Φοβάμαι...
Είμαι μόνη, χωρίς σχέση, για αρκετό καιρό -κλείνουν 7 μήνες την ερχόμενη βδομάδα από τότε που χώρισα. Είχα πιστέψει πραγματικά ότι τίποτα καινούριο δεν θα εμφανιζόταν, τουλάχιστον όχι άμεσα, τουλάχιστον όχι μέχρι το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Να, όμως, που έκανε την εμφάνιση του κάποιος νέος συνάδελφος στη χορωδία κι από ΄κει που δεν το περίμενα άρχισε να μ' αρέσει και -ω, θαύμα!- έδειξε κι αυτός κάποιο ενδιαφέρον! Αλλά είμαι μπούφος σ' αυτά τα πράγματα! Ποτέ δεν ξέρω αν κάποιος μου την πέφτει, τον ενδιαφέρω ως γυναίκα ή απλώς θέλει να κάνει παρέα μαζί μου και να γίνουμε φίλοι. Οι φίλοι μου λένε ότι μάλλον θέλει να με προσεγγίσει ερωτικά κι ότι οι πράξεις του αυτό δείχνουν, αλλά εγώ εξακολουθώ να μην έχω πειστεί. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει: δεν πιστεύω ότι μπορώ να τον ελκύω ως γυναίκα, μου φαίνεται δύσκολο το flirting μετά από μια μεγάλη περίοδο αποχής -αν στους 7 μήνες συμπεριλάβω και τα 2 χρόνια που ήμουν σε σχέση και άρα δεν γνώριζα νέους άντρες- ή απλώς δεν είμαι έτοιμη ακόμη για το επόμενο βήμα μετά τον χωρισμό; Εγώ νομίζω πως ό,τι κι αν είναι, κατά βάθος φοβάμαι πολύ να ξεκινήσω κάτι νέο. Και δεν μιλάω απαραιτήτως για σχέση διαρκείας, όπως οι τελευταίες που είχα. Με κούρασαν αυτά τα μεγάλα και σοβαρά από τόσο νωρίς στη ζωή μου, θέλω πίσω την ανεμελιά που μου αντιστοιχεί.
Ο φόβος γενικώς με κυριεύει σ' αυτήν την φάση της ζωής μου. Την ερχόμενη Πέμπτη αρχίζω την πρακτική μου άσκηση και θα είναι η πρώτη φορά που θα δουλέψω στη ζωή μου! Φυσικά έχω απεριόριστο άγχος και σ' αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι ακόμα δεν έχω ενημερωθεί καθόλου για τη δουλειά... Ακόμη, το πτυχίο στη σχολή έχει καθυστερήσει τραγικά, καθώς μετά τις εκδηλώσεις στις οποίες εμφανίστηκα με την χορωδία δεν είχα καθόλου μυαλό κι ενδιαφέρον για να διαβάσω για την εξεταστική μου. Σε κάθε εκδήλωση του ωδείου βλέπω όλο και περισσότερους μαθητές που είναι περίπου στην ηλικία μου και παραδειγματίζομαι απ' αυτούς, θυμάμαι πόσο μ' αρέσει η μουσική κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναζωπυρώνεται το πάθος μου γι' αυτήν. Ειδικότερα, όμως, στις τελευταίες εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στις 20 και 21 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Νομισματικό Μουσείο Αθηνών και το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, ήρθα πιο κοντά και με τα νέα και αρσενικά μέλη της χορωδίας, πράγμα που μου πήρε τα μυαλά ακόμα περισσότερο απ' το συνηθισμένο!
Και πάμε πίσω στον φόβο του μπλεξίματος με τον νέο συνάδελφο. Τρομοκρατούμαι στην ιδέα ότι αν θέλω να βγούμε θα πρέπει να προτείνω κάποιο ωραίο μέρος και να ξέρω να τον πάω. Γιατί δεν υπάρχει κανένα τέτοιο μέρος, αφού ολημερίς κι ολονυχτίς σαπίζω μες στο σπίτι! Φοβάμαι ότι αν προχωρήσει το πράγμα θα έχω πάλι τα ίδια προβλήματα με τις προηγούμενες σχέσεις μου και τα οποία δεν γνωρίζω τον τρόπο να αντιμετωπίσω. Τρέμω στην ιδέα της γνωριμίας με φίλους, γιατί αν δεν υπάρξει συμπάθεια τι θα κάνω; Κι αν με χωρίσει ενώ εγώ τον θέλω ακόμα; Ξέρω ότι οι σκέψεις μου προτρέχουν, αλλά πρέπει πάντα να τα σκέφτομαι όλα από την αρχή και να προγραμματίζω, να κάνω σχέδια τα οποία όμως σχεδόν ποτέ δεν ακολουθώ. Ο φόβος, όμως, παραμένει και με φρενάρει απροκάλυπτα. Ίσως γιατί ακριβώς το σκέφτομαι πολύ και υπερ-αναλύω τις καταστάσεις. Ενώ στο τέλος πάντα κλείνω τα μάτια, παίρνω το ρίσκο και βουτάω χωρίς να το πολυ-σκεφτώ. Όπως τώρα. Έκλεισα ραντεβού για την Παρασκευή, κι ό,τι γίνει! Ακόμα φοβάμαι, βέβαια, αλλά σκέφτομαι την ευχάριστη παρέα του και την καλοκαιρινή μου διάθεση που με κάνει να θέλω να ερωτευτώ έστω και στιγμιαία και προσπαθώ έτσι να παραμερίζω τα μπλόκα που μου στήνει ο εαυτός μου. Κρύβω τα αρνητικά συναισθήματα κάτω απ' το χαλί και προσπαθώ να ζήσω. Τελικά, αυτό δεν κάνουν όλοι;
Είμαι μόνη, χωρίς σχέση, για αρκετό καιρό -κλείνουν 7 μήνες την ερχόμενη βδομάδα από τότε που χώρισα. Είχα πιστέψει πραγματικά ότι τίποτα καινούριο δεν θα εμφανιζόταν, τουλάχιστον όχι άμεσα, τουλάχιστον όχι μέχρι το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Να, όμως, που έκανε την εμφάνιση του κάποιος νέος συνάδελφος στη χορωδία κι από ΄κει που δεν το περίμενα άρχισε να μ' αρέσει και -ω, θαύμα!- έδειξε κι αυτός κάποιο ενδιαφέρον! Αλλά είμαι μπούφος σ' αυτά τα πράγματα! Ποτέ δεν ξέρω αν κάποιος μου την πέφτει, τον ενδιαφέρω ως γυναίκα ή απλώς θέλει να κάνει παρέα μαζί μου και να γίνουμε φίλοι. Οι φίλοι μου λένε ότι μάλλον θέλει να με προσεγγίσει ερωτικά κι ότι οι πράξεις του αυτό δείχνουν, αλλά εγώ εξακολουθώ να μην έχω πειστεί. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει: δεν πιστεύω ότι μπορώ να τον ελκύω ως γυναίκα, μου φαίνεται δύσκολο το flirting μετά από μια μεγάλη περίοδο αποχής -αν στους 7 μήνες συμπεριλάβω και τα 2 χρόνια που ήμουν σε σχέση και άρα δεν γνώριζα νέους άντρες- ή απλώς δεν είμαι έτοιμη ακόμη για το επόμενο βήμα μετά τον χωρισμό; Εγώ νομίζω πως ό,τι κι αν είναι, κατά βάθος φοβάμαι πολύ να ξεκινήσω κάτι νέο. Και δεν μιλάω απαραιτήτως για σχέση διαρκείας, όπως οι τελευταίες που είχα. Με κούρασαν αυτά τα μεγάλα και σοβαρά από τόσο νωρίς στη ζωή μου, θέλω πίσω την ανεμελιά που μου αντιστοιχεί.
Ο φόβος γενικώς με κυριεύει σ' αυτήν την φάση της ζωής μου. Την ερχόμενη Πέμπτη αρχίζω την πρακτική μου άσκηση και θα είναι η πρώτη φορά που θα δουλέψω στη ζωή μου! Φυσικά έχω απεριόριστο άγχος και σ' αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι ακόμα δεν έχω ενημερωθεί καθόλου για τη δουλειά... Ακόμη, το πτυχίο στη σχολή έχει καθυστερήσει τραγικά, καθώς μετά τις εκδηλώσεις στις οποίες εμφανίστηκα με την χορωδία δεν είχα καθόλου μυαλό κι ενδιαφέρον για να διαβάσω για την εξεταστική μου. Σε κάθε εκδήλωση του ωδείου βλέπω όλο και περισσότερους μαθητές που είναι περίπου στην ηλικία μου και παραδειγματίζομαι απ' αυτούς, θυμάμαι πόσο μ' αρέσει η μουσική κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναζωπυρώνεται το πάθος μου γι' αυτήν. Ειδικότερα, όμως, στις τελευταίες εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στις 20 και 21 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Νομισματικό Μουσείο Αθηνών και το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, ήρθα πιο κοντά και με τα νέα και αρσενικά μέλη της χορωδίας, πράγμα που μου πήρε τα μυαλά ακόμα περισσότερο απ' το συνηθισμένο!
Και πάμε πίσω στον φόβο του μπλεξίματος με τον νέο συνάδελφο. Τρομοκρατούμαι στην ιδέα ότι αν θέλω να βγούμε θα πρέπει να προτείνω κάποιο ωραίο μέρος και να ξέρω να τον πάω. Γιατί δεν υπάρχει κανένα τέτοιο μέρος, αφού ολημερίς κι ολονυχτίς σαπίζω μες στο σπίτι! Φοβάμαι ότι αν προχωρήσει το πράγμα θα έχω πάλι τα ίδια προβλήματα με τις προηγούμενες σχέσεις μου και τα οποία δεν γνωρίζω τον τρόπο να αντιμετωπίσω. Τρέμω στην ιδέα της γνωριμίας με φίλους, γιατί αν δεν υπάρξει συμπάθεια τι θα κάνω; Κι αν με χωρίσει ενώ εγώ τον θέλω ακόμα; Ξέρω ότι οι σκέψεις μου προτρέχουν, αλλά πρέπει πάντα να τα σκέφτομαι όλα από την αρχή και να προγραμματίζω, να κάνω σχέδια τα οποία όμως σχεδόν ποτέ δεν ακολουθώ. Ο φόβος, όμως, παραμένει και με φρενάρει απροκάλυπτα. Ίσως γιατί ακριβώς το σκέφτομαι πολύ και υπερ-αναλύω τις καταστάσεις. Ενώ στο τέλος πάντα κλείνω τα μάτια, παίρνω το ρίσκο και βουτάω χωρίς να το πολυ-σκεφτώ. Όπως τώρα. Έκλεισα ραντεβού για την Παρασκευή, κι ό,τι γίνει! Ακόμα φοβάμαι, βέβαια, αλλά σκέφτομαι την ευχάριστη παρέα του και την καλοκαιρινή μου διάθεση που με κάνει να θέλω να ερωτευτώ έστω και στιγμιαία και προσπαθώ έτσι να παραμερίζω τα μπλόκα που μου στήνει ο εαυτός μου. Κρύβω τα αρνητικά συναισθήματα κάτω απ' το χαλί και προσπαθώ να ζήσω. Τελικά, αυτό δεν κάνουν όλοι;
