Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

'Εξι μήνες μετά

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα: σήμερα μίλησα πρώτη φορά στον πρώην μου μετά από έξι μήνες. Και ήταν όσο περίεργο και άβολο περίμενα ότι θα είναι, για να μην πω ακόμα περισσότερο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα μετά τον χωρισμό. Επειδή πηγαίνουμε στο ίδιο ωδείο, από όπου και γνωριστήκαμε, αναγκαστικά είχαμε συναντηθεί, αλλά αποφεύγαμε να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο. Το Σάββατο, κιόλας, βρεθήκαμε στην ίδια πρόβα, όπου εγώ είμαι στη χορωδία κι εκείνος είχε προσκληθεί από τον δάσκαλο για να μας συνοδεύσει με την τρομπέτα σε κάποια τραγούδια. Είχα ήδη αποφασίσει να του μιλήσω σ' εκείνη την πρόβα, αλλά έφυγε πολύ βιαστικά και στάθηκε αδύνατον. Σήμερα το απόγευμα πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για την οποία προβάραμε το Σάββατο κι έτσι ξαναβρεθήκαμε.
Ο πρώην μου είναι όμορφος και παίζει ωραία τρομπέτα. Όμως, σήμερα ήταν ακόμα ομορφότερος και έπαιζε ακόμα καλύτερα, γεγονότα που το κάνουν ακόμα πιο δύσκολο να είμαι άνετη, να σταματήσει να με νοιάζει και γενικώς να τον αφήσω πίσω στο παρελθόν. Όταν του μίλησα ήταν τόσο περίεργο. Με χαιρέτησε με τον τυπικό τρόπο που χαιρετάμε κάποιον που δεν μας ενδιαφέρει, μια τυπικούρα. Έκατσα για λίγο δίπλα του πριν αρχίσει η εκδήλωση, είπαμε τα νέα μας και ήταν τόσο δύσκολο για 'μένα όλο αυτό που ένιωσα άρρωστη. Η ψυχολογία μου έπεσε κατακόρυφα, γιατί είναι τόσο άσχημο να βλέπεις την παντελή αδιαφορία στο πρόσωπο κάποιου που υποτίθεται ότι μοιραστήκατε τόσες προσωπικές στιγμές. Επί ένα χρόνο ήταν το πρώτο άτομο που θα έστελνα μήνυμα όταν γινόταν κάτι, ενώ σήμερα καθόμασταν αμήχανοι, χωρίς να ξέρουμε τι να πούμε, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Εύλογα θα ρωτούσε κανείς "και τι θέλεις, να σε κυνηγάει μια ζωή; Αφού σε χώρισε, προφανώς και δεν τον ενδιαφέρεις". Ναι, σίγουρα, απλώς δεν παύει να με πληγώνει κάτι τέτοιο. Γιατί το σημερινό ήταν ένα πλήγμα, ήταν κάτι που με έκανε να νιώσω άσχημα. Σκέφτομαι τις άλλες γυναίκες που μπορεί να υπάρχουν στη ζωή του και θέλω να κλάψω για όσα έχασα και να χωθώ ακόμα πιο βαθιά στο καβούκι μου. Η λογική μου μού λέει ότι πάντα όλα αυτά περνάνε και ξεχνάς, μετά από καιρό απλώς δεν σε νοιάζει και τόσο και φτάνεις στο σημείο να γνωρίζεις την καινούρια του γκόμενα και να είσαι ένα πολιτισμένο πλάσμα που εκπλήσσει τους πάντες. Στην περίπτωσή μου αυτό ξέρω ότι θα αργήσει, γιατί η ζωή μου είναι ένα ρημαδιό και δυσκολεύομαι να αντλήσω χαρά από κάπου ώστε να μού δώσει δύναμη για όλες αυτές τις βλακειούλες που μού τρώνε την ενέργεια. Όπως μού είπε και η ψυχολόγος μου, ο ερωτικός και ο ακαδημαϊκός τομέας είναι οι πιο προβληματικοί στη ζωή μου και οι πιο δύσκολοι στο να επιτύχω αλλαγή, ακριβώς γιατί είναι αυτοί στους οποίους έχω υποστεί μεγάλες και συνεχείς απογοητεύσεις.Και κάπου εδώ θα ταίριαζε ένα εμψυχωτικό γνωμικό για κλείσιμο, αλλά δυστυχώς δεν έχω κάτι τέτοιο! Δεν ξέρω καν τι σκατά θα κάνω για όλα αυτά... Fuck!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου