Αφού τελείωσα την εξιστόρηση της επέμβασης μου, για πολύ καιρό δεν είχα χρόνο να γράψω λόγω εξεταστικής. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό που με κρατούσε μακριά από το μπλογκ μου... Πραγματικά δεν ήξερα τι να γράψω! Σε κάθε περίπτωση με φρέναρε η δημόσια εμφάνιση των γραπτών μου κι ότι πρέπει να προσέχω συνεχώς τι δημοσιεύω. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να είναι όλα τέλεια, να αφιερώνω επιπλέον χρόνο στη διάρθρωση του λόγου μου και να μην επιτρέπω το παραμικρό λάθος. Εμφανίστηκε, δηλαδή, χωρίς να το καταλάβω, το πρόβλημα που έχω σε όλα τα θέματα στη ζωή μου! Αν δεν καταφέρω να κάνω κάτι τέλεια και στο βαθμό που εγώ θεωρώ ικανοποιητικό, απ΄τη στιγμή που -θεωρητικά- θα το δει κόσμος, καλύτερα να μην το κάνω καθόλου. Κι έτσι βρέθηκα και πάλι στην αρχή, να προσπαθώ να χαλιναγωγήσω τον μανιακό εαυτό μου!!
Η λύση που προς το παρόν έχω βρει είναι η κατά-πρόσωπο αντιμετώπιση του κινδύνου (*). Φυσικά, πρώτα χρειάζεται να εντοπιστεί ο κίνδυνος ή το πρόβλημα. Εντάξει, αυτό έγινε! Μετά, αυτό που έχει σειρά είναι να μπεις στη διαδικασία να κάνεις αυτό που θες. Ανοίγω το λάπτοπ, μπαίνω στον blogger. Πωπω, η σελίδα μου έχει τα χάλια της! Καταπιάνομαι λίγο μαζί της, να την κάνω ένα μέρος οικείο που θα μου αρέσει να βλέπω. Όπως η Μιράντα στο Sex and the City, που ανανέωσε το κρεβάτι της ώστε να γίνει ένας χώρος που πρωτίστως θα αρέσει σ' αυτήν να βρίσκεται εκεί και μετά και στους άλλους!
Και τέλος, αφού τακτοποιήθηκαν τα βασικά, ήρθε η ώρα να γράψω... Σιγά σιγά στην αρχή, χωρίς κάποια δυνατή, κινητήρια ιδέα να με καθοδηγεί. Χρησιμοποιώ το μπλογκ μου για τον λόγο που το δημιούργησα. Δεν απαιτείται οι λέξεις να ρέουν ασυγκράτητα από μέσα μου, αρκεί σταδιακά να βγαίνουν και να πραγματοποιείται λίγο-λίγο ο σκοπός. Δεν χρειάζεται από την αρχή να γίνω η συγγραφέας των μεγάλων επιτυχιών. Τις περισσότερες φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνουμε τη δουλειά μας ήσυχα κι ωραία, χωρίς βιάση, απλώς βρίσκοντας τον αρχικό σκοπό μας. Γιατί συχνά ξεχνάμε για ποιο λόγο ξεκινήσαμε αυτό που κάνουμε, μπαίνουν εμπόδια στην πορεία, μας αποπροσανατολίζουν. Όμως αν με ηρεμία αφοσιωθούμε, χωρίς το άγχος της πρωτιάς και της επιβράβευσης, αυτές μπορεί και να έρθουν. Να θυμηθούμε την αρχή, όταν όλα ήταν απλά ή απλούστερα...
Back to the basics, λοιπόν- αυτό που μου είπε το αγόρι μου στο πρώτο μας ραντεβού. Αυτός δεν ξέρει τη σημασία των λόγων του, όμως για μένα είναι κάτι που τελικά αποδείχθηκε χρήσιμο και σοφό. Ελπίζω να καταφέρω να το εισάγω με σύνεση κι επιτυχία στη ζωή μου!
Κι αφού τελικώς κατάφερα να συντάξω κάτι, μετά το sequel της επέμβασης μου, μπορώ σχετικώς ικανοποιημένη να αποχωρίσω. Έχω κι άλλα να πω και θα καταφέρω να τα βγάλω από μέσα μου, ναι!
(*) Η μέθοδος της κατά πρόσωπο αντιμετώπισης του κινδύνου είναι κάτι που είχε αναφερθεί σε ένα μάθημα σχετικό με ψυχολογία που είχα παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι κάτι που σκέφτηκα απολύτως μόνη μου, αλλά έγινε κτήμα μου μέσω της διάλεξης του καθηγητή.
Η λύση που προς το παρόν έχω βρει είναι η κατά-πρόσωπο αντιμετώπιση του κινδύνου (*). Φυσικά, πρώτα χρειάζεται να εντοπιστεί ο κίνδυνος ή το πρόβλημα. Εντάξει, αυτό έγινε! Μετά, αυτό που έχει σειρά είναι να μπεις στη διαδικασία να κάνεις αυτό που θες. Ανοίγω το λάπτοπ, μπαίνω στον blogger. Πωπω, η σελίδα μου έχει τα χάλια της! Καταπιάνομαι λίγο μαζί της, να την κάνω ένα μέρος οικείο που θα μου αρέσει να βλέπω. Όπως η Μιράντα στο Sex and the City, που ανανέωσε το κρεβάτι της ώστε να γίνει ένας χώρος που πρωτίστως θα αρέσει σ' αυτήν να βρίσκεται εκεί και μετά και στους άλλους!
Και τέλος, αφού τακτοποιήθηκαν τα βασικά, ήρθε η ώρα να γράψω... Σιγά σιγά στην αρχή, χωρίς κάποια δυνατή, κινητήρια ιδέα να με καθοδηγεί. Χρησιμοποιώ το μπλογκ μου για τον λόγο που το δημιούργησα. Δεν απαιτείται οι λέξεις να ρέουν ασυγκράτητα από μέσα μου, αρκεί σταδιακά να βγαίνουν και να πραγματοποιείται λίγο-λίγο ο σκοπός. Δεν χρειάζεται από την αρχή να γίνω η συγγραφέας των μεγάλων επιτυχιών. Τις περισσότερες φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνουμε τη δουλειά μας ήσυχα κι ωραία, χωρίς βιάση, απλώς βρίσκοντας τον αρχικό σκοπό μας. Γιατί συχνά ξεχνάμε για ποιο λόγο ξεκινήσαμε αυτό που κάνουμε, μπαίνουν εμπόδια στην πορεία, μας αποπροσανατολίζουν. Όμως αν με ηρεμία αφοσιωθούμε, χωρίς το άγχος της πρωτιάς και της επιβράβευσης, αυτές μπορεί και να έρθουν. Να θυμηθούμε την αρχή, όταν όλα ήταν απλά ή απλούστερα...
Back to the basics, λοιπόν- αυτό που μου είπε το αγόρι μου στο πρώτο μας ραντεβού. Αυτός δεν ξέρει τη σημασία των λόγων του, όμως για μένα είναι κάτι που τελικά αποδείχθηκε χρήσιμο και σοφό. Ελπίζω να καταφέρω να το εισάγω με σύνεση κι επιτυχία στη ζωή μου!
Κι αφού τελικώς κατάφερα να συντάξω κάτι, μετά το sequel της επέμβασης μου, μπορώ σχετικώς ικανοποιημένη να αποχωρίσω. Έχω κι άλλα να πω και θα καταφέρω να τα βγάλω από μέσα μου, ναι!
(*) Η μέθοδος της κατά πρόσωπο αντιμετώπισης του κινδύνου είναι κάτι που είχε αναφερθεί σε ένα μάθημα σχετικό με ψυχολογία που είχα παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι κάτι που σκέφτηκα απολύτως μόνη μου, αλλά έγινε κτήμα μου μέσω της διάλεξης του καθηγητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου