκομείο, οι γονείς μου κανόνισαν τα διαδικαστικά για την ασφάλεια κλπ κι εγώ υπέγραψα 2-3 χαρτιά. Με πήραν μέσα για εξετάσεις και οι υπόλοιποι 4 πήγαν στον 4ο όροφο. Η Ε. δεν είχε φτάσει ακόμη. Μου πήραν αίμα, μου μέτρησαν την πίεση, συμπλήρωσαν το ιστορικό μου (δεν ήξερα και πολλά πράγματα, είν' η αλήθεια!) και μετά περίμενα λίγο στο διάδρομο μέχρι να έρθει η κυρία που με είχε αναλάβει για να με πάει να κάνω και τις υπόλοιπες εξετάσεις στους άλλους ορόφους. Οι νοσοκόμες ήταν πολύ περιποιημένες και τέλεια βαμμένες (κυκλοφορούν διάφορες φήμες για τις νοσοκόμες, ότι είναι έτσι για να "ρίχνουν" τους γιατρούς...), όλοι κοινωνικοί και χαμογελαστοί μεταξύ τους, προφανώς για να τους κάνουν τα χατίρια στη δουλειά και να εξυπηρετεί ο καθένας τον σκοπό του. Όσο καθόμουν εκεί στο διάδρομο ήρθε μια νέα γυναίκα έγκυος, με φόρμα και αθλητικά, και είπε σε κάποια υπεύθυνη ότι ήρθε να γεννήσει -έτσι της είχε πει ο γιατρός της! Φαινόταν πολύ χαλαρή, καμία σχέση με τις ταινίες που βλέπω! Την πήγαν σε ένα δωματιάκι να αλλάξει και μετά ήρθε η "κυρία μου" για να με πάει για εξετάσεις.
Η "κυρία μου" είχε μια προφορά κάπως χωριάτικη, και σκέφτηκα ότι από το χωριό της κατάφερε να κάνει την αλλαγή στη ζωή της και να' ρθει στην πόλη και να δουλέψει σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο. Κανείς δεν την κορόιδευε γι' αυτό γιατί είχε αξία ως άνθρωπος, τουλάχιστον μέσα απ' τη δουλειά της. Όπως είχα παρατηρήσει και στο παρελθόν, μπορεί να είσαι άσχημος, χοντρός ή οτιδήποτε θεωρείται αρνητικό, αλλά αν είσαι κοινωνικός, ευγενικός, με χαμόγελο, κάνεις καλά τη δουλειά σου και δεν έχεις ή δεν φαίνεται ότι έχεις κόμπλεξ, ελάχιστοι θα σε κοροϊδέψουν ή και κανένας! Πραγματικά το πιστεύω, ότι τώρα που μεγαλώσαμε δεν παίζει τόσο ρόλο η εμφάνιση αλλά τί κάνεις στη ζωή σου. Κι αν κάποιος σε κοροϊδέψει ενώ κατά τα άλλα είσαι καλά, τότε μάλλον εκείνος έχει κάποιο πρόβλημα και το βγάζει μέσω αυτής της οδού...
Όταν βγήκαμε από την "περιοχή με τα δωματιάκια" όπου βρισκόμουν και περάσαμε από την υποδοχή για να πάμε στα ασανσέρ, έπεσα πάνω στην Ε. που μόλις είχε φτάσει και έμπαινε εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Είχε πολλή πλάκα, ήταν όπως στις ταινίες που "τυχαία" πέφτεις πάνω σε κάποιον που θες να δεις! Χάρηκα τόσο που την είδα, ήταν σαν μια επιστροφή στον κανονικό κόσμο! Της είπα να πάει στον 4ο μαζί με τους άλλους και συνέχισα με την "κυρία μου" στο ασανσέρ. Εκείνη με έλεγε "κοριτσάκι μου". Έκανα ακτινογραφία θώρακος και καρδιογράφημα, που σου βάζουν κάτι μεγάλα μανταλάκια στα πόδια, στο στήθος και ίσως και στα χέρια για 1 δευτερόλεπτο και δεν νιώθεις τίποτα από πόνο. Γενικώς δεν είχα καταλάβει τί ήταν αυτό αλλά μου είπε μετά η μαμά μου, όταν της το περιέγραψα. Τέλος, βρήκαμε τους υπόλοιπους στον 4ο και η "κυρία μου" μας οδήγησε στο δωμάτιό μου, όπου και την είδα για τελευταία φορά.
Το δωμάτιο ήταν τρίκλινο και βρισκόταν ήδη μέσα μια άλλη νέα κυρία μόνη της. Στα διπλανά δωμάτια υπήρχαν μωρά κι απ' έξω είχαν τα δώρα και τα λουλούδια που τους είχαν φέρει! Τα κλάματά τους έμοιαζαν πραγματικά με νιαουρίσματα! Είχα την ελπίδα ότι και στο δικό μου δωμάτιο θα υπήρχαν μωρά, αλλά τελικά ήμασταν μόνο γυναίκες για επεμβάσεις. Λίγο μετά την άφιξή μου στο δωμάτιο ήρθε και μια νοσοκόμα που μας έδωσε να φορέσουμε αυτές τις ρόμπες που είναι ανοιχτές από πίσω καθώς κι ένα βρακί, το οποίο ονόμασα "Victoria's Secret"! Είχαμε ακόμα αρκετή ώρα μέχρι την επέμβαση κι έτσι κάθονταν μέσα στο δωμάτιο όλες οι προσκαλεσμένες μου και μιλούσαμε, αλλά ο μπαμπάς μου περίμενε απ' έξω για λόγους ευγενείας. Μετά από λίγο ήρθε με φορείο και η ασθενής του τρίτου κρεβατιού, η οποία φαινόταν να πονάει.
Από τις 3 γυναίκες που ήμασταν σ' εκείνο το δωμάτιο, αυτή η τελευταία είχε το χειρότερο... Όχι μόνο από άποψη πόνου αλλά κι από ψυχολογία. Αφού βολεύτηκε στο κρεβάτι της μας έπιασε την κουβέντα. Η πρώτη κυρία (που δε θυμάμαι τ' όνομά της) είπε ότι είχε πολύποδες στη μήτρα και θα τους έβγαζε κι εγώ τους είπα ότι έχω ένα ογκίδιο που επίσης θα βγάλω. Είχα αστειευτεί, κιόλας, λέγοντας ότι είτε μωρό είτε οτιδήποτε άλλο, όλες θα βγάζαμε κάτι εκείνη τη μέρα! Η κυρία που ήρθε μετά, λοιπόν, μας είπε ότι είχε πάει να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση σε ένα κέντρο αλλά όταν της πήραν ωάριο πρήστηκαν οι ωοθήκες της! Κόντευαν να φτάσουν στο στομάχι! Πονούσε πολύ και ήταν ήδη 2 ή 3 μέρες στο νοσοκομείο, αν θυμάμαι καλά. Η περίπτωσή της ήταν πολύ σπάνια, όπως μας είπε. Εν τω μεταξύ είχαν έρθει πάλι μέσα οι φίλες μου, η μαμά και η θεία μου και συζητούσαν κι αυτές με την "πρησμένη" Αφροδίτη [είχαν βγει έξω γιατί όταν την έφεραν μέσα με το φορείο τους είχε ζητήσει η νοσοκόμα να βγουν]. Πόσα βάσανα πρέπει να περάσει μια γυναίκα για να κάνει ένα παιδί, πια;...
Μετά από λίγο η πρώτη κυρία έφυγε. Κάποια στιγμή πέρασε κι η γιατρός μου να με ελέγξει και τέλος στις 11:30 αν θυμάμαι καλά ήρθε ένα φορείο και για 'μένα. Ανέβηκα, ξάπλωσα και ξεκινήσαμε! Είπα στους δικούς μου ότι θέλω να τρέχουν από πίσω μου όπως στις ταινίες, αστειευόμενη φυσικά! Πράγματι ήρθαν πίσω μου, περπατώντας, βέβαια. Ήταν όλοι τους τόσο σοβαροί... Εγώ, από την άλλη, είχα καταφέρει να μπλοκάρω τόσο το άγχος μου, που το μόνο που με ανησυχούσε ήταν μήπως ζαλιστώ, επειδή ήμουν στραμμένη προς τα πίσω! Όταν βρίσκαμε κάποιον που μας εμπόδιζε το δρόμο ο τραυματιοφορέας έλεγε "στην άκρη, λερώνει" και μετά προς εμένα "μόνο έτσι κάνουν στην άκρη!". Δεν ξέρω πώς φαινόμουν, αν είχα άγχος κλπ, πάντως βαθιά μέσα μου σίγουρα ένα μέρος του εαυτού μου φοβόταν.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο ασανσέρ κι εκεί αποχωρίστηκα από τους δικούς μου κι αυτοί από μένα. Τώρα πια ήμουν μόνη...
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα (όπως έχω παρατηρήσει ότι συμβαίνει από την Β' Λυκείου και μετά) και ξημέρωσε η Τετάρτη 17/4/2013. Πραγματικά, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο ύπνος που είχα χάσει με το πρωινό ξύπνημα για να πάω στο νοσοκομείο. Στις 7:50 ήρθε η φίλη μου η Μ. στο σπίτι, ενώ εγώ μόλις είχα πλύνει το πρόσωπό μου κι ήμουν ακόμα με τις πιτζάμες! Ευτυχώς εμείς δεν έχουμε ντροπές, είχαμε περάσει κάποιες μέρες μαζί σε διακοπές στην Πάρο και στο εξοχικό της. Όταν ήμασταν όλοι έτοιμοι μετά από λίγη ώρα φύγαμε. Στο αμάξι ήμασταν εγώ, η Μ., ο μπαμπάς, η μαμά και η θεία μου. Η φίλη μου η Ε. θα μας έβρισκε εκεί στις 9:30. Θυμάμαι ακόμα πόσο περίεργο ήταν που τηλεφωνιόμασταν για να κανονίσουμε πότε και πού θα βρισκόμασταν εγώ και οι φίλες μου. Είναι περίεργο γιατί πλέον δε μιλάμε καθόλου συχνά, ειδικά με τη Μ.
Φτάσαμε λίγο νωρίτερα από ό,τι χρειαζόταν στο νοσοκομείο, οι γονείς μου κανόνισαν τα διαδικαστικά για την ασφάλεια κλπ κι εγώ υπέγραψα 2-3 χαρτιά. Με πήραν μέσα για εξετάσεις και οι υπόλοιποι 4 πήγαν στον 4ο όροφο. Η Ε. δεν είχε φτάσει ακόμη. Μου πήραν αίμα, μου μέτρησαν την πίεση, συμπλήρωσαν το ιστορικό μου (δεν ήξερα και πολλά πράγματα, είν' η αλήθεια!) και μετά περίμενα λίγο στο διάδρομο μέχρι να έρθει η κυρία που με είχε αναλάβει για να με πάει να κάνω και τις υπόλοιπες εξετάσεις στους άλλους ορόφους. Οι νοσοκόμες ήταν πολύ περιποιημένες και τέλεια βαμμένες (κυκλοφορούν διάφορες φήμες για τις νοσοκόμες, ότι είναι έτσι για να "ρίχνουν" τους γιατρούς...), όλοι κοινωνικοί και χαμογελαστοί μεταξύ τους, προφανώς για να τους κάνουν τα χατίρια στη δουλειά και να εξυπηρετεί ο καθένας τον σκοπό του. Όσο καθόμουν εκεί στο διάδρομο ήρθε μια νέα γυναίκα έγκυος, με φόρμα και αθλητικά, και είπε σε κάποια υπεύθυνη ότι ήρθε να γεννήσει -έτσι της είχε πει ο γιατρός της! Φαινόταν πολύ χαλαρή, καμία σχέση με τις ταινίες που βλέπω! Την πήγαν σε ένα δωματιάκι να αλλάξει και μετά ήρθε η "κυρία μου" για να με πάει για εξετάσεις.
Η "κυρία μου" είχε μια προφορά κάπως χωριάτικη, και σκέφτηκα ότι από το χωριό της κατάφερε να κάνει την αλλαγή στη ζωή της και να' ρθει στην πόλη και να δουλέψει σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο. Κανείς δεν την κορόιδευε γι' αυτό γιατί είχε αξία ως άνθρωπος, τουλάχιστον μέσα απ' τη δουλειά της. Όπως είχα παρατηρήσει και στο παρελθόν, μπορεί να είσαι άσχημος, χοντρός ή οτιδήποτε θεωρείται αρνητικό, αλλά αν είσαι κοινωνικός, ευγενικός, με χαμόγελο, κάνεις καλά τη δουλειά σου και δεν έχεις ή δεν φαίνεται ότι έχεις κόμπλεξ, ελάχιστοι θα σε κοροϊδέψουν ή και κανένας! Πραγματικά το πιστεύω, ότι τώρα που μεγαλώσαμε δεν παίζει τόσο ρόλο η εμφάνιση αλλά τί κάνεις στη ζωή σου. Κι αν κάποιος σε κοροϊδέψει ενώ κατά τα άλλα είσαι καλά, τότε μάλλον εκείνος έχει κάποιο πρόβλημα και το βγάζει μέσω αυτής της οδού...
Όταν βγήκαμε από την "περιοχή με τα δωματιάκια" όπου βρισκόμουν και περάσαμε από την υποδοχή για να πάμε στα ασανσέρ, έπεσα πάνω στην Ε. που μόλις είχε φτάσει και έμπαινε εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Είχε πολλή πλάκα, ήταν όπως στις ταινίες που "τυχαία" πέφτεις πάνω σε κάποιον που θες να δεις! Χάρηκα τόσο που την είδα, ήταν σαν μια επιστροφή στον κανονικό κόσμο! Της είπα να πάει στον 4ο μαζί με τους άλλους και συνέχισα με την "κυρία μου" στο ασανσέρ. Εκείνη με έλεγε "κοριτσάκι μου". Έκανα ακτινογραφία θώρακος και καρδιογράφημα, που σου βάζουν κάτι μεγάλα μανταλάκια στα πόδια, στο στήθος και ίσως και στα χέρια για 1 δευτερόλεπτο και δεν νιώθεις τίποτα από πόνο. Γενικώς δεν είχα καταλάβει τί ήταν αυτό αλλά μου είπε μετά η μαμά μου, όταν της το περιέγραψα. Τέλος, βρήκαμε τους υπόλοιπους στον 4ο και η "κυρία μου" μας οδήγησε στο δωμάτιό μου, όπου και την είδα για τελευταία φορά.
Το δωμάτιο ήταν τρίκλινο και βρισκόταν ήδη μέσα μια άλλη νέα κυρία μόνη της. Στα διπλανά δωμάτια υπήρχαν μωρά κι απ' έξω είχαν τα δώρα και τα λουλούδια που τους είχαν φέρει! Τα κλάματά τους έμοιαζαν πραγματικά με νιαουρίσματα! Είχα την ελπίδα ότι και στο δικό μου δωμάτιο θα υπήρχαν μωρά, αλλά τελικά ήμασταν μόνο γυναίκες για επεμβάσεις. Λίγο μετά την άφιξή μου στο δωμάτιο ήρθε και μια νοσοκόμα που μας έδωσε να φορέσουμε αυτές τις ρόμπες που είναι ανοιχτές από πίσω καθώς κι ένα βρακί, το οποίο ονόμασα "Victoria's Secret"! Είχαμε ακόμα αρκετή ώρα μέχρι την επέμβαση κι έτσι κάθονταν μέσα στο δωμάτιο όλες οι προσκαλεσμένες μου και μιλούσαμε, αλλά ο μπαμπάς μου περίμενε απ' έξω για λόγους ευγενείας. Μετά από λίγο ήρθε με φορείο και η ασθενής του τρίτου κρεβατιού, η οποία φαινόταν να πονάει.
Από τις 3 γυναίκες που ήμασταν σ' εκείνο το δωμάτιο, αυτή η τελευταία είχε το χειρότερο... Όχι μόνο από άποψη πόνου αλλά κι από ψυχολογία. Αφού βολεύτηκε στο κρεβάτι της μας έπιασε την κουβέντα. Η πρώτη κυρία (που δε θυμάμαι τ' όνομά της) είπε ότι είχε πολύποδες στη μήτρα και θα τους έβγαζε κι εγώ τους είπα ότι έχω ένα ογκίδιο που επίσης θα βγάλω. Είχα αστειευτεί, κιόλας, λέγοντας ότι είτε μωρό είτε οτιδήποτε άλλο, όλες θα βγάζαμε κάτι εκείνη τη μέρα! Η κυρία που ήρθε μετά, λοιπόν, μας είπε ότι είχε πάει να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση σε ένα κέντρο αλλά όταν της πήραν ωάριο πρήστηκαν οι ωοθήκες της! Κόντευαν να φτάσουν στο στομάχι! Πονούσε πολύ και ήταν ήδη 2 ή 3 μέρες στο νοσοκομείο, αν θυμάμαι καλά. Η περίπτωσή της ήταν πολύ σπάνια, όπως μας είπε. Εν τω μεταξύ είχαν έρθει πάλι μέσα οι φίλες μου, η μαμά και η θεία μου και συζητούσαν κι αυτές με την "πρησμένη" Αφροδίτη [είχαν βγει έξω γιατί όταν την έφεραν μέσα με το φορείο τους είχε ζητήσει η νοσοκόμα να βγουν]. Πόσα βάσανα πρέπει να περάσει μια γυναίκα για να κάνει ένα παιδί, πια;...
Μετά από λίγο η πρώτη κυρία έφυγε. Κάποια στιγμή πέρασε κι η γιατρός μου να με ελέγξει και τέλος στις 11:30 αν θυμάμαι καλά ήρθε ένα φορείο και για 'μένα. Ανέβηκα, ξάπλωσα και ξεκινήσαμε! Είπα στους δικούς μου ότι θέλω να τρέχουν από πίσω μου όπως στις ταινίες, αστειευόμενη φυσικά! Πράγματι ήρθαν πίσω μου, περπατώντας, βέβαια. Ήταν όλοι τους τόσο σοβαροί... Εγώ, από την άλλη, είχα καταφέρει να μπλοκάρω τόσο το άγχος μου, που το μόνο που με ανησυχούσε ήταν μήπως ζαλιστώ, επειδή ήμουν στραμμένη προς τα πίσω! Όταν βρίσκαμε κάποιον που μας εμπόδιζε το δρόμο ο τραυματιοφορέας έλεγε "στην άκρη, λερώνει" και μετά προς εμένα "μόνο έτσι κάνουν στην άκρη!". Δεν ξέρω πώς φαινόμουν, αν είχα άγχος κλπ, πάντως βαθιά μέσα μου σίγουρα ένα μέρος του εαυτού μου φοβόταν.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο ασανσέρ κι εκεί αποχωρίστηκα από τους δικούς μου κι αυτοί από μένα. Τώρα πια ήμουν μόνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου