Σήμερα ήταν τα γένεθλιά μου! Και όχι, δεν χάρηκα, δεν βγήκα, δεν είδα φίλους ούτε είχα κάποιο καυτό ραντεβού! Και για να τελειώσω οριστικά το θέμα "γενέθλια" γιατί δεν θέλω για αυτό να μιλήσω απόψε, αυτά είναι τα μόνα που θα πω για την συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα τούτης της μέρας που πέρασε. Άλλο ήταν το εναρκτήριο έναυσμα για ν' ανοίξω το λάπτοπ και να πω: "Λέλα, ήρθε η ώρα να σπάσεις τη σιωπή σου και να υποδεχθείς λίγο αργοπορημένα το νέο έτος και στο μπλογκ σου!".
Ένας καλός φίλος μού έστειλε μήνυμα στο κινητό για τα χρόνια πολλά και μέσα σ' όλα μου είπε "και με λιγότερο φουμπου". Είπα "ωχ, μας πιάσανε!" και ζήτησα εξηγήσεις! Τι εννοείς, αγαπημένε μου φίλε? Η απάντηση ήταν καταπληκτική: "Όταν σε ρωτάει τι σκέφτεσαι, μην απαντάς πάντα!". Πολλοί θα σκεφτούν ότι ο φίλος ξεπέρασε τα όρια και τι είναι αυτά που λέει! Δεν έχω το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω και να γράφω ό,τι μου αρέσει στην προσωπική μου σελίδα; Όμως με αυτόν τον άνθρωπο έχουμε δικούς μας κώδικες επικοινωνίας και κάθε άλλο παρά παρεξηγήσιμη ήταν η δήλωσή του. Με έκανε να καταλάβω αυτό που εμμέσως μού είχαν πει κι άλλοι αλλά εγώ αντιμετώπιζα χιουμοριστικά και "χαχα, τι ωραία που τα λέω". Η σελίδα μου στο facebook δεν είναι το ημερολόγιό μου, είτε μού αρέσει είτε όχι. Και οι φίλοι μου δεν είναι υποχρεωμένοι να βλέπουν τις κραυγές τσαντίλας μου όταν αποφασίζω να εκραγώ γραπτώς. Φυσικά δεν γράφω αποκλειστικώς προσωπικές μου σκέψεις και επίσης φυσικά οι άνθρωποι που είναι φίλοι μου στο facebook θέλουν να μαθαίνουν νέα μου και να κρατούν επαφή μαζί μου (γιατί δέχομαι και κάνω αιτήματα φιλίας μόνο από και σε άτομα που γνωρίζω τουλάχιστον φατσικά από κάπου), οπότε δεν επιθυμούν να κάνουν τις αντίστοιχες ρυθμίσεις ώστε να μην λαμβάνουν ενημερώσεις για την αφεντιά μου. Αποτέλεσμα; Κάθε τρεις και λίγο το διαδικτυακό μου κράξιμο σκάει σαν βόμβα στο timeline τους! Θα μου πεις "Κι εσένα τι σε νοιάζει; Πρόβλημά τους!". Κι όμως, με νοιάζει, γιατί κατά πρώτον με ενδιαφέρει πάρα πολύ η γνώμη των άλλων και με πληγώνει να μην είμαι αποδεκτή (δε λέω ότι αυτό είναι καλό ή κακό, απλώς ισχύει για 'μένα) και κατά δεύτερον, όπως είπα, οι άνθρωποι αυτοί είναι σχεδόν όλοι φίλοι μου και άτομα που βλέπω συχνά και τους περισσότερους τους εκτιμώ, συνεπώς με ενδιαφέρει τα μάλα η άποψή τους.
Δεν είμαι ο τύπος που θα πει τον πόνο του στο facebook ή θα κάνει αμένσιωτη δήλωση επ' αυτού και προς κάποιον που τον πλήγωσε, απλώς και μόνο για να την δει αυτός ο κάποιος. Έχει συμβεί κι αυτό αλλά ήταν 1-2 μεμονωμένα περιστατικά, όχι ο κανόνας. Δεν ανεβάζω τραγούδια που υμνούν τον καημό μου ούτε στέλνω μουσικά μηνύματα γενικά σε όλους τους κατακαημένους αυτής της πλάσης. Αυτό που κάνω κι ενοχλεί είναι η εκτόξευση χολής! Βγάζω την ατέρμονη κακία μου, κράζω τον ενοχλητικό συμφοιτητή, σταυρώνω γραπτώς τα άτομα που στη ζωή μου με εκνευρίζουν. Αυτό είναι το έγκλημά μου! Πες το "δειλία", γιατί δεν αντιμετωπίζω στα ίσα αυτούς που με ενοχλούν, πες το "βλακεία" για προφανείς λόγους, πες το απλώς "κακία", είναι αυτό που με εκτονώνει! Το ερώτημα τίθεται στο εξής: πρέπει να βλέπουν και οι άλλοι αυτόν τον οχετό;
Εγώ νομίζω ότι το κάνω γιατί ξέρω πως θα υπάρξει αλληλεπίδραση, γράφω δημοσίως και κάποιος θα τα δει. Νιώθω ότι κάπου τα είπα και ξεφόρτωσα, ίσως νομίζω κιόλας ότι σε κάποιους αρέσει αυτό το απότομο και έξω-απ'τα-δόντια στυλάκι -και πιθανόν ν' αρέσει- και ίσως με συμπαθήσουν γι' αυτό μου το χαρακτηριστικό. Τελικώς, όμως, κάποιοι ενοχλούνται. Ίσως λίγο, ώστε απλώς να αγνοήσουν το status, ίσως πολύ, ώστε να φτάσουν στο σημείο να κάνουν λόγο για το πόσο καυστική, άμεση και ενδεχομένως σκληρή είμαι. Μού έχουν πει ακόμα και ότι προκαλώ. Επανέρχομαι στο ερώτημα και συμπληρώνω: πρέπει να κάνω κάτι για όλα αυτά; Πρέπει πραγματικά να με νοιάξει, τόσο ώστε να προχωρήσω σε αλλαγή στρατηγικής; Κι αν δεν ξεθυμαίνω στο facebook, που είναι άμεση πηγή εκτόνωσης και πάντα διαθέσιμο, πού θα το κάνω; Μάλλον ο κλήρος πέφτει στο μπλογκ ή στο τουίτερ. Στο τουίτερ, όμως, κανείς δεν μου δίνει σημασία! Οπότε μήπως είμαι μια attention whore;
Τελικώς δεν ξέρω τι θα κάνω για όλα αυτά. Νιώθω, μάλιστα, ότι τόση ώρα φλυαρώ γραπτώς χωρίς να λέω ουσιαστικά τίποτα! Κι έτσι το ερώτημα γενικεύεται: αποφασίζω να αποδεχτώ αυτά που η κοινωνία ορίζει ή συνεχίζω να βαδίζω στον παράδρομο, δίνοντας δίκιο μόνο στον εαυτό μου;
Είναι δύσκολο να βάλεις όρια στις αντιδράσεις σου και στον χαρακτήρα σου και να ξεκαθαρίσεις τι ορίζει μια κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά και τι μια συμπεριφορά τύπου "μπαίνω στο καλούπι", τι σε κάνει να είσαι ένας απ' τη μάζα αλλά και τι σε βάζει στην ομάδα των επαναστατών χωρίς αιτία. Σίγουρα αντιλαμβάνομαι ότι ως μέλος μιας κοινωνίας δεν μπορώ να κάνω ό,τι μου καπνίσει και να περιμένω να με αποδέχονται όλοι με μια αγάπη και κατανόηση παρόμοια με αυτή των γονιών μου. Από την άλλη, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θέλω να θυσιάσω στο βωμό της κοινωνικοποίησης και της αποδοχής. Είναι αλήθεια ότι μ' αρέσει να διατηρώ μια εκκεντρική μοναδικότητα στον χαρακτήρα, να ξεχωρίζω με τον δικό μου ιδιόρρυθμο τρόπο από τις άλλες κοπέλες και με αυτά να κάνω τον κόσμο να με θυμάται, αν με θυμάται. Όμως τελικώς στα 20+ μου κατάλαβα ότι ψιλο-μπλέκω με την επιμονή μου να είμαι ή να παριστάνω την διαφορετική και μάλλον σε κάποιους τομείς χρειάζεται να δεχτώ να μεγαλώσω και να επωμιστώ αυτό το βάρος. Τα όρια στο τι είναι υπερβολικό και τι όχι, ποια είναι η ελευθερία που δικαιούμαι και τι συντελεί κατάχρηση αυτής είναι λίγο δυσδιάκριτα ακόμη, όμως τώρα ξέρω ότι είναι αναγκαίο να τεθούν. Σαν ενήλικη μαθαίνω να ορίζω τον δρόμο μου, να δέχομαι ένα χαλινάρι γιατί ο κόσμος δεν μου ανήκει. Γιατί μπορεί εγώ να λέω αυτά που θέλω, όμως ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να μπορεί να καταλαβαίνει τι θέλω να πω. Δεν ξέρω αν κανείς μαθαίνει ποτέ ποια πρέπει να είναι τα όρια της συμπεριφοράς του, όμως έστω μια σκιαγράφηση είναι απαραίτητη. Διότι είμεθα είδος κοινωνικόν, βεβαίως βεβαίως, και επιδιώκομεν την αποδοχήν των ομοίων μας!
[Από μέσα μου γελάω αυτοσαρκαστικά, γιατί υποτίθεται ότι αυτή η ανάρτηση θα ήταν πολύ μικρή!]
Ένας καλός φίλος μού έστειλε μήνυμα στο κινητό για τα χρόνια πολλά και μέσα σ' όλα μου είπε "και με λιγότερο φουμπου". Είπα "ωχ, μας πιάσανε!" και ζήτησα εξηγήσεις! Τι εννοείς, αγαπημένε μου φίλε? Η απάντηση ήταν καταπληκτική: "Όταν σε ρωτάει τι σκέφτεσαι, μην απαντάς πάντα!". Πολλοί θα σκεφτούν ότι ο φίλος ξεπέρασε τα όρια και τι είναι αυτά που λέει! Δεν έχω το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω και να γράφω ό,τι μου αρέσει στην προσωπική μου σελίδα; Όμως με αυτόν τον άνθρωπο έχουμε δικούς μας κώδικες επικοινωνίας και κάθε άλλο παρά παρεξηγήσιμη ήταν η δήλωσή του. Με έκανε να καταλάβω αυτό που εμμέσως μού είχαν πει κι άλλοι αλλά εγώ αντιμετώπιζα χιουμοριστικά και "χαχα, τι ωραία που τα λέω". Η σελίδα μου στο facebook δεν είναι το ημερολόγιό μου, είτε μού αρέσει είτε όχι. Και οι φίλοι μου δεν είναι υποχρεωμένοι να βλέπουν τις κραυγές τσαντίλας μου όταν αποφασίζω να εκραγώ γραπτώς. Φυσικά δεν γράφω αποκλειστικώς προσωπικές μου σκέψεις και επίσης φυσικά οι άνθρωποι που είναι φίλοι μου στο facebook θέλουν να μαθαίνουν νέα μου και να κρατούν επαφή μαζί μου (γιατί δέχομαι και κάνω αιτήματα φιλίας μόνο από και σε άτομα που γνωρίζω τουλάχιστον φατσικά από κάπου), οπότε δεν επιθυμούν να κάνουν τις αντίστοιχες ρυθμίσεις ώστε να μην λαμβάνουν ενημερώσεις για την αφεντιά μου. Αποτέλεσμα; Κάθε τρεις και λίγο το διαδικτυακό μου κράξιμο σκάει σαν βόμβα στο timeline τους! Θα μου πεις "Κι εσένα τι σε νοιάζει; Πρόβλημά τους!". Κι όμως, με νοιάζει, γιατί κατά πρώτον με ενδιαφέρει πάρα πολύ η γνώμη των άλλων και με πληγώνει να μην είμαι αποδεκτή (δε λέω ότι αυτό είναι καλό ή κακό, απλώς ισχύει για 'μένα) και κατά δεύτερον, όπως είπα, οι άνθρωποι αυτοί είναι σχεδόν όλοι φίλοι μου και άτομα που βλέπω συχνά και τους περισσότερους τους εκτιμώ, συνεπώς με ενδιαφέρει τα μάλα η άποψή τους.
Δεν είμαι ο τύπος που θα πει τον πόνο του στο facebook ή θα κάνει αμένσιωτη δήλωση επ' αυτού και προς κάποιον που τον πλήγωσε, απλώς και μόνο για να την δει αυτός ο κάποιος. Έχει συμβεί κι αυτό αλλά ήταν 1-2 μεμονωμένα περιστατικά, όχι ο κανόνας. Δεν ανεβάζω τραγούδια που υμνούν τον καημό μου ούτε στέλνω μουσικά μηνύματα γενικά σε όλους τους κατακαημένους αυτής της πλάσης. Αυτό που κάνω κι ενοχλεί είναι η εκτόξευση χολής! Βγάζω την ατέρμονη κακία μου, κράζω τον ενοχλητικό συμφοιτητή, σταυρώνω γραπτώς τα άτομα που στη ζωή μου με εκνευρίζουν. Αυτό είναι το έγκλημά μου! Πες το "δειλία", γιατί δεν αντιμετωπίζω στα ίσα αυτούς που με ενοχλούν, πες το "βλακεία" για προφανείς λόγους, πες το απλώς "κακία", είναι αυτό που με εκτονώνει! Το ερώτημα τίθεται στο εξής: πρέπει να βλέπουν και οι άλλοι αυτόν τον οχετό;
Εγώ νομίζω ότι το κάνω γιατί ξέρω πως θα υπάρξει αλληλεπίδραση, γράφω δημοσίως και κάποιος θα τα δει. Νιώθω ότι κάπου τα είπα και ξεφόρτωσα, ίσως νομίζω κιόλας ότι σε κάποιους αρέσει αυτό το απότομο και έξω-απ'τα-δόντια στυλάκι -και πιθανόν ν' αρέσει- και ίσως με συμπαθήσουν γι' αυτό μου το χαρακτηριστικό. Τελικώς, όμως, κάποιοι ενοχλούνται. Ίσως λίγο, ώστε απλώς να αγνοήσουν το status, ίσως πολύ, ώστε να φτάσουν στο σημείο να κάνουν λόγο για το πόσο καυστική, άμεση και ενδεχομένως σκληρή είμαι. Μού έχουν πει ακόμα και ότι προκαλώ. Επανέρχομαι στο ερώτημα και συμπληρώνω: πρέπει να κάνω κάτι για όλα αυτά; Πρέπει πραγματικά να με νοιάξει, τόσο ώστε να προχωρήσω σε αλλαγή στρατηγικής; Κι αν δεν ξεθυμαίνω στο facebook, που είναι άμεση πηγή εκτόνωσης και πάντα διαθέσιμο, πού θα το κάνω; Μάλλον ο κλήρος πέφτει στο μπλογκ ή στο τουίτερ. Στο τουίτερ, όμως, κανείς δεν μου δίνει σημασία! Οπότε μήπως είμαι μια attention whore;
Τελικώς δεν ξέρω τι θα κάνω για όλα αυτά. Νιώθω, μάλιστα, ότι τόση ώρα φλυαρώ γραπτώς χωρίς να λέω ουσιαστικά τίποτα! Κι έτσι το ερώτημα γενικεύεται: αποφασίζω να αποδεχτώ αυτά που η κοινωνία ορίζει ή συνεχίζω να βαδίζω στον παράδρομο, δίνοντας δίκιο μόνο στον εαυτό μου;
Είναι δύσκολο να βάλεις όρια στις αντιδράσεις σου και στον χαρακτήρα σου και να ξεκαθαρίσεις τι ορίζει μια κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά και τι μια συμπεριφορά τύπου "μπαίνω στο καλούπι", τι σε κάνει να είσαι ένας απ' τη μάζα αλλά και τι σε βάζει στην ομάδα των επαναστατών χωρίς αιτία. Σίγουρα αντιλαμβάνομαι ότι ως μέλος μιας κοινωνίας δεν μπορώ να κάνω ό,τι μου καπνίσει και να περιμένω να με αποδέχονται όλοι με μια αγάπη και κατανόηση παρόμοια με αυτή των γονιών μου. Από την άλλη, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θέλω να θυσιάσω στο βωμό της κοινωνικοποίησης και της αποδοχής. Είναι αλήθεια ότι μ' αρέσει να διατηρώ μια εκκεντρική μοναδικότητα στον χαρακτήρα, να ξεχωρίζω με τον δικό μου ιδιόρρυθμο τρόπο από τις άλλες κοπέλες και με αυτά να κάνω τον κόσμο να με θυμάται, αν με θυμάται. Όμως τελικώς στα 20+ μου κατάλαβα ότι ψιλο-μπλέκω με την επιμονή μου να είμαι ή να παριστάνω την διαφορετική και μάλλον σε κάποιους τομείς χρειάζεται να δεχτώ να μεγαλώσω και να επωμιστώ αυτό το βάρος. Τα όρια στο τι είναι υπερβολικό και τι όχι, ποια είναι η ελευθερία που δικαιούμαι και τι συντελεί κατάχρηση αυτής είναι λίγο δυσδιάκριτα ακόμη, όμως τώρα ξέρω ότι είναι αναγκαίο να τεθούν. Σαν ενήλικη μαθαίνω να ορίζω τον δρόμο μου, να δέχομαι ένα χαλινάρι γιατί ο κόσμος δεν μου ανήκει. Γιατί μπορεί εγώ να λέω αυτά που θέλω, όμως ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να μπορεί να καταλαβαίνει τι θέλω να πω. Δεν ξέρω αν κανείς μαθαίνει ποτέ ποια πρέπει να είναι τα όρια της συμπεριφοράς του, όμως έστω μια σκιαγράφηση είναι απαραίτητη. Διότι είμεθα είδος κοινωνικόν, βεβαίως βεβαίως, και επιδιώκομεν την αποδοχήν των ομοίων μας!
[Από μέσα μου γελάω αυτοσαρκαστικά, γιατί υποτίθεται ότι αυτή η ανάρτηση θα ήταν πολύ μικρή!]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου